Even een rondje weg-met-onzen, omdat het moet. De gruwelijkste kantjes van de Nederlandse volksaard laten zich zien in een serie nieuwsberichten. Ten eerste is daar de zeer turbulente landing van een Transavia-toestel. Met dank aan de deskundigheid van de piloten is de kist veilig geland en bleef iedereen ongedeerd, maar dat is bijna jammer als we daarna lezen dat de passagiers overwegen een schadeclaim in te dienen bij de makelaar in Tokkievakanties. Een schadeclaim…
Voor het veilig landen in een gierende storm. Dat je dus met je all-inclusive bijgemeste derrière wat door elkaar geschud bent in een vliegtuig, dat de angst je door het roodverbrande hoofd flitste, dat je je grienende Jayden of Savannah aan je lillende boezem drukte (tussen de tattoos ‘Jayden 12-04-2005’ en een pootafdruk van de hond met ‘RIP Rocky never forget’ eronder) maar dat je uiteindelijk veilig met je gezin bij de bagageband op je bagage staat te wachten. (Koffers met het formaat van een kleine caravan, roze voor de dames, camouflageprint voor de heren, regenboogkleurige spanband eromheen in een vergeefse poging ze te onderscheiden van alle andere roze en camouflagekleurige koffers met regenboogspanbanden.)
Ik hoop dat Transavia de namen van de claimers netjes registreert en hun vakantievlucht bij een volgende boeking omleidt, bij voorkeur laag over Oekraïne, in een vliegtuig dat er uit ziet als een spionagetoestel.
Ondertussen hebben Mellony, Dennis en hun tribal tattoos ook een enorme kuttijd in de Turkse vreetschuur Orange County. Dat is logisch, want Orange County is een serie replica’s van grachtenpanden waar ze alsmaar Frans Bauer draaien en bitterballen serveren, maar dat is gek genoeg niet waar Mellony en Dennis last van hebben. De alomtegenwoordige Russen zijn het probleem, die hebben luidruchtig seks en scheppen veel te veel eten op bij het salmonellabuffet. Op zich is het wel de bedoeling dat je van zo een vakantie 5 kilo aankomt, vindt Dennis (hij zegt het echt), maar die Russen, sjemig.
Heerlijk nieuws is er over de Stichting Loterijverlies, waar geldbeluste jankballen zich bij aansloten in de hoop op een schikking met de kansspel-aanbieder De Staatsloterij. De oplichter, pardon, oprichter van die stichting heeft goed begrepen hoe hij moet opereren op het kruispunt van Hollandse hebberigheid, verongelijktheid en domheid. Types die maandelijks geld wegpissen aan ‘een straatje’ staatsloten in de hoop op gratis miljoenen, tot ze op enig moment een blocnote op de betegelde salontafel leggen, naast de shag en de afstandbedieninghouderLaaf, en berekenen hoe veel uitkeringsgeld ze in totaal kwijt zijn geraakt aan hun maandelijkse Fata Morgana van de geld-oase die levensecht lijkt, maar na elke trekking in nevelen oplost.
En dan niet jezelf voor de kop slaan en je eigen onnozelheid vervloeken he? Nee, je recht halen jonguh. Enfin, Ferdi Roet, baas van de Stichting, rijdt in Lamborghini’s en Rolls Royces en heeft de stichting administratief verhuisd naar belastingparadijs Guernsey. Heerlijk. Visualiseert u er anders even beteuterde koppen van het kaliber Tussen Kunst en Kitsch bij, nadat de deskundoloog in Oude Rotzooi eerst een prul de hemel in prijst, en het bij de taxatie dan een kwartslag draait en zegt: “Ja, mét een merkje was het dus tegen de vijf ton waard geweest, maar ziet u, geen merkteken. Dit is een kopie, twee tientjes bij de Blokker.”
Nou is leedvermaak ook een dubieus Hollands trekje, en het is vast niet fraai van mij, maar ik smul ervan als een Rus van een all-you-can-eat schepschotelbuffet. Nu even een Stichting Leedclaim Handdoeken-ververs-frequentie Chersonissos oprichten.
