Geboortebeperking als oplossing voor het fosfaatprobleem. Volgens kunstenares Tinkebell moet het ons zelf reproduceren aan banden worden gelegd. Zo niet, dan ontstaat er binnen honderd jaar een probleem. De voorraad fosfaat die nodig is om ons van voedsel te kunnen voorzien, is dan compleet opgedroogd. Hoog tijd om het aantal mensen op aarde terug te dringen. Zo kunnen we zonder fosfaat voldoende voedsel produceren voor de dan nog anderhalf miljard mensen die over een eeuw deze aardkloot zouden moeten bevolken. Geboortebeperking voorziet erin om dat aantal mensen te bereiken.
Een mooie redenering voor een belangrijk probleem waar we ons druk over zouden moeten maken, aldus Tinkebell. Om dit te kunnen bewerkstelligen stelt zij voor een dictatuur in te stellen, gekozen door enkele wijze mensen. Wie die wijze mensen zijn, vertelt zij niet. Wel wat die dictator moet doen, namelijk voorbij individuele verlangens gaan zoals het krijgen van kinderen door de beperking van maximaal één kind per gezinsverband op te leggen. Vervolgens verwijst de kunstenares naar een betoog van Sanne van Oosten, die wijst op het nut van het later kinderen krijgen. Zij doet dat vanuit het oogpunt van vrouwen. Kinderen krijgen bemoeilijkt het nastreven van een eigen carrière, omdat de zorg vaak op de schouders van de vrouw rust. Economisch gewin gaat voor onze toekomst, maar als het effect hetzelfde is maakt dat Tinkebell niet uit, zo spreekt ze in haar betoog uit. Economisch gewin, het staat er echt. Wanneer een dictator dat voor ogen moet hebben en zijn taak is het bewerkstelligen van een kleiner aantal mensen op deze bol, is de vraag of geboortebeperking de meest praktische is.
Zou een dictator niet liever kiezen om een kleinere samenleving zo effectief mogelijk vorm te geven. Bijvoorbeeld een samenleving waarin iedereen nut heeft. Van baby’s en kinderen kan gezegd worden dat die op korte termijn weinig opleveren. Op de lange termijn is het in veel gevallen zo dat zij een bepaalde potentie verwezenlijken, waardoor zij wel van toegevoegde waarde zijn. Hoe anders is dat met personen met beperkingen, ziektes of die lijden aan ouderdom. Wat is hun nut voor een dictator? Niets. En dat zullen dan ook de eersten zijn die, indien economisch gewin en een kleiner bevolkingsaantal centraal staan, het onderspit zouden moeten delven. En wat te denken van kansarmen, die zich vooral goed weten voort te planten, zonder enige visie op hun eigen toekomst. Ontwikkelingshulp, het opvangen van vluchtelingen of strijden tegen andere dictaturen die de bevolking onderdrukken lijken veel effectiever om snel op het gewenste aantal uit te komen. Waarom zou een dictator kiezen voor een lange termijn visie, waarbij het aantal mensen gestaag daalt? Waarom kiest hij niet voor de snelle weg, waarbij het probleem sneller en waarschijnlijk efficiënter aangepakt kan worden. Want dat is toch de bedoeling, economisch gewin in combinatie met een leefbare toekomst voor iedereen die nog niet geboren is?
Het probleem zit hem in het kiezen voor een dictatuur. Niemand weet welke belangen geschaad worden wanneer één iemand, of een kleine groep, aan de macht komt. Het kiezen voor een geboortebeperking lijkt het minst van verschillende kwaden, hoewel er ongetwijfeld mensen zijn die dit als een Hel op aarde zien. De weg naar een Heerlijke Nieuwe Wereld is met een dictatuur niet zomaar ingeslagen, ook niet wanneer een groep wijze mensen kiest wie hieraan leiding dient te geven. Dat maakt het niet minder belangrijk om na te denken over de toekomst. Een genuanceerder beeld op de manier waarop we die toekomst zien is echter wenselijk. Of een minder genuanceerd beeld, zoals een wereld zonder mensen. Er schijnen nog wat atoombommen her en der aanwezig te zijn. Die tot ontploffing brengen zou ons direct van het hele probleem verlossen.
Niels Hagen is fan van personen die alternatieve posities innemen zodat hij die kan nuanceren. Ook zelf alternatieve standpunten innemen behoort tot zijn hobby’s, met name in het café.
