Bij de term Napoleon Ridingcult dacht ik aan een occult genootschap van Franse of Engelse heren dat zich bezighoudt met vervaarlijke zwaardgevechten en middeleeuwse steekspelen. Het blijkt echter om een oer-Hollandse fetishsite te gaan van twijfelachtige kwaliteit, waarop tot voor kort krakkemikkige filmpjes getoond werden van rubensvrouwen die met hun ferme derrière en robuuste bovenbenen het leven van een shetlandpony vergallen. Die pony heet Cavallo en maakt het naar omstandigheden goed.
Wat er opwindend aan is een obese, nota bene geklede vrouw een pony te zien pletten, zal ik nooit begrijpen. Het zal ongetwijfeld iets te maken hebben met dominantie en onderdanigheid, maar veel verder kom ik niet. Het past in ieder geval goed bij dit polderland – de knulligheid, het amateurisme – maar van de andere kant had het net zo goed een Duitse productie kunnen zijn.
Het bestaan van een dergelijk semi-pornografisch subgenre verbaast me helemaal niet. Iedereen die een beetje bekend is met de uithoeken van het internet weet dat er bizarre fetishes bestaan, van macrofilie – een macrofiel raakt opgewonden van reuzinnen die alledaagse objecten verpletteren -, tot mechanofilie (iets met een lid en een uitlaat) en zoiets als een voorkeur voor Japanse vrouwen die onuitsprekelijke dingen doen met insecten en inktvissen. Maar ik dwaal af.
Vele malen interessanter dan de fetish zelf zijn de reacties op deze napoleontische rijdcultus. Scrollend door de commentaren onder de twee filmpjes die zijn opgedoken op verschillend blogs, ben ik tot de conclusie gekomen dat er niet zo veel liefhebbers zijn van dat vermaledijde ponypletten. Zoals zo vaak als het aaibare dieren betreft, zijn de mensen furieus, eisen ze namen en rugnummers en zien ze de daders het liefst een zo pijnlijk mogelijke dood sterven. Zelfs de politie heeft meteen stappen ondernomen en verdachten aangehouden; iets wat natuurlijk nooit was gebeurd als de media deze zaak niet zo breed had uitgemeten.
Zoveel verontwaardiging kan je bijna het idee geven dat mensen werkelijk begaan zijn met dieren. Kijk eens hoe ze opkomen voor al die onderdrukte en weerloze wezentjes. Je zou er bijna een traantje van laten. Helaas komt dat soort empathie alleen tot stand als de hoeders van het dierenwelzijn een filmpje voor ogen hebben waarin het lijden zichtbaar is. Dan gaan even alle remmen los en wentelt men zich wellustig in de eigen bekommering om al dat onrecht.
Het is zo niet een vals, dan toch een halfslachtig en hypocriet medeleven. Enkele dagen geleden was er een brand bij een pluimveebedrijf waarbij ruim tienduizend kippen levend zijn verbrand. Dat moet ook geen pretje zijn geweest. Die kippen zijn dood, shetlandpony Cavallo niet, en de lieden achter Napoleon Ridingcult hebben in ieder geval nog een paar perverse fetishisten kunnen blijmaken met hun inspanningen. Aan tienduizend kippen die in vlammen zijn opgegaan heeft niemand iets. Daar kan zelfs KFC geen soep meer van trekken. Vele malen zinlozer dus, maar iedereen is stil.
In Nederland worden een miljoen dieren per dag geslacht. Ja, per dag. En wereldwijd jagen we zo’n vijftig miljard dieren per jaar over de kling. Denk ook even aan de stress die de beesten ervaren tijdens de massatransporten, en aan het langzame einde van de miljarden dieren die onverdoofd worden geslacht. Nee, dit is geen pleidooi voor vegetarisme, maar de enorme schaal waarop we wereldwijd dieren uitroeien om de uitdijende wereldbevolking te voeden, is tamelijk onrustbarend. Tenzij je je alleen over geslagen honden, zielige kittens en geplette pony’s druk maakt natuurlijk.
Dus klagen over een ponypletter is misschien wel legitiem, maar ten opzichte van de demonische vernietigingsmachine die bio-industrie heet, is het even misplaatst als heel hard gaan huilen om je ingegroeide teennagel terwijl je praat met iemand die aan het bezwijken is aan kanker. Of vloeken om een ontworteld bonzaiboompje terwijl duizenden van je landgenoten verzwolgen zijn door een tsunami. En zelfs deze wanverhoudingen zijn nog mild vergeleken bij die van de gigagenocide op onze eetbare aardbewoners en het treiteren van een shetlandpony ter vermaak.
In plaats van onbedaarlijk online haatkotsen bij het zien van een enkel gevalletje dierenleed, doen we er waarschijnlijk beter aan de schouders op te halen en vaststellen dat we met z’n allen toch al reddeloos verloren zijn. Consequent zijn in onze opvattingen is een andere optie, maar dat is voor de meesten helaas teveel gevraagd.
