Een vriendelijke redacteur van een vriendelijke publieke omroep vroeg mij of ik voor één hunner televisieprogramma’s een dagje wilde meedoen aan de ramadan en dan des avonds bij een islamitisch gezin te gast wilde zijn aan de iftar, de maaltijd waarmee de vasten wordt doorbroken. De vriendelijke redacteur had zich hoorbaar schrap gezet, hij kondigde omstandig alvast aan dat hij me iets moest vragen, dat ik het vast een hele rare vraag zou vinden, en dat het sowieso maar een ideetje was maar natuurlijk bedoelde hij er verder niks mee, enfin, na de inleiding van zijn verzoek vermoedde ik dat hij me ging vragen of ik live onder aanmoediging van Patty Brard een uitstrijkje wilde laten maken inclusief inwendige camera, of iets dergelijks.
Maar nee, de vraag was dus: doe je een dagje mee met ramadan en een diner.
Ik lachte hem niet uit, werd niet boos en zei ook niet meteen nee. Ik zei dat ik er een dagje over na wilde denken. En dat deed ik.
Enerzijds: niet flauw doen Nanninga. Een uitdaging moet je soms eens aangaan. Bovendien bood het mij misschien wel een prima kans om eens wat ongezouten islamkritiek te spuien voor een publiek dat daar anders niet bepaald ontvankelijk voor is.
Anderzijds: je werkt mee aan iets wat je abject vindt, en daarmee legitimeer je het, kritiek of niet. Islam is iets dusdanig naargeestigs, is zo fundamenteel niet in orde, rijdt alles waar het vrije westen voor staat zo lelijk in de wielen, dat het onderwerp zich niet leent voor een kabbelend programma waar ik hooguit wat kanttekeningen in kan maken. En dan moet je nog maar vertrouwen dat de montage gunstig uitpakt. Ik ben niet te laf om in het hol van welke leeuw dan ook mijn zegje te doen (tegen betaling, boter bij de iftar mensen), maar ik verdom het om de door de Vaderlandse media toch al overbelichte drammadan salonfähig te maken met een dagje hongerige snuffelstage in het mohammedanisme.
Anderzijds won. Ik belde de vriendelijke redacteur en zegde af.
De dwangmaand barstte los, even later, en we zien weer de overkill aan stichtelijke fopjournalistiek van kafirjournalisten die zich voor het karretje laten spannen van de Eeuwige Slachtoffers. Braaf schrijven ze over de hongerfolklore van de moslims als was het het mooiste, nobelste en respectabelste ding sinds weeskindjes redden uit een brandend kinderziekenhuis.
Ook vaste prik: de seculieren of christenen die maar alvast bukken, diep bukken, omdat anders de muzelman de hand met daarin het kromzwaard ter onthoofding zo deksels hoog moet opheffen, net nu hij er, verzwakt door mekkere trek, de kracht niet voor heeft. Dat zou maar islamofobie zijn, nietwaar? Precies. En wat legt de gedienstige dhimmi daar op het hakblok? Tweede Pinksterdag, een inderdaad wat malle appendix aan het christelijke Pinksteren, een dag die best geofferd kan worden als vrije dag ten faveure van het Suikerfeest.
Dit jaar is het de beurt aan drie remonstrantse dwaallichten om deze wezelige geste te maken, via een inzending in NRC. Op de dag dat er – uit naam van de religie waar zij zich mee willen verbinden- tientallen mensen tot gehakt zijn geblazen in Kabul. In steden met een grote moslimpopulatie zijn alle verloven ingetrokken en zijn protocollen van kracht om de overlast door islamitische jeugd een beetje binnen de perken te houden. Ja, laten we ze inderdaad een hele dág de handen vrij geven voor het sarren, hangen, slopen en provoceren. De christelijke jeugd gaat immers ook altijd helemaal apenrots-tribaal op Tweede Pinksterdag, nietwaar? Misschien, als wij Tweede Pinksterdag opgeven, laten jihadisten onze kinderen wél gewoon levend een popconcert in Parijs of Manchester verlaten. Zou kunnen natuurlijk. En anders hebben we ook nog een Tweede Paasdag om te verruilen als officiële vrije dag voor het Offerfeest, dan sparen ze onze cartoonisten misschien. En Tweede Kerstdag kan ook wel weg, het mag wat kosten om een kerstmarkt zonder dodelijke truckmanoeuvres te houden.
Gelukkig is 5 mei geen officiële vrije dag, dat zou maar leiden tot nationalisme.
Het zachtjesaan normaliseren en internaliseren van islamitisch gedoe en zelfopgelegde relirexia, we doen het zelf. En een dagje meedoen met ramadan, hoe handreikend en onschuldig het ook lijkt, bouwt geen brug tussen groepen. Het is slechts het éénzijdig neerlaten van de ophaalbrug voor zeer onwelwillende horden. Ik ben blij dat ik niet heb meegedaan aan dat televisieprogramma, maar het was een zinloze beslissing. Er is geen (p/b)aard van Troje. Er zijn geen listen nodig om ons onder de voet te lopen. De islam laat zijn grijnzende tronie gewoon open en bloot, wat zeg ik: ongesluierd, elke dag weer aan ons zien. En wij maar ijverig bruggen bouwen. Er is nog geen dag van de ramadan zonder islamitische aanslagen geweest, maar hier jongens, neem een vrije dag.
