“Het was een aardbeving”, zei Nigel Farage van de Britse partij met de meest absurde naam (ik bedoel: uKIP? In een land waar het woord kip verwijst naar dutje doen?) De Eurosceptische slapers hebben reden tot zelfgenoegzaamheid. De partij won in Groot Brittannië de Europese verkiezingen. Ze graaide 27 procent van de uitgebrachte stemmen binnen. Maar als ze politieke brokken maakte, dan heeft Londen daar niets van gevoeld. In de Britse hoofdstad haalde UKIP nauwelijks de dubbele cijfers. Waarmee weer eens bewezen dat Londen een ander land is. Of in ieder geval een stad(staat) waar andere regels gelden dan in de rest van het Verenigd Koninkrijk.
“We doen het nooit goed in Londen”, legde een woordvoerder van de Ukippers uit. “Want” (en dit met onbedoelde ironie), “er wonen zoveel jonge, goed opgeleide, cultureel onderlegde mensen in Londen.” En, vergat ze te zeggen, zoveel buitenlanders. 40 procent van Londenaren is in het buitenland geboren. Witte Britten zijn in hun hoofdstad een minderheid. Ze komen niet boven de 45 procent uit. Londen is dus niet de beste plek voor mensen als Farage, die zegt zich ongemakkelijk te voelen als hij in de trein naast reizigers zit die babbelen in een andere taal.
Londen is het New York van Europa. Ze is verreweg de meest geglobaliseerde stad van het land. En de gevaarlijkste voor de anti-Europeanen. De Britse hoofdstad ontkracht het grondprincipe van UKIP dat de Britten al die immigranten niet aankunnen. Dat ze hunkeren naar het moment waarop ze zich achter de krijtrotsen kunnen terug trekken. Want in plaats van zich te beklagen over zoveel diversiteit, is Ukip in Londen genegeerd.
De Britse hoofdstad, jonger, slimmer en meer beige dan de rest van het land, is voor UKIP een nachtmerrie. Reden genoeg er voorlopig te blijven.
