Weet u: ik geloof hem wel, die tuigvlogger. Ik denk dat Ismail Ilgun oprecht is in zijn goede voornemens, en dat hij serieus van plan is zich te ontwikkelen, geen rottigheid meer uit te halen en een voorbeeld te zijn voor anderen. Of het hem lukt, is een tweede, maar hij lijkt het te menen.
Ik denk alleen ook dat Ilgun het slechtst denkbare voorbeeld is voor straattuig. En dat is niet eens zijn eigen schuld, maar die van degenen die hem als voorbeeld op het schild hijsen. Of eigenlijk: van degenen die hem onder dat voorwendsel misbruiken.
We zijn nou eenmaal dol op verhalen over tot inkeer komen, over boefjes met een gouden hart, over kwaadaardige elementen die het licht zien. Het geeft ons hoop, en een narcistisch warm gevoel dat, wanneer er een tweede kans mogelijk is voor een échte booswicht, ook wij onze onvolkomenheden kunnen overwinnen.
Natuurlijk verdient de Tuigvlogger nog een kans. Het is ook weer niet zo dat hij in het kalifaat Yezidische meisjes heeft verhandeld ofzo he? Ilgun was 19 toen hij zijn wandaden beging, en die waren weliswaar erger dan de reguliere puberkattekwaadjes, maar komop, wie deed er op die leeftijd nooit eens iets doms, gevaarlijks of zelfs iets illegaals?
Waar het fout gaat met de Verheffing van de Tuigvlogger, is het tevreden zijn met het naar beneden bijstellen van de norm. Het achterstellen van de groep tuigjeugd simpelweg door lagere verwachtingen van ze te hebben. Als we Ismail nu gaan bejubelen om, ja om wát eigenijk? Om het in de schoot geworpen krijgen van een comfortabel medialeventje, het dagelijks om negen uur opstaan en het leren spreken van fatsoenlijk Nederlands, wat voor verwachting wek je dan?
Mijn drie Turkse buurjongens zijn opgevoed door hun matig Nederlands sprekende en tamelijk armlastige ouders. De jongens spreken keurig Nederlands, gaan naar school en lopen een folderwijk. Om negen uur opstaan noemen zij: ‘uitslapen.’
Geen platenlabels die deze knullen een camera en een contract in de knuistjes duwen hoor. Geen krant die er brood in ziet om de jeugd eens de wereld door hun ogen te laten zien. Geen fans, geen views, geen applaus, voor doen wat doodnormaal is: je gedragen en naar school gaan en een zakcentje verdienen.
Eerst een losgeslagen, intimiderend stuk gajes zijn, zodat normaal gedrag daar later buitengewoon gunstig bij afsteekt, dat is geen voorbeeld. Dat is de lat zo laag leggen, dat je er nog steeds met geen mogelijkheid over kan struikelen als je hem daarna met veel poeha twee keer zo hoog legt.
En die poeha, die wordt gemaakt door labelbazen en hoofdredacteuren met vrome praatjes, types die geen zak geven om het verheffen van gajes. De poeha, daar verdienen labelbazen en hoofdredacteuren gewoon aan, financieel en publicitair. Niemand die Ismail vertelt dat je een tweede kans ook prima zonder publiek kunt grijpen, in een fabriek in ploegendienst, aan een opleiding of als buschauffeur. Met het vloggen als hobby, leef je uit!
Maar nee. Kijk de Ismail-exploitanten eens de taal van de jeugd verstaan, zie ze eens bezig met die knul, kijk toch eens hoe hun act met een plechtig gezicht door hun hoepeltje springt: ‘ik wil voortaan DAT meisje, zeggen, in plaats van DIE meisje.’ Applaus.
Mijn buurjongens kunnen dat al sinds ze kunnen praten en krijgen er nog geeneens een krul voor op hun rapport, en terecht. Normaal praten is geen knappe prestatie. Om negen uur opstaan en niemand bedreigen ook niet. En dat is waarom het exploiteren van de Tuigvlogger-turned-rolmodel niet deugt. Niet omdat hij het niet verdient. Maar omdat anderen het meer verdienen.
