“De leider van de terreurorganisatie was woedend toen hij vernam dat zijn strijders enkel en alleen hun mannelijke tegenstanders hadden gedood, maar de vrouwen en kinderen in leven hadden gelaten. Hen werd te verstaan gegeven in elk geval ook de mannelijke kinderen te doden en de vrouwen die geen maagd weer waren. Pas dan zou de God van de terreurorganisatie tevreden zijn met het resultaat”. Zowaar een bericht dat in de hedendaagse pers niet zou misstaan. Toch is het bericht al millennia oud. Het betreft de strijd van het volk Israel onder leiding van Mozes tegen de Midianieten. Mozes werd boos omdat zijn mannen alleen de mannelijke Midianieten gedood hadden. Het was uitdrukkelijk de bedoeling geweest ook de jongens en de niet maagdelijke vrouwen te doden. Hetgeen geschiedde.
Het is allemaal na te lezen in hoofdstuk 31 van het boek Numeri van het Oude Testament, de basis van joden- en christendom.
Geen enkele religie is van geweld ontdaan, dat geldt voor jodendom en christendom en vandaag de dag zijn we de trieste getuigen van het geweld dat in naam van de islam wordt uitgeoefend.
De drie monotheïstische godsdiensten stonden en staan voor de taak hun religie van zowel fysiek als psychisch geweld te zuiveren. De recente misbruikschandalen in de Katholieke Kerk geven aan dat het einde van die strijd nog lang niet in zicht is. Gelukkig kennen de drie religies ook heel vreedzame varianten. Zo werd onlangs het huwelijk tussen Sahar Mosleh en Maryam Iranfar, twee lesbische moslima’s uit Iran, ingezegend door de homo-imam Ludovic Mohammed Zahed.
De grote vraag die vandaag de dag opgeld doet in het debat over de islam is hoe de niet-gewelddadige moslims op al dat moslimgeweld zouden moeten reageren. ‘Zeggen dat moslimterreur niets met islam te maken heeft, is niet voldoende” aldus Sander van Walsum in de Volkskrant van 21 augustus. En Sylvain Ephimenco stelt in Trouw van dezelfde datum dat als moslims erkennen dat IS crimineel is, zij ook moeten erkennen dat de islam ook crimineel is.
Opinion leaders vinden dat goedwillende vredelievende moslims de bittere beker van de gewelddadige islam tot op de bodem moeten leegdrinken. Zij moeten erkennen dat islam tot geweld kan leiden, ja, tot geweld leidt.
Voor de commentatoren is het blijkbaar niet voldoende dat Nederlandse moslimkopstukken als Ibrahim Wijbenga en Yassin Elforkani en buitenlandse islamitische autoriteiten als de gezaghebbende Youssef al Qaradawi en de Tunesische leider van de islamitische Renaissanceparij Rachid Ghannouchi het IS-khalifaat een en andermaal pertinent afwijzen.
Maar laten we nu eens ervan uitgaan, dat dat gebeurt: dat vredelievende moslims erkennen dat de terreurislam van IS ook islam is. Wat verandert er dan? Zijn de commentatoren dan tevreden en zullen ze dan hun columns vullen met teksten over de vredelievende islam, de islam die homo’s in de echt verbindt? Over moslims die met joden en christenen middels een wandeling in Amsterdam-West willen protesteren tegen discriminatie en dat op dezelfde dag dat de bijtende commentaren van van Walsum en Ephimenco verschenen? Of over de zeer heldere verklaring van het Contactorgaan Moslims en Overheid waarin de Islamic State veroordeeld wordt?
De joods-christelijke tradities staan bol van geweld, zoals uit het geciteerde bijbelboek blijkt. Geen van beide religies is -nog- geweldloos. Voelen de columnisten en opinion leaders zich gedwongen openlijk afstand te nemen van de gewelddadige kant van deze religies, die toch onderdeel van hun eigen westerse cultuur zijn? Van Walsum verwijst in zijn opiniestuk naar de terreur die in de jaren ’70 uitgeoefend werd door jongeren die zich tot het –extreem- linkse gedachtegoed voelden aangetrokken. Aannemend dat Van Walsum politiek links georiënteerd is, voelt hij zich dan verplicht openlijk afstand te nemen van deze groepen die op basis van hetzelfde gedachtegoed geweld pleegden?
Elke religie en elke ideologie bevat op zijn minst een kiem van geweld. Gelukkig interpreteert een overgrote meerderheid van gelovigen of volgers hun religie of ideologie op vredelievende manier. Van commentatoren mag daarom verwacht worden dat zij hun eigen geschiedenis, inclusief Numeri 31, kennen en vanuit dat perspectief met meer empathie islam en moslims in deze wereld beschouwen.
