Taboes zijn taboe in onze Nederlandse maatschappij. Maar soms snak ik weer naar een ouderwets taboe, gewoon dat je ergens niét over praat in het openbaar. Een voorbeeld: ik schrok me vorige week helemaal lam van een mevrouw die bij Pauw & Witteman openlijk over haar overgangsperikelen kwam praten. Over verwelkende eierstokken en dat mannen daar veel over moeten weten om het te begrijpen… Ik kreeg een opvlieger van schaamte: “badkamerverhalen” zoals mijn grootmoeder zou zeggen.
De blikken en lichaamstaal van tafelgenoten Youp van ’t Hek en Benny Joling deden vermoeden dat ze in een paar minuten tenminste vier rouwfases van Kuebler Ross doorliepen, te beginnen bij stevige ontkenning. Het viel me ook op dat hoe hoger de feminiseringsgraad van de aanwezige mannen, hoe empathischer de reactie bij het aanhoren van al dit oestrogeengerelateerde leed.
Natuurlijk is het goed als er ruimte is voor het bespreekbaar maken van problemen waar mensen onder lijden, maar moet alles echt altijd maar in het openbaar bespreekbaar zijn? Als er geen ruimte meer mag zijn voor mysterie dan leven we met z’n allen chronisch onder een TL buis en zien we er niet bepaald op ons voordeligst uit.
We zijn inmiddels toch al behoorlijk verward wat betreft de man-vrouw verhoudingen. Emancipatie is uiteraard een prima zaak om gelijke rechten en kansen voor vrouwen af te dwingen. Inmiddels zijn de oorspronkelijke doelen van de emancipatie ruimschoots behaald, maar de emancipatiedrift lijkt moeilijk te stuiten. Emanciperen is een wilde merrie geworden die door davert zonder duidelijk doel voor ogen. Ze vertrapt helaas wel veel romantiek en sensualiteit. Ga in het weekend in de provincie langs een willekeurig fietspad staan en het enige waarneembare verschil tussen man en vrouw is het parmantige kaarthoudertje op dat fietsstuur van die man.
Goddank beseffen we dat dan nog wel: de man beschikt over een gebiedje in het brein, de hippocampus, dat de oriëntatie regelt en inderdaad beter ontwikkeld is bij de man dan bij de vrouw. Het is inmiddels onomstotelijk en ruimschoots aangetoond dat mannen en vrouwen biologisch enorm van elkaar verschillen op diverse terreinen. Dat is maar goed ook want naast de verschillende rol die we innemen bij het in stand houden van de soort geven man-vrouw verschillen ook kleur aan het leven. Die kleur is nodig om te voorkomen dat we onze toevlucht moeten zoeken in bijvoorbeeld vijftig tinten grijs, een wanhopige poging om nog iets van spanning te voelen. Ik vraag me ernstig af of steeds sterkere prikkels soelaas gaan bieden.
We zien vaak bij bijvoorbeeld SM activiteiten dat deze behoefte kan voortkomen uit een variatie op het man-vrouw beeld ontstaan in de opvoeding. Een straffende vorm van seksualiteit kan soms helpen om jezelf seksualiteit toe te staan als je een negatief beeld hebt meegekregen van de andere sekse. Complexe materie, vaak meer geschikt voor de spreekkamer van de psychiater en minder voor de provinciale slaapkamer. Mijns inziens ook zeker niet de richting voor een oplossing om oestrogeen- en testosteronspiegels weer in balans te krijgen.
Ook de hele discussie over porno is intrigerend. Mannen mogen het eigenlijk niet maar doen het wel, vrouwen willen het ook maar dan een vrouwvriendelijke variant. In elk geval hebben we steeds sterkere prikkels nodig om nog iets te kunnen voelen van erotiek en aantrekkingskracht. De assertieve vrouw creëert blijkbaar een gefeminiseerde man en vice versa.
Het vagina dentata complex, een mythologisch begrip wat zoveel betekent als een vagina met tandjes wat bij mannen weer castratieangst oproept. Losgeslagen vrouwen die in De Grote Stad neerstrijken als een zwerm bidsprinkhanen, op zoek naar hun mannelijke prooi. Of zoals bekende vrouwen in Nederland die zo wanhopig op zoek zijn naar een man dat ze zich publiekelijk aanbieden met hun hele hebben en houwen. Ik kan me niet voorstellen dat dit mannen stimuleert om op hun witte paard te springen en deze jonkvrouwen te redden van hun eenzaamheid.
We keren het tij niet door nog sterkere prikkels op te zoeken. Wat mij betreft mag de vrouw weer echt vrouw zijn, maar dan wel met de rechten en kansen van nu. We associëren de klassieke vrouwenrol met onderdrukking. Golda Meïr was minister president van Israel en stond bekend als De IJzeren Dame, tegelijkertijd kon ze zich ook bezighouden met recepten voor kippensoep. We zouden ons weer eens moeten afvragen wat echte mannelijke en echt vrouwelijke kwaliteiten ook alweer zijn. Als ik zeg dat veel vrouwen graag willen zorgen en dat mannen graag beschermen zeg ik niets nieuws, maar wel iets wat we als politiek incorrect bestempelen.
Ik wil ouders dan ook oproepen om hun kinderen op te voeden als echte mannen en echte vrouwen. Laten we ophouden met dat politiek correcte geneuzel over meisjes en jongens speelgoed. Een jongen wil meestal jongensdingen doen en een meisje wil dat meestal niet.
Of zoals Marilyn Monroe het mooi formuleerde: ik vind het niet erg om in een mannenwereld te leven zolang ik er een vrouw kan zijn.
