“Meneer, meneer, wilt u deze plaatjes kopen?” De jochies op de rommelmarkt maakten een goede inschatting. “Maar jongens, ik heb geen pick-up meer”, antwoordde ik. “Meneer, meneer, wat is een pick-up?”, vroeg één van de jonge entrepreneurs, die nog niet had bedacht hoe je die plaatjes zou kunnen afspelen. De platenbak bleek een vat vol herinneringen. Zo vond ik The Message van Grandmaster Flash and The Furious Five uit 1982, één van de eerste plaatjes die ik ooit kocht.
‘But now your eyes sing the sad, sad song/ How you live so fast and die so young.’ Grandmaster Flash (Joseph Saddler) geldt als de uitvinder van de mix en van de scratch en was de eerste hiphopper die een wereldhit scoorde met The Message, een rap over het uitzichtloze leven in de zwarte getto’s in Amerika, waar jongeren opgroeien tot gangsters. De Grandmaster is een taalvirtuoos, 22 jaar later kon ik dit nummer nog steeds meezingen. De raps van de Grandmaster openden destijds voor jongeren een nieuwe wereld van poëzie.
Het clipje van The Message is heel aandoenlijk. De Grandmaster is stoer – let op de leren halsband en de witte handschoenen! – maar dit is de stoerheid van de verontruste buurtwerker. Zijn wereld lijkt in niets op de ‘bling, bling, bitch’ cultuur van de gangsterrap, waarin succes wordt vertaald in geld en moed gelijk is aan geweld – en ook het beeld van de vrouw vrij vlak is. De wereld die hier wordt verheerlijkt is juist de cultuur waar de Grandmaster ons voor waarschuwt, van het snelle leven – en de vroege dood. Een misverstand dat zich al lijkt aan te kondigen aan het eind van deze clip.
