Johan Derksen noemt succescoach Louis van Gaal al jaren een idioot, een autoritaire gek uit de jaren 50. Zijn vakkennis staat niet ter discussie voor De Snor der Snorren, maar zijn ergernis over uitvallen tegen journalisten, megalomane toespraken op pleinen of andere vormen van stemverheffing is groot. Natuurlijk is het terecht dat veel te blote mannen in retro 88 shirts hun held Derksen afmaken na de 5-1, maar ik roep die genuanceerde medemens op om mild te zijn voor de grote Johan. Er zijn immers verzachtende omstandigheden.
Johans overleden vader was adjudant bij de politie en thuis deelde hij ook altijd orders uit. Als reactie op zijn dominante vader voetbalde Derksen zich het dorp uit, liet zijn haar groeien en besloot om nooit iets van anderen aan te nemen. Hij ontwikkelde een apathie tegen alles wat iets met gezag te maken heeft. Als Van Gaal tijdens trainingen met grote gebaren het veld opstormt om Wesley Sneijder op zijn fouten te wijzen dan voelt Johan zich even de kleine Johan die nooit iets zal bereiken. En daarom heeft Van Gaal voor altijd de schijn tegen. Elke vloek aan tafel tegen de grote Louis is een scheldwoord tegen zijn overleden dominante vader.
Vroeger bij SVLV had ik een leider met Van Gaal trekjes. Urenlang bereidde hij ons in de A1 voor op wedstrijdjes tegen Rijnsburgse Boys en ik genoot ervan. Hij vertelde intensief over spelsystemen, analyseerde trainingen en liet zelfs wedstrijden bezoeken van onze tegenstander. Terwijl sommige vrienden het allemaal opgeklopte onzin vonden, liet ik me meesleuren in een wereld zonder maaiveld. Als geboren twijfelaar is het relaxt dat er een man zegt: ‘we gaan daarheen, zo ziet het er uit en dat gaan we zo regelen’. Ik heb mannen die de twijfel voorbij zijn altijd bewonderd.
Waarschijnlijk heeft dat, ook in mijn geval, iets met vaders te maken. Mijn vader is een hele lieve, zachtaardige man, geen Obama of Clinton die even de lijnen uitzet als het nodig is. Mannen als Van Gaal, José Mourinho en Hans Wiegel brengen je op plekken waar je als kleine rommelaar in de marge niet snel terechtkomt. Wie helpt me met de ambitie om honderden feelgoodverhalen, zestien filmscripts en duizend columns te schrijven?
Hugo Borst zei na het Oranje wonder dat hij benieuwd was naar de reacties op zijn oude leermeester en uitgever die nooit in Oranje geloofde. Maar Borst weet als geen ander waarom ‘Johan de Derde’ zo kritisch is op Van Gaal. De Rotterdammer schreef immers een prachtige zoektocht naar zijn eigen fascinatie voor Van Gaal. Ook de Rotterdamse rebel is misschien wel een twijfelaar die een hele lieve vader had.
Derksen zelf is trouwens nederig geworden na de 5-1, hij neemt tegenwoordig adviezen aan van mensen met verstand van zaken. Toen Frans Bauer hem gisteren bij VI vertelde hoe het vak van polonaise lopen zo’n beetje in elkaar zit, legde hij ontspannen een handje op de schouder van onze Brabantse vriend.
Bas Hakker schreef zijn eerste feelgoodroman: De Tranen van 1988, een verhaal in de stijl van All Stars dat in stapels op de Ikea-stellingen van Bol.com op jullie ligt te wachten.
