Sebastien Valkenberg schreef op 24 september in de Volkskrant een stuk over de Commissie Diversiteit van de Universiteit van Amsterdam (de commissie Wekker). Deze stelt diversiteitsquota voor, zowel voor studenten als voor docenten. Valkenberg wees erop dat een dergelijk beleid strijdig is met artikel 1 van de Grondwet, dat immers zegt dat de overheid alle burgers op dezelfde manier moet behandelen. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan. Valkenberg liet zien dat op de universiteiten tegenwoordig iemands niet-westerse afkomst een belangrijk criterium is bij benoemingen, althans in retoriek.
Want in de praktijk valt het nogal mee. Ik was donderdagmiddag bij een oratie van prof. M. Kremer onder de titel ‘Een verbindende verzorgingsstaat. Over burgerschap, zorg en (super)diversiteit’. Daar waren zo’n beetje alle hoogleraren die iets met diversiteit hebben aanwezig. Onder die hoogleraren bevond zich welgeteld één Nederlander van niet-westerse afkomst en ook deze hoogleraar was lelieblank.
Maar Valkenberg heeft nog een punt. Hij beweert dat het diversiteitsbeleid vooral een ideologische strijd is:
“Want het plan-Wekker is geen incident. Wat dat betreft duurt de lange mars door de instituties voort. De wereld verbeter je door te beginnen met sleutelposities in de samenleving, was de strategie in de jaren zestig. De jaren zestig mogen voorbij zijn, de sixties zijn dat niet. Nog steeds is de universiteit een vehikel om de maatschappij te herscheppen. Alleen de idealen zijn veranderd. De spreiding van kennis, werk en inkomen, zoals het doel was in de rode jaren van weleer, heeft plaatsgemaakt voor diversiteit. Tegenwoordig zou dit principe de maatschappelijke ordening moeten bepalen.”
De Amsterdamse antropoloog Martijn Dekker reageerde woedend op het betoog van Valkenberg. Hij wenst een UvA die een demografische afspiegeling is van de Amsterdamse bevolking. Anders is er iets ernstig mis met de UvA.
Serieus? Martijn Dekker is lid van een vakgroep die 11 jaar geleden protesteerde tegen het feit dat Ayaan Hirsi Ali aan de UvA het academisch jaar zou gaan openen. Zeker de helft van de Amsterdamse antropologen vond toen dat Ayaan niet uitgenodigd had hoeven worden. Antropologen zijn erg voor diversiteit, maar dan alleen voor diversiteit die hun bevalt. De leider van het protest, professor Annelies Moors deelde Hirsi Ali’s analyse van de vrouwenonderdrukking door moslimmannen niet. Daarom mocht Hirsi Ali niet komen. ‘Die mevrouw krijgt al genoeg aandacht’. Diversiteit moet! Maar dan wel volgens de islamofiele voorschriften van de Amsterdamse antropologie. In reactie op het nieuwe boek van Machteld Zee twitterde Martijn Dekker:
“Tja, Universiteit van Leiden: Cliteur, Baudet, Ellian…. Als je ‘wetenschappelijke’ onderbouwing van je xenofobe denkbeelden nodig hebt dan weet je waar je wezen moet.”
De UvA antropologe Miriyam Aouragh, ook lid van de Internationale Socialisten, meende destijds:
“Het was verkeerd om Hirsi Ali naar voren te schuiven als voorhoede van de emancipatie, want dat is ze nou juist niet. Ze is representant van de dominantie, niet van de kritiek daarop. En de dominante groep heeft niet het recht te bepalen wie de voorhoede is, dat moeten de mensen namens wie ze zegt te spreken zelf doen. Wij willen nou juist de mensen die onzichtbaar blijven een stem geven.”
Diversiteit is fijn, maar het moet wel heel erg links zijn!
Op 5 oktober klom Karen van Oudenhoven-van der Zee, decaan van de sociale faculteit aan de VU, in de pen. Zij beweerde dat diversiteit goed is voor de wetenschap: “Zo laten Freeman en Huang (Nature, 2014) zien dat artikelen geschreven door cultureel diverse teams meer impact hebben dan artikelen van homogene teams.”
De impact factor is het aantal malen dat een artikel geciteerd wordt. Dat is heel wat anders, zou Sebastien Valkenberg zeggen, dan de kwaliteit van wetenschappelijk onderzoek. Ook prof Diederik Stapel werd destijds veel geciteerd.
‘Diversiteit leidt tot een bredere kijk op de zaak’ schrijft Thomas von der Dunk. Dat geloof ik graag. De vraag die Sebastien Valkenberg stelt is echter: leidt het ook tot een betere kijk op de zaak? Niet voor niets heet Valkenbergs laatste boek Op denkles. Hoe wapenen we ons tegen ‘Iedereen heeft zijn eigen waarheid’ en andere modieuze denkbeelden.
Op vrijdag 7 oktober schreef professor Beate Volker, samen met een aantal andere leden van de vakgroep sociologie aan de UvA een antwoord aan Martijn Dekker en Karen van Oudenhoven. Tegen Dekker, die schande spreekt van het feit dat er aan de UvA maar vijftien procent van de studenten allochtoon is, terwijl de allochtonen de helft van de Amsterdamse bevolking uitmaken, betogen de sociologen: “Eén blik op de website van het CBS geeft getallen voor 2013/2014. Van de afgestudeerden aan het vwo was 15 procent allochtoon waarvan 8 van niet-westerse afkomst.” En de UvA sociologen laten ook zien dat Van Oudenhoven er naast zit als zij beweert dat vrouwen minder kans maken bij NWO dan mannen.
Beate Volker cum suis leveren een vernietigende kritiek op de commissie Wekker en met name op de voorzitter Gloria Wekker, die in een interview met Folia de gelegenheid te baat neemt om haar eigen post-moderne visie op de wetenschap te etaleren. Wekker is niet van de ‘positivische wetenschap’ zegt ze in Folia, daarbij doelend op wetenschap waar cijfers en bewijsvoering centraal staan.
Dat zal niemand verbazen die Wekkers werk kent. Als ik mij goed herinner is haar proefschrift gebaseerd op interviews met een aantal biseksuele prostituees in Paramaribo, waaruit Wekker de onnavolgbare conclusie trekt dat deze vrouwen door hun leefwijze ‘verzet’ plegen tegen de door mannen gedomineerde cultuur in Suriname. De voorstellen van de commissie Wekker zullen leiden tot een verdere voortwoekering van de diversiteitsindustrie, waarin vooral blanke dames en heren werkzaam zijn.
Hoe krijgen we dan wel meer niet-westerse onderzoekers aan de universiteiten, als we dat al zouden willen? Mijn oplossing is simpel. Geef elke afdeling bij het benoemen van 5 van zulke onderzoekers een extra formatieplaats. Zo wordt de afdelingsvoorzitter afgerekend op prestaties, niet op motieven of ideologie. En dan zijn we ook verlost van al die ideologische prietpraat van de diversiteitsgoeroe ’s. Dan blijft het hoofdbezwaar van Sebastien Valkenberg weliswaar bestaan (het druist in tegen artikel 1 van de Grondwet), maar de bijwerkingen van de huidige diversiteitsideologie zullen verdwijnen.
