Hoeveel vrouwen zich er bewust van zijn weet ik niet, maar Internationale Vrouwendag wordt op 8 maart gevierd omdat er op die dag 1908 (New York) en 1917 (Sint Petersburg) demonstraties waren. Vrouwen protesteerden destijds tegen de slechte werkomstandigheden in de textielindustrie. Sinds de jaren zestig, tijdens de tweede feministische golf, wordt Internationale Vrouwendag weer gevierd, om solidair te zijn met vrouwen over de hele wereld (het internationale-aspect). En terecht. Maar Internationale Vrouwendag is in Nederland verworden tot een treurnis. Er is weinig internationaals aan.
In Nederland is de vrouw – uitzonderingen daargelaten – al lang niet meer onderdrukt. Toegegeven: in sommige sectoren moet je als vrouw harder werken voor dezelfde functie of salaris. Maar met een vrouwenquotum, een gestaag groeiend aantal succesvolle vrouwen in de mannenwereld en items in talkshows gewijd aan de hoeveelheid vrouwen op TV, wordt bewezen dat er in Nederland wel degelijk aandacht is voor vrouwenemancipatie.
Wij vieren Internationale Vrouwendag voor onszelf, en niet voor de vrouwen die betrokken zijn bij een, ik zeg maar wat, Arabische Lente, de dames van Pussy Riot, of vrouwen die onderbetaald onze kleding naaien. Oh ja. Die waren we alweer vergeten. Want we willen al te graag even laten zie hoe ontzettend discriminerend het is als er een man boven een vrouw wordt verkozen in een topfunctie. Dat kán niet aan de geschiktheid liggen, maar dat ligt aan het geslacht. Dat er te weinig vrouwen op TV zijn. Dat ligt niet aan het feit dat we nooit willen. Of opperen er mensen dat er een boete moet komen op meisjes nafluiten.
Constructief, hoor, dat zeiken. Bij mij in de buurt wordt ook nooit meer nog altijd getoeterd sinds de claxonboete. In plaats van de meisjes die er last van hebben vroeg op de middelbare school een assertiviteitscursus te geven, gewoon komen opdagen als DWDD je wil hebben, komen we met laffe ‘alleen omdat ik een vrouw ben’-huilexcuusjes. Plaatsen we onszelf weer in de slachtofferrol.
Daar zijn we goed in. De slachtofferrol. Het vrouw-zijn de schuld geven. Ik zou bijna pleiten voor het afschaffen van het geslacht, zodat dát in ieder geval geen argument meer kan zijn.
Half Opzij-land is boos dat er te weinig vrouwen in talkshows zitten, maar vervolgens willen vrouwen niet aan tafel omdat ze ‘niet genoeg ergens van weten’, ‘geen mening hebben’ of, de treurnis, niet hun mooie jurk in de achterbak van hun auto hebben liggen. Valse bescheidenheid met een slachtofferrol tot gevolg. Vrouwen met een goede baan, een vlotte babbel en ook nog een verhaal of een mening moeten eens stoppen met die valse bescheidenheid. Want waarom nooit eens aanschuiven, maar wel zeuren dat er te weinig vrouwen op TV zijn?
Vrouwen, dames, luister. Je bent advocaat, directeur, actrice, schrijver, ondernemer of hoofdredacteur. Je hebt het gemaakt, een talkshow wil niet voor niets jouw mening of verhaal. Ga daar zitten. Wees trots op het feit dat jij je huur kunt betalen met waar je zo hard voor gewerkt hebt. Wees een voorbeeld voor al die meisjes die net zo willen worden als jij. Zorg ervoor dat er over een paar generaties geen feminisme en emancipatie meer nodig is. Kom er gewoon voor uit dat je tof, intelligent, creatief en getalenteerd bent en wat kunt. Daar heeft niemand een vrouwendag voor nodig.
Ingelise de Vries (trots op haar vrouw zijn) zal zelfs als ze geen mooie jurk aan heeft in een talkshow verschijnen. Als ze een mening had, tenminste. Of een verhaal.
