Vaderschapsverlof, een hoogleraar Vaderschap, papadagen, oproepen tot gedeelde zorg en keukentafeloverleg over de verdeling van zorgtaken: we hebben het allemaal in dit land. Prima, wie een betrokken vader wil zijn moet dat vooral niet laten en idealiter draaien vrouwen niet automatisch voor het volle pond voor de kinderen op als zij dat zelf niet willen.
De niet-aflatende roep om betrokken vaderschap verstomt echter volledig als het gezin uit elkaar valt en er een scheiding op handen is.
De verhalen van vaders die door rancuneuze moeders bij hun kroost worden weggehouden, zijn legio. Laat het heel duidelijk zijn dat kinderen beschermd moeten worden tegen ouders (m/v) die hen verwaarlozen, mishandelen en/of misbruiken, maar we hebben het hier over vaders die zonder zo’n zwaarwegende reden van de ene op de andere dag de toegang tot hun kroost ontzegd wordt. Als je ex-vrouw kwaad in de zin heeft, en dat hebben gekwetste moekes nogal eens, ben je als vader gewoon de lul.
Dat wordt alimentatie betalen en geen omgangsrechten, en met een beetje pech worden je kinderen ook nog met horrorverhalen tegen je opgezet.
Uiteraard is deze sekse-ongelijkheid een doorn in het oog van de social justice warriors hier te lande en roeren alle, veelal vrouwelijke, activisten voor betrokken vaderschap zich luidkeels om deze misstand de wereld uit te helpen. Oh nee wacht.
Zolang ouders (m/v) wél beschuldigend wijzen naar de lakse houding van vaders en allerlei overheidsmaatregelen eisen om het betrokken vaderschap te stimuleren, maar dit grote drama links laten liggen, zijn zij volstrekt ongeloofwaardig.
