HILVERSUM – Sylvana Simons werkt al jaren in de media. Ze voelt zich geen slachtoffer vanwege haar huidskleur. “Maar tv is wit en blijft wit.”
In een interview met de Volkskrant, uit een reeks over welke rol afkomst in een leven speelt in Nederland, vertelt Simons dat ze vaak in minimaal twee werelden leeft. “Thuis met je familie en vrienden. En buiten, op de werkvloer en op straat. In die werelden is alles anders. Dat is de realiteit als je zwart bent en in een blank land leeft. Ik klaag er niet over, het gaat erom wat je doet met dit gegeven.”
“Toen ik met RTL bij de grotemensentelevisie terechtkwam, liep ik tegen bepaalde dingen aan”, vertelt Simons. “De redacties zijn wit, ze denken wit en maken een wit product. En dat zal ook zo blijven. Hoe angstig sommige Nederlanders ook zijn, die situatie zal niet veranderen. Ik ging mee in die programma’s, omdat ik dat zelf wilde.”
Bounty
Van Surinamers kreeg Simons juist weer het verwijt een ‘bounty’ te zijn. “Ik stapte uit de Surinaamse kudde, ik verbrak een verbond door dingen te doen die afwijkend waren. Ik denk dat mensen soms onderschatten wat de kracht is van een niet-witte vrouw op de televisie – en dan op een vanzelfsprekende manier, waarbij het niet over ‘zwarte’ onderwerpen gaat. Het moet geen uitzondering zijn, maar een normaal onderdeel in een massaproduct.”
Simons had een goede tijd bij RTL. “Ik ben gek op een showtrap en twee miljoen kijkers. Dat is wat ik deed bij RTL. Het was prima, het was mijn werk, zo voelde het. Bij de publieke omroep kan ik nu meer doen wat ik zelf wil. Bij RTL ging een nieuwe wind waaien. Daarmee wil ik absoluut niet zeggen dat ik er niet meer werk omdat ik een kleur heb. Het gaat om de voorkeur van de programmadirecteur. Je bent in de mode en dan ben je weer even niet in de mode.”
