Arghh… Kramp in mijn been. Ik probeer mijn lichaam zo te manoeuvreren dat ik net iets comfortabeler kom te zitten in mijn stoel. Tevergeefs. Ik kijk om me heen. Meeste van mijn medestudenten slapen vredig, terwijl de bus zich een weg baant door de bergen met witte sneeuwtoppen. Met 66 studenten van mijn vereniging zijn we uitgerukt naar het Franse plaatsje Risoul, om daar een week te wintersporten.
Ons appartement is net groot genoeg om onze kont te keren. De woonkamer fungeert ook deels als slaapkamer. Nadat de eettafel aan de kant geschoven is, kan er ’s avonds een bed worden uitgeklapt. We moeten met een inventarisatielijst nagaan of alles aanwezig is en komen al snel tot de conclusie dat de helft ontbreekt: van borden tot kussens. Als student vinden we een bed in de woonkamer en busreis van zestien uur de gewoonste zaak ter wereld. We zijn immers op vakantie!
De hele vakantie is een aaneenschakeling van ‘Eat, Sleep, Board, Rave, Repeat.’ Of in mijn geval Ski. Voor het avondeten moet in de supermarché gevochten worden om de laatste tomaat en hebben we de hele week geen fruit gezien. Waardoor binnen enkele dagen iedereen is voorzien van een hardnekkige hoest. Iedere dag staan we rond tien op de piste, op enkele fanatiekelingen na die de eerste lift van half negen naar boven nemen.
We excelleren met name tijdens het après-skiën. Een middag zelfs iets te veel, waardoor we de kroeg ’s avonds nooit gehaald hebben. Om goedkoop aan te doen drinken we flink in. Zo worden eierdopjes omgedoopt tot shotglaasjes met wodka en smokkelen we stiekem Amaretto mee de bar in. Aan het einde van de nacht vertellen we elkaar onze avonturen, giechelend met z’n allen in bed.
Op een van de laatste dagen van de skivakantie ga ik met een klein groepje eerder naar de piste. Aan de top snuif ik de frisse lucht op en voel op mijn wangen de natheid van verse sneeuwvlokken. Mijn ogen laat ik glijden over de bergtoppen. Ik zie slechts ongerepte sneeuw, waar nog geen paden in zijn geskied: onontdekt door de mens. Ik zie bergen die tot aan de hemel rijken en daarachter nog meer bergen en sneeuw, totdat ik niet meer verder kan kijken. Ik besef me dat het hier om gaat. Niet de biertjes tijdens de après-ski, maar het boven op deze berg mogen staan. Het feit dat ik dit als student kan meemaken. Genieten.
In de bus probeer ik weer een gemakkelijke houding te vinden, mijn benen leunend op de stoel voor me. Ik kijk uit het raam. We gaan slingerend via het bergpad naar beneden, terug naar de gewone wereld. Langzamerhand verlies ik de hoge bergen uit het oog.
