Toen ik door de Lijst met de ‘200 meest Invloedrijke Mensen’ in De Volkskrant bladerde (en mijn pijp aftikte terwijl ik in de VPRO-Gids bladerde), vroeg ik me af wat er eigenlijk mis was met die opsomming van oude wijze mannen en een verdwaalde vrouw. Hans Wijers van Akzo-Nobel op nummer 1, Ben van Beurden van Shell op nummer 2 en niet te vergeten Niek-Jan van Kesteren van VNO-NCW die het brons greep. Belangrijke mannen, dat staat vast, geen rommelaars. Maar toch bleef er iets knagen. Was het misschien de lage positie van de Rotterdamse burgemeester (131) in vergelijking met Eberhard van der Laan (7) of zou dat gewoon komen doordat journalisten Rotterdam een hele verre, enge stad vinden met allemaal hardwerkende mensen? Nee, zo simpel kan het toch niet zijn?
Opeens had ik het; het is de term ‘invloedrijk’. Er stonden allemaal mannen (en wat vrouwen) op die lijst die mij op geen enkele manier beïnvloeden. Toegegeven, representatief ben ik niet en het scheelt dat een litertje benzine maar 1,52 euro is en werkgevers hebben inderdaad ruimte nodig om te ondernemen, maar ik denk heel weinig aan Hans Wijers (en hij niet aan mij). Het zal weer onvolwassen zijn, maar bij een belangrijke beslissing, blond of donker, Amsterdam of Nijmegen, huren of kopen, bel ik nooit even met Merel van Vroonhoven van de AFM.
Als ik de baas zou zijn van De Volkskrant had ik Bas Hakker als columnis…oh kut. Maar serieus, dan had ik honderd willekeurige mensen gevraagd om een top-10 (met scherpe uitleg) te maken van de mensen die hen het meest hebben beïnvloed. Welke personen duwden je leven nét een klein beetje een andere richting op? Wie maakten het verschil? Natuurlijk, je vader, moeder of vriendin, maar ook mensen met zomaar een wijze gedachte, een beslissend boek, een bijzonder sportprestatie. Of iemand die het leven iets anders aanpakt dan jij, die wél lekker buiten de gebaande paden ronddrentelt. Omdat ik de moeilijkste niet ben, zal ik alvast een voorzetje geven met vijf hoogtepunten uit mijn top-10. Ik heb me even beperkt tot de bekendere types.
Als je zo virtuoos kunt schrijven over helemaal niets dan ben je een enorme held. Kom er maar eens om. Grappig zijn als Herman, maar ondertussen zo toegewijd aan het schrijven. Geen feesten of partijen, maar alleen schrijven, schrijven en af en toe een media-optreden voor de afleiding. Zijn absurde zicht op het leven en onvermogen om een compromis te sluiten. Behalve als er toevallig een hele knappe vrouw van een jaar of 25 voorbij wandelt in je leven.
Deze Haagse sportjournalist pikte mijn epistel eruit toen ik twaalf jaar geleden alle regionale kranten een briefje stuurde met de simpele vraag of ik iets mocht schrijven over sport. Een week later zat ik – ‘twee jaar fucking doctorandus’ en doodongelukkig in mijn normale werk – zomaar ineens in het weekend te shinen. Ik mocht een stukje maken over een nietszeggend potje tussen Roda’46 en VV Groot-Ammers. Op de redactie sloopte Erik – uit pure liefde – elk zinnetje wat ik met zoveel liefde had neergepend. Driekwart jaar later vroeg ik deze koning van het rode pennetje op De Markt in Gouda of het misschien een idee was om fulltime door te gaan met stukjes schrijven. Als hij met zijn hoofd zou schudden, had ik nooit meer iets geschreven. Doe dat maar jongen, zei hij en hij stak zijn handen weer in zijn lange trainerswinterjas.
De videoband van Nummer 14 over Johan Cruijff leert dat er ook een niveau van leven bestaat waar jij alles bepaalt. Later bewonderde ik zijn onafhankelijkheid die hij alleen thuis nog wel eens schijnt te vergeten. Onlangs gaf hij weer zo’n virtuoos interview in VI aan Simon Zwartkruis met twee passages die me diep ontroerden. De eerste mooie passage was dat de verslaggever vroeg of hij wel eens bang was dat….waarop Cruijff de vraagsteller onderbrak en antwoordde dat hij nooit bang was. Gewoon niet. Daarna legde Cruijff haarfijn uit dat de KNVB onmogelijk Hiddink kón evalueren, simpelweg omdat bij de bond niemand werkt met meer verstand van voetbal dan Hiddink.
Geen man van het gesproken woord, maar vooral een briljante voetbalschrijver. Maakte veel indruk toen hij tijdens het EK van 2004 iets bijzonders deed. Terwijl iedereen sprak en schreef over de wissel van Robben pende hij een lofzang neer over de schoonheid van het Nederlandse voetbal tegen Tsjechië. Gewoon een hele lekkere zinnenman die ooit mijn grote voorbeeld was, totdat duidelijk werd dat ik zijn niveau niet ging halen. Nou ja, dan maar gewoon hard werken. Feyenoord wordt immers ook wel eens kampioen.
Deed met zijn debuutroman Ik ook van Jou iets bijzonders: de literatuur vieren. Tot die tijd was het schrijverswereldje iets voor keurige meneren in keurige pakken. Maar de enige echte opvolger van Jan Wolkers (alias ‘de grote 1’) vierde het leven met een omhelzing van duizend grappige, sexy zinnetjes. Goed om te weten dat je ook zonder Volkskrant onder je arm kan schrijven.
En dan heb ik het nog niet eens over Bassie, Pietje Bambergen, Kiprich, Ome Willem, Maarten Spanjer, Youp, Brigitte Kaandorp, Rick de Leeuw, Michael Jackson, All Stars, Jessie J, dat meisje met die vlechten van Kinderen voor Kinderen in de jaren tachtig, Vjèze Fur, Gers, Willem van The Opposites en Rob de Wit gehad.
