AMSTERDAM – “Ik schrijf mijn liedjes nog steeds op de manier zoals ik ze als kind ook al schreef”, zegt Heather Nova. “Heel intuïtief en naturel. Wat per plaat echter verschilt is hoe ik die liedjes bij de mensen breng. Hoe ik ze aankleed.” Op 1 juni verschijnt het nieuwe, negende studioalbum van de zangeres uit Barbados: The Way it Feels. En in het najaar komt ze weer naar ons land voor een serie theaterconcerten.
“Mijn albums hebben doorgaans geen thema. Ook deze niet. Maar een paar nummers gaan nadrukkelijk over ‘durven loslaten’. Als je kinderen krijgt, dan wil je die beschermen. Dat gebeurt vanzelf, iedere ouder herkent dat. Maar op een gegeven moment krijgen die kinderen ook een eigen wil. Dan moet je iets van dat beschermende durven loslaten. En dat blijkt een stuk lastiger merk ik zelf, nu mijn zoon elf is.”
Ze is inmiddels 47. En hoewel haar doorbraakplaat en grootste commerciële succes Oyster alweer van decennia geleden dateert, staat op ieder van haar albums wel weer zo’n liedje met een knisperend fijne melodie. Op haar nieuwe album is dat This Humanness. “Die song gaat er over dat je moet accepteren dat ieder mens wel op één of andere wijze beschadigd is”, zegt de zangeres. “Het heeft ook geen zin om te proberen perfect te zijn. Je kunt de situatie beter accepteren zoals die is. En dat bedoel ik dan niet als iets passiefs, maar vanuit die acceptatie weer actief verder gaan.’”
Alternatief
In 1995 brak Heather door als een soort ‘snoepje van de week’ van de alternatieve rockscene. Eigenlijk was ze helemaal niet zo alternatief en haar muziek nog minder. Maar ze werd wel ‘gelanceerd’ door een destijds uiterst hip platenlabel wat haar onmiddellijk in een trendy scene deed belanden.
En Heather had een verhaal waarvoor interviewers aan haar lippen hingen. Het elfjesachtige zondagskind uit een bemiddeld hippiegezin, die een groot deel van haar jeugd met haar ouders op een boot in de Caraïben had doorgebracht, vervolgens de kunstacademie in Rhode Island bezocht en via New York en Londen in de armen van producer Felix Tod terechtkwam, met wie ze nog altijd getrouwd is. Haar liedje Maybe an Angel werd een hit in ons land en de albums die volgden bivakkeerden altijd wel een paar weken in de hitlijst. Pop die herinnerde aan Kate Bush, Tory Amos, PJ Harvey en bij vlagen Sinéad O’Connor, maar altijd nèt iets minder radicaal.
Connectie
“Ik heb nooit het idee gehad dat ik met mijn liedjes de wereld zou veranderen. Die behoefte voel ik nog steeds niet. Het gaat mij om de connectie die ik heb met mensen als ze door een liedje van mij geraakt worden. Ik heb een liedje in mijn hoofd en als dat in de studio met muzikanten en producer vorm krijgt, dan ervaar ik het volmaakte geluk. Dat moment, daar gaat het mij om. Niet om het uiteindelijke product en nog minder of het dan misschien een hit wordt.”
In de jaren negentig speelde Heather nog vooral op rockfestivals. Zo stond ze vijf keer op het Lowlandsprogramma en driemaal op Pinkpop. Inmiddels zijn de theaters haar vaste werkterrein. “Ik hou van beiden. Maar de intimiteit van theaters heeft mij veel te bieden. Wat niet wegneemt dat ik in de toekomst wellicht toch weer een keer ga ‘rocken’. Maar nu nog even niet.”
