Voor het tekort aan organen hebben we de nieuwe donorwet. Wat leert deze wet ons voor het tekort aan maatschappelijk verantwoord ondernemen (MVO)? Bij MVO gaat het erom dat je zaken doet op een maatschappelijk verantwoorde manier: de service of het product en alle zakenpartners, toeleveranciers en klanten worden binnenstebuiten gekeerd en gecheckt op milieu en ethiek. MVO is voor veel bedrijven dus een kwestie van de waardeketen doorlopen, misstanden voorkomen en positieve sociale kansen oppakken.
In sommige sectoren, in de financiële wereld of de ICT sector bijvoorbeeld, kan er wel een MVO wens zijn maar lijkt de uitvoering niet gemakkelijk. Een sociaal-betrokken bankdirecteur klaagt dat zijn klanten ‘er niet om vragen’. Een ethisch bewust trustbedrijf heeft klanten die het domweg niet interesseert. Een maatschappelijk welbewust softwarebedrijf geeft aan geen invloed te kunnen uitoefenen op haar klanten.
Vaak vertalen deze bedrijven hun MVO naar bedrijfsfilantropie: hun hoofdkantoor richt een mooie stichting op of ondersteunt goede doelen projecten voor, bijvoorbeeld, minderbedeelden. Zo doneren zij geld of middelen, juist in regio’s waar de belastinginkomsten van overheden te laag zijn of simpelweg niet bij de bevolking terecht komen. Dat is mooi, maar helaas niet genoeg.
Sinds de nieuwe-donorwet zie ik een mogelijkheid voor deze industrieën om met filantropie of donaties hun waardeketens aan te spreken. Het is een kwestie van de nieuwe donorwet toepassen op de klanten.
Want hoe zit het met orgaandonatie? We hebben meer organen nodig dan er momenteel worden afgestaan. Bewustwordingscampagnes, onderzoeken, training en activisme hebben niet genoeg opgeleverd. Toch zijn er relatief maar weinigen die principiële bezwaren hebben tegen het afstaan van een orgaan na hun dood. De overgrote meerderheid heeft de kennis niet, mist de interesse, is zich er niet van bewust of is simpelweg te lui om zich als donor op te geven.
Met de nieuwe-donorwet wordt het omgedraaid: iedereen wordt automatisch donor mits hij of zij aangeeft dat niet te willen. Bij overlijden wordt aan de nabestaanden nog gevraagd of ze de automatische donatie ongedaan willen maken. Er is dus nog een uitweg.
Dat is een interessant principe om toe te passen op de waardeketen van een trustbedrijf, een financiële instelling of een softwarebedrijf. Laten we besluiten dat er een standaard donatie-artikel komt in ieder contract waar geld mee gemoeid is. Het artikel bepaalt dat in ieder contract 2 procent van de waarde van het contract af wordt gedragen aan de samenleving.
Bij een toeleverancier-contract is dat 1 procent donatie van de toeleverancier, 1 procent van de opdrachtgever. Bij de oprichting van een brievenbus- of kapitaalvennootschap of ieder ander juridisch vehikel: 2 procent van de gemoeide kosten afdracht aan een filantropisch project van het trustkantoor. Een vermogensbeheer-contract? 2 procent donatie. Een softwareaankoop? 2 procent donatie. En zo voort.
En, in lijn met de donorwet: de klant kan aangeven het artikel te laten verwijderen. Maar wellicht is de klant daar te lui voor, leest hij of zij eroverheen, of heeft de klant simpelweg geen bezwaar. Dan is er toch maar mooi een standaard donatie gedaan.
Het fantastische is dat er geen wet voor nodig is: iedere trust, bank, en ICT manager met een hang naar verantwoord ondernemen kan simpelweg zelf morgen besluiten het standaard donatie-artikel op te nemen in de contracten.
Kleine moeite, groot plezier.
