Wie nog geen Adjunct Bekende Wijn Nederlander (ABWN) is, kan daar zelf iets aan doen. Hoe meer hij digitaal blaat op ‘media’ waar de meesten nog een s achter zetten omdat volkse taalprofessoren die verloedering aanmoedigen, hoe groter de kans dat hij op klimt op basis van het aantal ‘volgers’ dat zijn gezever ‘leuk vindt’. Tenminste, zo was het tot voor kort. Want het aanvankelijke vernis van de mondiale biechtstoel is aan het afbladderen. Als verblijdend verschijnsel mogen we constateren dat ook het wijn-gewauwel op z’n retour is. Er worden al meer ‘accounts’ opgezegd dan er bijkomen. Sociologen kwamen er in de jaren zeventig achter dat de kuddedrang in de mens wordt aangejaagd door de behoefte ‘erbij te horen’. Ze wijdden daar zelfs een werkwoord aan dat doordrong tot de Dikke Van Dale. En dan is er pas echt sprake van dynamiek in de communicatie.
Een jaar of drie geleden overspoelde de Twitter- en Facebook-zondvloed ook polderland. Sindsdien was het onbenullige gekwaak niet van de lucht. Over de hele aardbol ligt inmiddels een laag wijn-pulp, afgescheiden door onnozelen die denken dat cybervriendschappen echt bestaan. En dat een paar lettertekens doorslaggevend zijn voor het individuele wijngeluk. Laat ze nog maar een tijdje, zeggen Facebook-watchers. Want in wie eenmaal de narcist is ontwaakt, kan niet meer buiten al die complimenteuze schijn die zelfs van een bunzing nog een zwaan maakt. Vandaar dat ook in het wijnwereldje lieden hele dagen in zichzelf keren om het ultieme geluk en de opperste waardering van hun displays te kunnen aflezen. Als al die electronica niet zou bestaan, zouden ze eenvoudig geen leven hebben. En wie ervoor bedankt is in hun ogen een seniele idioot die beter de aandacht van de Bejaarden Opruimings Dienst zou kunnen trekken, dan die van deze kunstmatig gevoede generatie prietpraat-verslaafden. Voor het aanprijzen van wijn-waar hebben zulke ‘media’ misschien nog wel enig nut. Hoewel de progressieven met z’n allen amper 40 procent uitmaken van de wijnverkopers op deze globe, zonder dat vaststaat of ze daarmee ook zonder uitzondering snellere resultaten boeken. En er zijn er ook bij die hun afspraken liever niet meer op papier vastleggen, maar hun account gebruiken als electronische agenda. Vooral het Wijnvolk der Nederlanden is daar sterk in.
Wie eens de moeite neemt een avond te besteden aan alleen al het wijngeleuter op Facebook (om van Twitter nog maar te zwijgen), krijgt het gevoel in een maatschappelijke sub-wereld te zijn beland, waar schijn voor werkelijkheid wordt gehouden en overbodigheid de scherts-communicatie dicteert. Die schijn houdt iedereen zo lang mogelijk op. Alles loopt altijd voortreffelijk en we zijn het grappigste volk ter wereld. Daarom hoor je van bekeerlingen steeds vaker: ik ben er voorgoed klaar mee. Ook al vanwege het misbruik, omdat je volgens de spelregels ‘geen eigenaar bent van je eigen berichten en foto’s’. Dezer dagen meldde een Bekende Wijn Nederlander argeloos op Facebook dat hij op een proeverij zat. Toen hij ’s avonds thuis kwam was z’n voorraadmagazijn leeggeroofd.
Wijn uit blik
Facebook genereert kletskoek zonder oogcontact. Te vergelijken met bulkwijn uit blik. Laten voor wat het is dus. Wie aangeprate ‘zelfliefde’ wil ontwennen, rest maar een ding: bezigheidstherapie tegen electronisch masturberen. Anders rest ons een wereld die uit een verzameling isoleercellen bestaat, van waaruit we elkaar geinig toeliegen.
John Bindels, auteur van het satirische boek Wijn met prik, werd in 2010 winnaar van de oeuvreprijs wijnjournalistiek, toegekend door de Wine and Food Association. Hij staat bekend om zijn kruistocht tegen reclamevervuiling in de journalistiek, tegen verhuftering van het taalgebruik en tegen wijntjespluggers die zich voor ’columnist’ uitgeven. Zijn collega Cuno van ’t Hoff noemde hem eerder: ‘Verreweg de scherpste wijncolumnist van ons land’. Wijnauteur Christian Callec kwalificeerde Johns columns als volgt: ‘Prachtige taal. Literatuur’.
