Mijn oma, leraren en natuurlijk vooral mijn moeder hadden er toen ik jonger was een handje van. Elke keer als ik iets vertelde over een vriendinnetje, een kennis of een random ander persoon die iets kon of deed dat ik ook wilde doen, werd ik ermee om mijn oren geslagen. “Als Pietje van een brug springt, spring jij dan ook?” Dan moest je altijd schuldbewust je oogjes neerslaan en mompelen “Nee mam, natuurlijk niet.” Nou, vandaag de dag werkt dat niet meer. Een moeder die de domme fout maakt dit spreekwoordje tegen haar rebelse kinders in te zetten kan zich eerder voorbereiden op het volgende antwoord.
“JAAAAAA, VET! En dan ga ik het filmen en op Youtube zetten!”
Niemand die er dan nog om maalt dat van een brug springen niet bepaald goed is voor de gezondheid. Je krijgt er immers wel een gigantische berg hits voor terug op Youtube. En da’s natuurlijk het belangrijkste. Zo werkt de nieuwste (dodelijke) trend Neknominating volgens mij ook. Ik was geschokt toen het eerste nominatiefilmpje mijn Facebookoverzicht kwam bevuilen. Plaatsvervangende schaamte voelde ik, dat iemand in mijn kennissenkring zich tot die dieptes kon verlagen. Ergens in mijn hoofd kan ik de link niet leggen tussen ‘laat-ik-me-dood-drinken’ en ‘dat-is-echt-leuk-om-te-doen’. Nu zal ik eerlijk bekennen dat degene die op zijn nominatie reageerde door een pak dubbelvla achterover te slaan wel een beetje mijn held is…maar al die anderen?
Ok, nu kan ik best begrijpen dat hersencellen tegenwoordig niet meer dezelfde waardering krijgen als vroeger. Een baan krijg je toch niet meer, hoe slim je ook bent. Vind ik echter niet direct een reden om er je werk van te maken om die arme hersencelletjes te verdrinken in een spelletje dat alleen maar onderstreept hoe erg het gesteld is met de jeugd van tegenwoordig. Ik mag dat lekker zeggen, want ik ben zelf die jeugd nog. Laat ik dan, in plaats van zuurpruim spelen, meteen het alternatief voor neknominating voorstellen: De Vla-lympics!
Een weekend gevuld met competitie. Wedstrijdelementen. En vooral veel vla.
