Nadat ik mijn caravan heb geïnstalleerd, en daar is weinig voor nodig gezien de oppervlakte van het gevaarte en mijn minimale bagage, mag ik even acclimatiseren. Feitelijk het dierbaarste moment. De indringer snuift op, observeert en wacht af. Het gaat hier om een hechte, kleine gemeenschap, wellicht met eigen rituelen, normen en waarden en dan is een al te frivole performance ongepast.
Wat opvalt is de grootte van de camping. Toch gauw zo’n vijf hectare. Met relatief weinig tenten beschikt iedere bezoeker over een riante plek.
Dat is toch andere koek dan in Bakkum, met ome Kees en tante Sjaan in je nek, die je iedere avond uitroken met hun net iets te overmoedig opgestookte barbecue.
In die zin geeft de site van Lotussy een waarheidsgetrouw beeld van de werkelijkheid. ‘Een oase waar u kunt regenereren. Een plek ook om inspiratie op te doen, tot zichzelf en tot heelheid te komen. Door direct contact met de natuur, met anderen of door speciale healingsessies of cursussen te volgen. Lotussy heeft de ambitie zich te ontwikkelen tot een ecovillage’. Maar…vooralsnog ben ik hier om te werken en niet om een cursus te volgen. Dus probeer ik de slaap te vatten in de benauwde caravan.
Na het ontbijt, dat je zelf moet organiseren, begint om kwart voor negen de ochtendsessie. Bestemd voor de vaste kern en de vrijwilligers. Donna uit Parijs en ik zijn de officiële vrijwilligers, en verder zijn er vaste bewoners op het terrein die hier of permanent verblijven of een jaarplek hebben. Ook zij verlenen hand en spandiensten.
Op de zolder van een fraaie boerenschuur vormen we een kring rond een kaars, nadat we elkaar eerst gekust hebben. Met de handen in elkaar gestrengeld geven we energie door, maar ontvangen we tegelijk. Een meditatief moment. Met de ogen dicht nemen alle deelnemers individueel een voorschot op de dag die komen gaat.
In mijn fantasie zie ik een gemiddelde redactie voor me die zo de dag begint. Hoofdredacteur en stagiar worden één, zonder onderscheid des persoon. Hoe louterend zou het kunnen werken op het Mediapark. De senior hand in hand met de jongste bediende. Bij menig egootje zou het met straaltjes langs de rug lopen.
Als onze ogen geopend zijn, geeft iedereen bij toebeurt zijn stemming weer. Hoe voel je je? Goed geslapen? Zorgen? Last van onderhuidse spanning of zit je goed in je vel? En werkelijk niemand wordt gestoord tijdens zijn betoog, op zich al een unicum.
Wat rest is het zakelijke rondje. Jij werkt in de tuin, jij doet het sanitair en jij wiedt het onkruid op de parkeerplaats. Met een persoonlijke opdracht daalt iedereen de trap af, schoenen weer aan en naar buiten.
