Column

Dierenliefde is niet links of rechts maar elitair

17-05-2011 14:00

De Partij voor de Dieren wordt gesteund door rasechte VVD’ers! Dat vonden ze bij Joop.nl kennelijk pikant nieuws. Het stond gewoon in het Volkskran- interview met Marianne Thieme dat door de meeste media voor kennisgeving was aangenomen, maar Joop vond dat we met z’n allen de krant slecht gelezen hadden. Want solidariteit met de dierenwereld was iets van linkse partijen waar: ‘economische belangen getoetst worden aan ethische normen’.

Knollen en citroenen
Als dierenliefde al ooit links was (nee, ik ga er geen vegetarische Rijkskanselier en zijn liefde voor herdershonden bij halen), dan is het in ieder geval al jaren geen monopolie van deze richting meer. Dion Graus heeft als geestelijk vader van de animal cops een standbeeld opgericht voor het mishandelde huisdier en onze nationale knuffelcorpsbal, Jort Kelder, eet ter voorkoming van dierenleed uitsluitend knollen en citroenen. Ook de Varkens in Nood mochten zich in de belangstelling van bekende Nederlanders verheugen die niet in de eerste plaats bekend stonden vanwege hun linkse opvattingen.

Dierenliefde is dus helemaal niet links of rechts, dierenliefde is elitair. En omdat het elitarisme een dalend cultuurgoed is, kent de dierenliefde in ons land steeds meer aanhangers. Van de sportvissers die schande spreken van de Oost-Europese gelukzoekers die vis vangen om te eten en de karpers niet liefdevol terugzetten, tot de bemiddelde VVD’ers die zich – overgehaald door nuffig in een bordje sla rondprikkende vrouwen en dochters – achter de Dierenpartij scharen.

Betaalbaar vlees
Nog nooit hebben in ons deel van de wereld zo veel mensen toegang gehad tot betaalbaar vlees van gecontroleerde kwaliteit. Je zou denken dat linkse partijen opkomen voor behoud van deze verworvenheid. Maar nee, dat is kennelijk geen economisch belang getoetst aan een ethische norm. Zielige dieren zijn de norm. Een grillig glijdende schaal waarop aaibare dieren boven minder aaibare dieren staan en het kennelijk erger is een dier te fokken voor zijn pels dan voor zijn vlees (dat dan weer wel).

Marianne Thieme heeft de wind mee en meent nog altijd dat ze in de strijd tegen de rituele slacht een grote overwinning gaat boeken. Wie weet. Ze heeft in ieder geval haar volgende mijlpaal al verklapt: de vleestaks. Weg met de Kiloknaller en straks alleen nog een goed stuk vlees voor wie het betalen kan. Dat vind ik helemaal niet zo links en ethisch klinken, Joop.