ROTTERDAM – Een van de grote Nederlandse premières op het IFFR is Matterhorn: een tragikomisch verhaal over de bijzondere vriendschap tussen twee mannen. Regisseur is Diederik Ebbinge, bij het grote publiek vooral bekend als Vliegende Panter.
“Nee, dat valt best mee. Ik heb de afgelopen jaren al een paar korte films gemaakt. Terwijl we met de Panters een televisieserie maakten voor de VARA kwam ik er achter dat regisseren mij eigenlijk wel wat leek. Toen we vijf jaar geleden besloten een tijdje met de Panters te stoppen ben ik die weg verder gaan verkennen.”
“Er zijn veel overeenkomsten, in beide gevallen creëer je een totaal eigen universum. Maar we hadden bijna dertien jaar lang vrijwel onophoudelijk getoerd. Daar had ik het eigenlijk wel een beetje mee gehad. Een film maak je maar één keer: dan is hij af. Een ander groot verschil is dat je als regisseur veel meer verantwoordelijkheid draagt. Bij de Panters deden we echt alles met z'n drieën.”
“Nee, absoluut niet. Maar het is wel het meest persoonlijke dat ik in mijn leven heb gemaakt. Als je deze film ziet, dan leer je mij heel goed kennen. Daarom vind ik het ook heel moeilijk om te praten over wat ik er precies mee bedoeld heb. Ik hou van tragikomedie, en ik hou van verhalen die eindigen met hoop. Ik kan totaal niet tegen films die je de stront in duwen, hoe goed ze misschien ook zijn.”
“De film is zeker geen pleidooi. Maar de homokwestie is een goed en helder voorbeeld van hoe geschift dogmatiek is. In die zin is het meer een pleidooi tegen dogmatiek, vooral in combinatie met de kerk. Ik ben niet tegen religie. Ik denk zelfs dat geloven veel moois te bieden heeft. Maar religies gaan stuk voor stuk de mist in als het bijvoorbeeld gaat over homo's. Neem de paus: dan wenst hij iedereen wereldvrede toe, maar de homo's kunnen beter verdwijnen. Daardoor verpulvert hij de geloofwaardigheid van alle mooie dingen die hij daar tegenover stelt.”
“Ik heb het van meer mensen gehoord. Vooral van critici trouwens, omdat die je dan gelijk in een hokje willen stoppen. Het was in elk geval geen bewuste keuze van mij: ik heb natuurlijk Abel en De Noorderlingen gezien, en die vond ik fantastisch. Maar dat is al 15 jaar geleden. Ik ben verder helemaal niet zo'n filmkenner eigenlijk.”
