We hebben in onze samenleving de zuilen omver gegooid, maar zijn snel gevlucht in onze nieuwe bubbels, waar we slechts de informatie krijgen die ons bevalt. Voor elke groep is er wel een bubbel. Bubbels met wanden zo dun dat je het pas ziet als je vlak bij de rand staat en je je ogen even niet focust. In onze eigen veilige bubbel genieten we van de gelijkgestemde meningen en lachen we om de andere bubbels. We genieten van het uitzicht terwijl de bubbels opstijgen en als we de berichten uit onze eigen bubbel moeten geloven, en dat doen we natuurlijk, knappen bubbels ook niet meer, dat is allemaal bangmakerij, propaganda uit een kleine wetenschappelijke bubbel die ergens miskend in een hoekje zweeft.
Er zijn bubbels die overtuigd zijn van een platte aarde, die blijven bewust laag hangen. Er zijn hele grote bubbels, vol met mensen die bang zijn, en bubbels met mensen die boos zijn op de mensen die bang zijn. Van al die boosheid worden ze ook niet minder bang, de angstige gezichten drukken tegen de wand als er weer een nieuwe boze bubbel langs drijft. Ze proberen door te wapperen en te blazen om de bubbel van richting te doen veranderen, maar o zo vaak tevergeefs. De wind waait zoals die waait. Soms raken de bubbels elkaar en dan komen er nieuwe bubbels uit, vol met bange boze mensen.
Een nieuwe politicus zweeft snel omhoog in een speciaal op maat gemaakte bubbel, duidelijk vol van zichzelf. Hij zwaait nog snel naar de rest, terwijl hij met een zwierige beweging en passant zijn capilli-extensions los gooit. De snel uitdijende bubbel scheert rakelings met intellectueel dedain langs een bubbel vol boze en bange gezichten die een geblondeerde filosoof aanbidden. De Jessias zweeft voorbij in zijn groene bubbel en steekt zijn tong uit terwijl Femke in een pruilende progressieve bubbel zich langzaam losmaakt en haar eigen beschouwende bubbel vormt. De groene bubbel zweeft gevaarlijk dicht bij een donkere bubbel vol met gebeden prevelende fanatiekelingen.
Hoog in de atmosfeer zweeft een gigantische blauwe bubbel met gele sterren, vol met bureaucraten en hun aanbidders. De bureaucraten dansen vrolijk rond. Per decreet hebben ze verkondigd dat zij het middelpunt van het eeuwig uitdijende heelal zijn. Ze kijken afkeurend met hun verrekijkers naar andere bubbels, en denken met weemoed terug aan de tijd dat iedereen nog zonder te klagen in hun blauwe bubbel geloofde. Ze zien steeds meer mensen vertrekken, en terwijl ze wegdrijven in hun nieuwe bubbels zwaaien ze met hun vuisten en schreeuwen ze obsceniteiten. De bureaucraten dreigen met een aanvaring met hun buurman, en roepen door hun luidsprekers dat elke afwijkende mening hoogverraad is.
Overtuigend bewijs dat de waarheid zich niet in uw bubbel bevindt is nog niet geleverd, dus u kunt blijven geloven wat u het beste bevalt. De waarheid zou in het eeuwig verschuivende midden liggen, maar meerdere getuigen zeggen dat ook daar de waarheid nooit geweest is.
Wij zitten dan ook in de cynische bubbel waarvan we diep van binnen hopen dat hij snel neerstort, al gaan we er maar niet van uit. Zul je net zien.
