Bedrijven die rap over de sociaal mediale tong willen gaan doen er goed aan producten of diensten weg te geven. Zowel mijn Twitterfeed als Facebooklijst worden in toenemende mate vervuild door reclameboodschappen die gedeeld worden door mensen die hopen iets te winnen. Met name weekendjes weg, make-up en festivaltickets doen het goed in mijn Facebooklijst. Wie in het Twitterzoekveld ‘verloten’ intoetst komt een hoop telefoon(accessoires), voetbalshirts en Uggs tegen.
Werkt zulke reclame? Met z’n allen massaal op gratis dingen duiken schijnt typisch Nederlands te zijn. “Kijken, kijken niet kopen”, is immers een zin die gebeiteld staat in de hoofden van besnorde verkopers in het Middellandse Zeegebied. De deel mij-reclames stemmen mij treurig. Enerzijds is het creatieve armoede van bedrijven en reclamemakers. Anderzijds stoor ik mij aan vrienden die zich klakkeloos lenen voor één of ander bedrijf.
Begrijpen doe ik het wel. Sterker nog, ik heb mij er ook wel eens schuldig aan gemaakt. Het heeft dezelfde aantrekkingskracht als een loterij. Winkansen zijn miniem, maar stel je voor dat jij diegene bent die er met de hoofdprijs vandoor gaat. Bovendien zijn de kosten van het delen van een statusupdate aanzienlijk lager dan die van een Oudejaarslot.
Maar wat bereik je als bedrijf? Naamsbekendheid? Misschien, maar dan moet het product wel erg vaak gedeeld worden om te blijven hangen. De acties lopen meestal over een korte tijd. Op het moment dat het verlote product de deur uit is, zijn de meeste mensen de naam van het bedrijf al weer vergeten. Het meest jammerlijke voorbeeld hiervan zijn verlotingsacties op Twitter.
Het vergaren van zo veel mogelijk volgers lijkt het ultieme doel voor veel bedrijven op Twitter. Daarom hebben zij vaak een presentje voor hun 1000e, 2500e of 5000e volger. Als ik bedrijven zie tweeten dat zij een cadeautje hebben voor volger nummer X dan denk ik aan mijn oude bijbaantje. Een tijd lang verkocht ik abonnementen op regionale dagbladen in winkelstraten (ja, dit plaatst mij inderdaad op gelijke hoogte met oorlogsmisdadigers, bankdirecteuren en vastgoedzwendelaars). Als ik bestaande abonnees vertelde over de kekke welkomstpresentjes voor nieuwe abonnees begonnen zij te sputteren. “En wij trouwe abonnees dan?”.
Tsja, trouwe abonnees krijgen elke dag de krant. Daar betalen ze voor. Een gezonde economische transactie. Jumbo geeft mij ook geen pan cadeau, omdat ik er elke dag boodschappen doe. Twitter biedt echter de kans om ook bestaande ‘klanten’ te belonen. Bij het bereiken van een X aantal volgers verloot je onder alle volgers een prijs. Daarmee voorkomt een bedrijf dat bestaande volgers tijdelijk gaan ontvolgen in de hoop volger X te worden.
Maar wat als de verlotingsactie afgelopen is? Fijn, je heb 5000 volgers (als ze al blijven). Wat ga je ze vertellen? In hoeverre zijn ze echt geïnteresseerd in jouw bedrijf? Meestal helemaal niet. Mensen zijn geïnteresseerd in gratis spullen, zelden in het achterliggende bedrijf. Loyaliteit is niet te koop en staat niet gelijk aan veel volgers. Zo heb ik een Haagse juwelier een horloge zien verloten en een Hilversums computerbedrijf een tablet. Appeltje, eitje voor iemand uit Groningen om mee te dingen naar deze prijzen via Twitter. De kans dat een Groninger zijn huwelijksring in Den Haag laat smeden of een laptop koopt in Hilversum is echter miniem. Voor zulke MKB-bedrijven lijken verlotingsacties niets anders dan kapitaalvernietiging.
