Zo nu en dan zit ik met mijn gedachten in het verleden. Vroeger noem ik dat. Dat mag ik, want ik heb nog met flippo’s gespeeld. Ik zag de eerste computers en de opkomst van het internet. Mijn vroeger ziet er heel rooskleurig uit en soms zelfs een beetje middeleeuws. Zwaardvechten met de buurjongen, pijl en bogen maken en kastelen bouwen in de bomen op het pleintje. Met kantelen – zegge kantélen, wie kent dat nog – en alles daaromheen. Supercool, want dat waren wij. De buurt bevrijden van wespennesten en mierenplagen. Wij waren de Musketiers, de Robin Hoods, de Turtles, alles wat we maar wilden, konden we zijn. Een gekleurd ooglapje, genaaid door je moeder, was voldoende om je een totaal ander iemand te laten voelen. Zo was er ook een bijzondere gebeurtenis die zich iedere twee weken herhaalde. Je wist dat het ging gebeuren. De emmers stonden klaar aan de straat en de lucht van rottende vitaminen streelde je neus-slijmvlies als de geur van een verse bak sterke koffie. Stank. Lekkere stank. Wat een tijden.
Het was de schillenboer, toen nog schilleboer
Je hoorde hem al van drie straten verderop rondtuffen. Een echte traktor. gewoon bij ons door de straat. Gewoon door onze straat, mensen. Erop zat een vriendelijke man. Wuivend naar alle vrouwen die achter de ramen stonden te kijken hoe hij zijn werk deed. Je liet je zwaard vallen. Je rende erheen. Een spoor van vertrapt stoepkrijt achter je latend. Het was de schillenboer. Toen nog schilleboer. Je denkt vast, een boer. Een vreemde snuiter. Een pannenkoek. Toen nog pannekoek. Maar nee. De man was de vader die je nooit gehad had. De echtgenoot die je moeder nooit kon krijgen. Hij had iets magisch over zich. Zijn vriendelijkheid, zijn glimlach en zijn hart voor dieren, want daar gingen de schillen immers heen. De zon ging schijnen als hij de straat binnen reed. Die tijd is helaas niet meer. De GFT-containers worden vandaag de dag opgehaald door chagrijnige mannen in overals. Ze werken omdat het moet. Rokend, stinkend naar koffie en tabak, luidruchtig pratend in de vroege ochtend. De magie is verdwenen. De onverschilligheid van de hedendaagse keukenprinses doet haar de schillen bij het restafval deponeren.
Want anders heb je geen volgers meer
De hedendaagse maatschappij is geobsedeerd door snelheid, automatisme en luxe. Onze veters strikken we niet meer omdat het niet stoer staat. Winkelen doen we online, omdat we toch wel weten welke maat we hebben. Zelfs de boodschappen worden bij velen aan huis bezorgd. Omdat die verrekte winkelwagens altijd een afwijking hebben. Allemaal drogredenen. We zijn lui, verwend, verbitterd. De zon schijnt al jaren niet meer. De euforie na het urenlang binnenharken van een mp3-tje bestaat niet meer. Er is geen ‘bijna’ meer, het is tegenwoordig ‘verdomme nog steeds niet’. Haastige spoed is zelden goed en alles in het hedendaagse leven MOET. Je moet je updates checken, je timeline, je e-mail. Je moet, want anders heb je geen volgers meer. En zonder volgers ben je niemand. Niets. Een nul. We worden geleefd doordat we het leven van anderen willen bepalen.
Het visitekaartje van de mensheid
We kijken verbitterd naar onze buren omdat hun kat in onze tuin schijt. We verafgoden dat stelletje op de hoek omdat ze tegen hun kinderen schreeuwen. We beoordelen anderen op hun uiterlijk. Klagen over die skater die zijn muziek te hard heeft staan in de trein. Vloeken op die Marokkanen op de hoek van de straat die hun scooter niet uitzetten. En zo bouwen we een muur om onszelf heen. Een muur die de zon tegenhoudt. Een muur waar enkel nog de internetverbinding van je mobieltje doorheen dringt. Onze zieltjes moeten weer gaan stralen. De warmte van de mens moet weer gevoeld worden. Die muur moet weg. Het wordt tijd dat we een grote stap achteruit maken. Achteruit is vooruit. Zwaai naar de haters, lach naar de zwaaiers. Knipoog vriendelijk naar de ex van je vriendin. Groet iedereen met wie je oogcontact hebt. Want jullie kunnen de wereld weer laten lachen. Jullie zijn het visitekaartje van de mensheid. En ik? Ik ben de schillenboer. Jullie schillenboer. Goedemiddag!
@BasMatthee ontdekte een paar dagen geleden dat hij al een jaar regelmatig het glas heft met de zoon van de schillenboer. De zoon van! Hij vond het altijd al zo’n optimistische vent.
