De ‘plascontracten’ die verpleeghuis Groothoek zijn patiënten zou laten ondertekenen, blijken gelukkig niet te bestaan. Maar toiletrondes zijn er nog wel, en dat betekent net zo goed: plassen op vaste tijden.
Het is nog niet zo heel lang geleden dat verpleeghuispatiënten met zijn zessen op één kamer lagen, alleen van elkaar gescheiden door een gordijntje en met niet meer dan een nachtkastje voor hun persoonlijke bezittingen. Gruwelijk.
Wat dat betreft is er veel verbeterd in de zorg, maar niet zoveel als je zou denken in een samenleving die het om de haverklap heeft over de noodzaak van een ‘personal approach’ en, binnen de zorg, ‘personalized medicine’. Maar over ‘personalized care’ gaat het eigenlijk nooit.
Daar moest ik aan denken in mijn zoektocht voor een goede plek voor mijn vader. Er worden steeds meer eenpersoonskamers gebouwd in de zorg, maar in mijn eigen regio kreeg ik van een zorgaanbieder de keus uit twee voor mij onacceptabele mogelijkheden. Of een tweepersoonskamer – wat, voor de goede orde, dus betekent dat je met zijn tweeën op een kamer ligt. Of een kamer waarin een schot tussen twee bedden is gezet; dat geldt dan als een ‘eenpersoonskamer met een gedeelde ingang’.
Intussen kwam het – inmiddels alweer achterhaalde – nieuws over de ‘plascontracten’ binnen, dat ik onmiddellijk met afgrijzen deelde met een vriendelijke zorgadviseur. Die bleef even stil, en zei toen: ‘Heeft u wel een goed beeld van de verpleeghuiszorg? We houden hier gewoon toiletrondes, zodat de mensen op vaste tijden naar de wc gaan.’ In feite ook een soort plascontracten. Meer dan één keer per week douchen zit er straks ook niet in. Zelf bepalen wanneer je opstaat en naar bed gaat? HaHaHa. ’s Nachts geholpen worden met plassen? Ik vrees dat mijn vader ‘gewoon’ in zijn broek moet doen. Ik zou het bijna betreuren dat hij niet dement is; nu zijn zulke vernederingen nog veel moeilijker te verdragen.
Hugo Borst trekt al een poosje aan de bel met zijn manifest Scherp op ouderenzorg. Punt 1 hiervan: ‘Stop met het politiseren van de verpleeghuiszorg’. Nou beste man, dat gaat niets uithalen. Alles wat geld kost, is politiek. Zo simpel is het.
Wat me wel een goed idee lijkt, is een – tijdelijk – verpleeghuisregiem in de Tweede Kamer. Vaste toiletrondes, allemaal een luier om, en laat het tussendoor maar gewoon lopen, hoor! Dat materiaal is hartstikke absorberend, daar kan wel drie liter in! Dan doen we er ook nog flink wat chronische pijn en jeuk bij, een rolstoel waar ze niet uit kunnen, en binden we wat ledematen af (voet, been, arm, hand) om een indruk te geven van wat een verlamming met je mobiliteit doet.
Nee, dat gaat vermoedelijk evenmin helpen. Maar het zou heel veel cliënten/patiënten en mantelzorgers wel even een gevoel van zoete wraak geven. En dat is onbetaalbaar.
