Commentaar hebben op een kandidatenlijst wordt binnen de partij nooit zo gewaardeerd. Het wordt vaak gezien als een aanval op de kandidaten of in mijn geval als een uiting van persoonlijke teleurstelling. Toch neem ik dat risico. Ik vind de lijst van GroenLinks teleurstellend. Er staan hele kundige en ook hele aardige mensen op, maar daar gaat het niet om.
Ik zie GroenLinks als een partij die het dichtst bij me staat qua inhoud en politieke waarden. Ik werd in 2000 om die reden ook lid van GroenLinks. Wel zie je eigenlijk altijd dezelfde poppetjes weer terug en van regionale spreiding is weinig sprake. Ik heb me daar altijd tegen verzet. Ik vond het bijvoorbeeld belachelijk dat op de Noord-Hollandse provinciale ledenvergadering Amsterdammers de zaal binnen kwamen om hun eigen kandidaten omhoog te stemmen om daarna de zaal weer te verlaten.
Ik heb daarnaast ook een hekel aan mensen aan wie ik me nog steeds opnieuw moet voorstellen (en dan loop ik al zestien jaar rond in die club)
Toen Jesse kwam dacht ik dat er eindelijk verandering zou gaan komen. Hij spreekt van een brede volkspartij, vertelt verhalen over een vrachtwagenchauffeur die hij heeft gesproken en over een vriend van hem die op een sociale werkplaats werkt. Ik dacht: ze hebben het eindelijk door. De kiezer wil zich kunnen identificeren met hun vertegenwoordigers in de Tweede Kamer. Ze zijn de elitaire politici zat en willen hun vertegenwoordigers kunnen aanspreken. Dit was de kans voor de partij om een lijst te presenteren waar die vrachtwagenchauffeur op zou staan. Een keer niet iemand met een academische titel. Of dat enorm goede raadslid uit een kleine gemeente.
Helaas. Er is gekozen voor een lijst zoals we altijd zien. Of eigenlijk nog slechter als je naar de culturele achtergrond kijkt van de kandidaten.
Gemiste kans. Je stelt namelijk niet je lijst op voor je leden en zeker niet voor de incrowd, maar voor de kiezer. En die kiezer moet zich kunnen identificeren met de poppetjes op de lijst. En denk nu niet dat die er niet zijn. Er loopt meer dan zat talent rond in onze partij. Mensen die met hun poten in de klei staan. Mensen die met passie onderwerpen kunnen brengen omdat het hun persoonlijke verhalen zijn. Gewone mensen dus.
Met onze inhoud zit het wel goed. Nu de poppetjes nog.
