Met nog drie maanden te gaan en een comfortabele voorsprong van tien zetels in de peilingen, wordt het de hoogste tijd om ons voor te bereiden op 15 maart als de PVV als grootste uit de bus komt. De onvermijdelijke vraag is: wat gebeurt er dan? Omdat de middenpartijen en zijn tegenstanders een grote verantwoordelijkheid dragen voor het politieke succes van Wilders gaat deze vraag juist hen aan.
Er zijn nog altijd mensen die beweren dat Geert Wilders zelf de motor achter de onvrede in de samenleving is. Zij negeren de jaren en de omstandigheden waarin dat ongenoegen zich tot de huidige (Europese) omvang heeft ontwikkeld en vinden probleem en oorzaak in één persoon verenigd. De redenatie is even simpel als onjuist en gevaarlijk gemakzuchtig.
Beter is het de motor achter het succes van de PVV te begrijpen. Daarvoor is het noodzakelijk te weten wat de onvrede is en waarom deze kiezers voor niets anders meer gaan dan voor Geert Wilders.
Bovenaan staan de zorgen over immigratie en het Nederlandse/Europese asielbeleid, met name over de aanhoudende toestroom van moslim-migranten uit het Midden-Oosten en Afrika. Die zorgen kunt u duizend keer immoreel vinden, daarmee verdwijnen ze niet. De migratiestop vanuit Turkije hangt aan een zijden draadje tussen de duim en wijsvinger van Turkse leider Erdogan en de boten uit Noord-Afrika blijven komen.
Afgewezen asielzoekers gaan niet weg en ook kansloze asielzoekers die zich ernstig misdragen worden niet teruggestuurd, omdat Marokko en Algerije ze niet terugnemen. Zie daar het failliet van het Nederlands asielbeleid en het gebrek aan urgentie in Brussel, om er gezamenlijk ook maar een begin mee te maken.
Iedereen die echte vluchtelingen een plek in Europa gunt, maar geen verantwoordelijkheid wenst te dragen voor het draagvlak daarvoor, bewijst vluchtelingen een slechte dienst en populistische politici een goede.
Tweede zorg is de Europese Unie, als onomkeerbaar project waarbij zeggenschap over het eigen reilen en zeilen zich blijft verplaatsten van Den Haag naar Brussel. Vragen daarover waren jarenlang verdacht en ongewenst en zijn dat nog steeds. Het beeld van nationale soevereiniteit is een dolende premier met onder z’n arm een Nederlandse volksraadpleging waar hij in Europa geen raad mee weet.
Derde zorg is de al jaren durende overlast op straat, onevenredig vaak veroorzaakt door jongeren met een migratie-achtergrond. Het langdurige taboe om daar iets van te mogen zeggen heeft alle touwtjes de brievenbussen ingetrokken. Het wegkijken door verantwoordelijke politici had bovendien een electorale reden: migranten moet je te vriend houden voor de dag dat ze naar de stembus mogen.
En nog steeds worden burgers die klagen over intimidaties en overlast in hun gezicht gespuugd met dalende misdaadstatistieken. ‘Je moet je mond houden’ blijft de boodschap.
Sinds de dood van Fortuyn, was het vooral Wilders die zijn mond daar niet over hield. En dan zijn we bij de vierde reden waarom zo veel kiezers PVV gaan stemmen: het proces tegen Geert Wilders. Zijn “meer of minder”-vraag zal mensen gekwetst hebben, maar de meesten die aangifte deden – als ze al wisten waartegen – deden dat om een volksvertegenwoordiger de mond te snoeren. Eindelijk een kans om Wilders een toontje lager te laten zingen. Een politicus voor de rechter: voor het maatschappelijk debat zeer ongewenst, als manier om de PVV te bestrijden uitermate dom.
En dus wint Wilders straks de verkiezingen. Nu is de vraag of er een kabinet mét of zonder de PVV komt. Als hij premier wil worden zal Geert Wilders – in ieder geval ná de verkiezingen – zijn radicale plannen voor moslims (scholen en moskeeën sluiten) en voor de EU (weg uit de Unie) aanzienlijk moeten aanpassen, om samenwerking met andere partijen mogelijk te maken. Zijn kiezers behoren dat te weten. Bij dezen.
Coalitiekandidaten zijn nog ver weg. De gedoogervaring van VVD en CDA met de PVV is een slechte. Wilders’ partij ontbeert een reputatie van behoorlijke bestuurders en betrouwbaarheid. Niet alleen in een gedoogconstructie, maar ook trouwe partners haken af, omdat Wilders niet levert, zo bleek vorige week uit graafwerk van de Volkskrant. Er is voor Wilders nog een hoop werk aan de winkel.
Maar de middenpartijen die wegkeken en de maatschappelijke onvrede hebben laten gisten, komen niet weg met rustig wachten tot de PVV zich uit de onderhandelingen manoeuvreert. Met Wilders buiten een coalitie is het ongenoegen niet weg. Sterker, de vraag is hoe beheersbaar dat ongenoegen dan blijft en hoe gevaarlijk het langer negeren ervan wordt. Linksom of rechtsom zullen alle partijen in een nieuw kabinet aan de slag moeten met het vuile werk dat ze tot nu toe aan Wilders overlieten.
Dit artikel werd eerder gepubliceerd op RTLZ.nl.
