Donderdag 18 december 2008. De dag dat ik begon met Twitter. Nu staar ik naar mijn scherm: ik ben 161.537 tweets verder. Dat zijn ruim 32.000 tweets per jaar, een kleine 2700 per maand, gemiddeld 384 per week. Verdorie, waar is het mis gegaan? Het is zo makkelijk. Het zijn 140 tekens, meer heb je niet nodig. Wat volgt is een woordenbrij. Iedere dag achter dat scherm. Iedere dag weer je mening geven, grappen maken, linken naar interessante artikelen, ruzie maken, YouTube-filmpjes van Frank Sinatra dan wel Elvis #TCB plaatsen en loeren naar Stella Bergsma.
Waar ging het mis? Ik heb weleens gedacht aan een quotum. Een X aantal tweets per week. En dat stug volhouden. Twitter is een verslaving, moet u weten. Je moet die fix hebben. Maar het lukte mij niet.
Ik heb ze zien vallen. Mijn kameraden, uit deze band of brothers. Brussen, Bennink. Fretz. Die laatste verdween in de nacht. Toen de zon opkwam was hij weg. Tranen vloeiden toen ik de Volkskrant opensloeg. Fretz was écht gestopt. Klomp! Die goeie ouwe Chris Klomp. Onlangs voor de zevende keer gestopt met Twitter. Wee deze moedige krijgers uit de Orde van 140 Tekens. Laten we hun namen met respect uitspreken. Niet fluisterend, daar zouden we ze te kort mee doen. Wél verdienen zij uw hoogachting. Laat het schallen door de digitale straten: IK LAS DE RANTS VAN BERT BRUSSEN LIVE, IK WAS ERBIJ TOEN FRETZ NOG TWITTERDE, IK HEB SUPERJAN NOG MEEGEMAAKT IN ZIJN BESTE DAGEN!
Natuurlijk, sommigen keerden terug. Maar het gevoel was weg. Zoals de relatie uit is wanneer je tegen je vriendin zegt: ik weet niet of ik dit nog wel zo leuk vindt. Het kan nog een paar maanden doorgaan maar de teerling is geworpen. “Don’t let it be forgot, that once there was a spot, for one brief shining moment, that was known as Camelot” sms’te ik Weghs toen hij stopte met Twitter.
Ik heb mijzelf teleurgesteld. Belangrijker: ik heb u teleurgesteld. Ik heb u laten zitten. Ik begon aan iets wat ik niet kon afmaken. Ik ben de man die faalde. Maar, zeg ik u eerlijk, ik ben gelouterd. Daar ging een lang proces aan vooraf. Noem het een oefening in zelfinzicht. Waarom Twitter ik? Wat verwacht ik van het medium? Waren mijn verwachtingen onrealistisch, heb ik de impact van het platform wellicht verkeerd ingeschat?
Ja, ik heb Twitter onderschat. Ik geef het toe, ik had beter beslagen ten ijs kunnen komen dan ik heb gedaan. Ik had meer kunnen twitteren en toch deed ik het niet. Maakt mij dat een slecht mens? Nee. Ontslaat mij dat van mijn verantwoordelijkheid? Nee. Vraag ik om uw vergeving? Ja.
Je kan pas genieten van de hoogste berg, als je door de diepste vallei bent gegaan. Jazeker, ik heb de gang naar Canossa gemaakt. En daarom doe ik u deze belofte: ik ga meer twitteren.
We zetten het quotum op 500 tweets per dag.
