In de Volkskrant stond eergisteren een inhoudelijk reactie op de Google Memo-affaire, dus dat lees ik dan. Het fascineert me enorm wat er gebeurt, in het leven van James Damore en rondom de politiek correcte impasse waar links in opgesloten lijkt. Inmiddels heeft Damore een twitteraccount, @Fired4Truth, en is hij (o.a.) door WikiLeaks gevraagd daar te komen werken. Ik hoop zelf dat hij een luchtbrug wordt tussen conservatieven en redelijk links, dat ook klaar is met de doorgeschoten politieke correctheid en zwijgcultuur binnen de diversiteitscult.
De hele affaire heeft vooral de zichtbaarheid van die ideologische cult vergroot – van de universiteiten naar de ‘corporate world’. Damore zei eigenlijk: ‘hé, ik weet niet of ik dit mag zeggen, maar de keizer heeft geen kleren aan. Er wordt gediscrimineerd binnen ons bedrijf om diversiteit te creëren, op grond van beleid dat biologische verschillen tussen mannen en vrouwen ontkent’. Omdat hij niet de klassieke schurk is die ze makkelijk kunnen lasteren – hij is een introverte, software liefhebber die zegt nog steeds van Google te houden – is hij bovendien ongrijpbaar voor zijn tegenstanders. Hij is een geschenk eigenlijk voor de politiek incorrecte tegenbeweging.
Maar dan het Volkskrant artikel. Er wordt daarin volledig voorbij gegaan aan het ‘buiten normale’ van deze affaire. Gedaan wordt alsof het een gewoon bedrijfsconflict met een werknemer is waarin men het oneens is over de definitie van ‘seksisme’. Het is alsof ik het jaar 2003 opensla op zaterdagochtend in mijn studentenkamer.
“Google wil niet ingaan op ‘individuele gevallen’, maar het rumoer over Damores memo komt het bedrijf niet goed uit. Want het techbedrijf hangt niet alleen een justitieel onderzoek naar loondiscriminatie van vrouwen boven het hoofd, maar bevindt zich ook in het epicentrum van een verhitte discussie over seksisme in Silicon Valley.”
Klinkt als discussie inderdaad, maar dat is het niet. Je kunt over de Google-memo affaire in Amerika alleen spreken als iets waar nou juist geen ‘discussie’ over plaatsvindt. Het gaat om politiek-culturele krachtmetingen die door de afwezigheid van discussie zijn losgebarsten, door afwezigheid van de klassieke instrumenten van debat, rede en logica. Het is daarmee zo goed als een gevecht met vuisten, waarbij de Amerikaanse ‘far-leftist’ zo ver willen gaan dat de vrijheid van meningsuiting wat hun betreft voorbij is.
‘Feministen (seksisme!) en libertariërs (politiek correct!)’ gaan dus niet ‘rollebollend over straat’, zoals de Volkskrant zegt, omdat ze elkaar niet treffen. Ze wonen niet eens meer op dezelfde planeet.
We hebben hier te maken met een ‘war of ideas‘, een krachtmeting tussen wetenschap en pseudowetenschap, tussen groupthink en individuele vrijheid, maar wat doet de Volkskrant – alsnog postmodern in de smaak vallen. Het is een oncontroleerbare reflex, de beker moet helemaal leeg. De deskundigen hebben net in het artikel toegegeven dat Damore gelijk heeft over de verschillen tussen man en vrouw. Aangekomen bij het feit dat dit voor een groot deel biologisch te verklaren is, wordt de circustent alsnog gauw opgebouwd.
“Tegen dit idee verzet Jelle Jolles (hoogleraar Neuropsychologie aan de Vrije Universiteit en auteur van het boek Het Tienerbrein) zich fel. Ja, er zijn biologische verschillen tussen mannen en vrouwen. Tweejarige meisjes drukken zich over het algemeen beter uit dan jongetjes, terwijl tweejarige jongens motorisch verder ontwikkeld zijn. Maar die verschillen worden volgens hem uitvergroot door opvoeding: een jongen wordt anders behandeld en krijgt ander speelgoed. ‘Myrthe, vergeet niet dat je een meisje bent; laat Thomas maar rennen’, illustreert hij. Van Vugt en Ellemers bevestigen dit. Daar komt bij dat de discussie over de verschillen tussen mannen en vrouwen vaak over gemiddelden gaat, terwijl de individuele verschillen tussen jongens en meisjes onderling enorm zijn.”
Niemand zegt ooit ‘vergeet niet dat je een meisje bent’ Niemand. En dan die eeuwige ‘gemiddelden’ vluchtroute. Damore zegt in zijn memo echt overal steeds ‘woman on average’ en ‘men on average’. Hij doet in feite al lang wat de deskundigen zeggen te corrigeren aan de memo. Zo claimen ze toch een gelijk in hun ongelijk. Die tactiek viel op door Damore van ‘generalisatie’ te betichten, al jaren een wetenschappelijk scheldwoord. ‘Generalisatie’ stond ook in het Volkskrant stuk maar is er later uit gehaald.
“Door een eindredactionele ingreep stond in dit stuk dat programmeur James Damore eigenschappen van mannen en vrouwen generaliseert op basis van gemiddelden. Dit is inmiddels aangepast naar de oorspronkelijke versie, waarin stond dat de algehele man-vrouwdiscussie vaak over gemiddelden gaat.”
Wat een krampachtigheid. Ze weten dus dat ze een ideologisch spel spelen met de waarheid, een vals spel, dat inmiddels een enorme inspanning vergt.
