Het zal wel komen omdat ik veel twitter. Maar in mijn beleving sterft het ineens overal van de coaches. Van ‘LevensKunstCoach’ tot Newborn-coach. Allemaal mensen die ons graag vertellen hoe we ons leven moeten leven. Blijkbaar weten wij met al onze vrijheid en welvaart van gekkigheid niet meer wat we moeten doen en hoe we het moeten doen. We kunnen inmiddels ons hele leven bij elkaar coachen en dat begint al vroeg. Bij een praatgroep om je keizersnede te verwerken. Daarna meteen door naar een extra-speciale coach voor na de bevalling.
Serieus. Die bestaan. Newborn Coach. Met een hoofdletter C. Geven je bevalling desgewenst en tegen betaling ‘een plekje’ voor je. Omdat de geboorte van een kind natuurlijk een enorme niet te bevatten impact heeft op je leven. Vanzelfsprekend. Opvoeding is wel een dingetje. Persoonlijk ben ik vrij ver gekomen met het idee dat je er een luier omgooit als het gepoept heeft en dat er iets van eten in moet als het jankt.
Maar goed.
Na de geboorte volgt het consultatiebureau. Waar je kind gedwongen tussen twee curves moet passen en verplicht een torentje moet bouwen én weer omgooien om al te lastige vragen te voorkomen. Maar daarmee ben je er niet. Je kunt een babyfluisteraar krijgen. Met het ‘telepathisch vermogen’ om intermenselijk contact met je dreinende kleine te optimaliseren.
Een kattenfluisteraar om je eigen kleine veestapel beter te begrijpen. Een liefdescoach die de begeleiding regelt naar ‘je diepste binnen’. De onvermijdelijke studiebegeleider. Een sollicitatie-coach voor je eerste baan. Loopbaancoach bij succes. Re-integratiecoach bij ontslag. Mentalcoach voor je dagelijkse ineffectieve gedachten.
Uiteraard wil het oog ook wat. Een stylist om te weten welke kleren anderen mooi vinden. Budgetcoach als je daar te ver in doorschiet. Een hippe interieur-mevrouw om je huis een exacte kopie te laten zijn van glossy foto’s in advertentiebladen. Waar je kunt genieten van huizen waar nooit enig leven is waargenomen.
Natuurlijk. Niet te vergeten. De onvermijdelijke LevensKunstCoach. Altijd paraat ‘om je eigen schatkamer te openen’. Waar je vervolgens ongetwijfeld zo verdomde geil van wordt dat je subiet een sekscoach in de hand neemt voor die onmisbare erogene ‘hands-on playshop’.
En dan ben je er nog lang niet.
Dan moet je nog naar een spiritueel coach voor je zweverige ideeën die je liever niet ziet als waanbeelden. Een menstruatiecoach om in het reine te komen met je onderbuik. Personal trainer voor het lichaam waar je naar verlangt, maar nooit zal hebben. Dieetgoeroe om nooit meer lekker te eten. Een rouwdeskundige voor alles van waarde wat je onderweg in het leven kwijt bent geraakt. Partners, huisdieren, Iphone, jezelf.
En voor wie het echt volstrekt helemaal niet meer weet.
Een echte Life Coach.
Het laatste redmiddel voor de wanhopige in zichzelf denker. Iedereen kan het worden. Er zijn zelfs cursussen voor. Voor wie zijn narcisme en tomeloze arrogantie niet alleen dronken aan de bar wil ventileren, maar nu ook eens te gelde wil maken.
Natuurlijk. Je kunt je afvragen waar ik me zo druk om maak. Wat maakt het allemaal ook uit? Als hardwerkende Nederlanders nou graag geld willen betalen voor advies. Wie ben ik dan om daar iets van te zeggen?
Is ook zo.
Misschien moet ik het daarom uitleggen. Al was het alleen maar omdat er al een website bestaat waar de verantwoordelijkheid stopt bij lekker inhoudsloos schelden en vervolgens overgaan tot je eigen waan van de dag.
Want is dit hele coachings-gedoe niet eigenlijk heel stiekem opnieuw weer een uitwas van onze op totale controle en absolute veiligheid koersende maatschappij? Een manier om ons (nood)lot wanhopig voor te willen zijn? Het leven maakbaar te maken? Veel mooier dan het is? Perfect? Zonder fouten?
Moet alles dan echt van ons altijd maar perfect gaan en zijn? Mogen we ons gewoon niet ouderwets een partij kloten voelen over iets zonder meteen een duurbetaalde coach alle plooien glad te laten strijken of met pasklare oplossingen te laten komen?
Wat is er mis met zaken die niet perfect zijn en het ook nooit zullen worden?
Mogen we er alsjeblieft af en toe verzopen bijlopen omdat we gewoon geen zin hebben om ons te kleden naar de tijdelijk dominante smaak van anderen? In een goedkoop dertien in een dozijn interieurtje van Ikea zitten omdat er gewoon geleefd dient te worden in een huis en we ons geld willen besteden aan dingen die er wel toe doen?
Mag ik me kloten voelen na een miskraam? Even helemaal naar de tyfus omdat het niet loopt zoals ik het zo mooi had bedacht? Nog jaren te pas en te onpas emotioneel worden omdat de leukste mensen altijd als eerste vertrekken?
Mag dat nog?
Zijn er eigenlijk nog mensen die bij een probleem gewoon eerst even rustig gaan zitten om na te denken? Die daarna een vriend of kennis bellen? Er even nuchter over praten en dan zelf een beslissing nemen? Door zelf na te denken?
Mensen die gewoon naar een sportschool gaan om een uur ergonomisch volkomen onverantwoord op een zwetende fiets te gaan rossen en dan weer tevreden huiswaarts keren?
Mensen die er gewoon op een mooie nacht een baby uitpoepen en dan van dag tot dag bekijken wat er zoal nodig is om zo’n potentiële volwassene een beetje te laten groeien?
Vast wel. Hoop ik.
Maar mogen die mensen alstublieft in de meerderheid blijven?
