Vrijhandel, atheïsme, democratie, de zelfbeschikking van de vrouw. Zomaar wat ideeën die ten tijde van de Verlichting zeer radicaal waren. Tegenwoordig zijn ze in West-Europa deel van het alledaagse leven. Ook antiklerikalisme en de evolutieleer hebben een lange en bittere strijd moeten voeren om algemeen geaccepteerd te raken. Het voorbeeld van de Britse porno-censuur toont dat het, wat betreft de seksualiteit, anders is. Vanaf 1 december gelden strenge beperkingen op porno die gemaakt en verkocht wordt in Groot-Brittannië. Onder de naam Audiovisual Media Services Regulations 2014 is bepaald dat sommige handelingen, zoals face-sitting, niet langer vertoond mogen worden. In dit artikel onderzoek ik een mogelijk verband tussen puriteinse tendensen in de Westerse cultuur en problemen in het verleidingsspel.
Markies de Sade – die zijn adellijke titel blijkbaar mocht houden van de koppensnellers der Franse Revolutie – stuwde zijn beschrijvingen van seksuele perversiteiten op met politiek-theologische argumenten tegen de christelijke moraal. Toch heeft die christelijke moraal, in ieder geval wat romantiek en seksualiteit betreft, zich grotendeels gehandhaafd. Zo kwam Matt Taylor, die een ruimtevoertuig liet landen op een komeet, onder vuur omdat hij een T-shirt met onkuise afbeeldingen droeg. Ook de controverse rondom versiercoach Julien Blanc tekent mogelijk nog bestaande taboes. Blanc stelt namelijk dat niet vertedering, maar vernedering het vrouwelijk hart op hol brengt. “Het briefje waarop ‘ik hou van je’ staat zal voor hun ogen worden verscheurd, terwijl het meisje lachend achterop de scooter van een ruwe kerel stapt: een nozem die haar niet bewondert maar juist kleineert.” Aldus Thierry Baudet, die het voor Blanc opnam en daarmee een vervolg gaf aan de controverse.
Markies de Condorcet en Markies de Sade werden beide ter dood veroordeeld. Condorcet schreef over vrij verkeer van geld en goederen, kerkelijk machtsmisbruik en vrouwenrechten. Markies de Sade schreef over, wel, sadisme, wat wil zeggen: seksuele vernederingen. Over Condorcet zou niemand vandaag zijn schouders ophalen. Sterker nog: we zijn te druk met het genieten van de vruchten van vrijhandel en burgerrechten om ons nog in zijn gedachtegoed te verdiepen. Julien Blanc daarentegen is vandaag controversiëler dan markies de Sade destijds. Blanc werd de toegang tot diverse landen verboden. Toen De Sade werd vervolgd was dat niet vanwege zijn pleidooien voor martelporno maar omdat hij daadwerkelijk prostituees vergiftigde. Hij kwam daar overigens met weinig kleerscheuren vanaf – voor De Sade viel het doek pas toen hij het na de revolutie aan de stok kreeg met Napoleon.
Een orator die in Europa nog onbekend is, maar minstens zo interessant is als Blanc, is Davis Aurini. Deze Canadees is in zijn thuisland berucht vanwege zijn uitspraak dat “de Westerse beschaving vandaag de meest decadente sloeries voortbrengt sinds de val van Rome”.
http://youtu.be/cq5vRKiQlUQ
In tegenstelling tot de meeste alternatief-rechtse denkers is Aurini in staat tot een coherente uitleg. De strekking van zijn betoog is dat ondanks de ontkerkelijking veel Westerse landen nog steeds in de greep zijn van puritanisme. Mannen worden geconditioneerd om, als ze naar binnen kijken, hun motieven als “zondig” en “onzuiver” te zien wanneer hun drang om met een vrouw te zijn voortkomt uit lust. Enerzijds moeten ze galant en respectvol zijn, anderzijds juist onstuimige, ruige veroveraars.
De Noord-Europese man is, zeker als het op het liefdesspel aankomt, niet in het reine met zichzelf. Dit stelde de liberale activiste Olivia Strzelczyk recentelijk in een artikel over de Duitse man. “De invloed van het Protestantisme beïnvloedde de Duitse samenleving diep: deze religie predikt een principe van authenticiteit bij het onder ogen komen van het eigen innerlijk. In deze geest zijn alleen oprechte gevoelens eerbaar terwijl speelse gedachten en gevoelens zondig zijn en scherp worden veroordeeld.” De Noord-Europese man kan niet meer verleiden en laat zich niet meer binden – dat is een probleem. Strzelcyzyk, die zich in de Europese politiek begeeft, weet immers dat de Europese welvaart voor een groot deel op die Noord-Europeaan steunt.
Haar essay toont dat dit niet zomaar wat rechts-reactionaire gedachten zijn, maar dat de constatering inmiddels ook de kosmopolitisch-liberale kringen heeft bereikt. Strzelczyk spreekt van een ‘gefeminiseerde samenleving’, waarmee ze bedoelt dat de polariteit tussen de seksen in het datingleven uit balans is. Duitsland zou hier uiteindelijk zelfs aan ten onder gaan: ze citeert het Statistisches Bundesamt en schrijft dat ‘34 procent van de Duitse hoogopgeleide vrouwen tussen 35 en 49 geen kinderen hebben – in 2060 zal het aantal Duitsers 70 miljoen zijn tegenover 82 miljoen vandaag.’ “Allergic to foreplay and seduction, Germany’s demographic rate is declining”, zo vat ze samen.
Grote veranderingen worden voortgestuwd door kleine feitjes. Haar artikel is tekenend voor de kenterende tijdsgeest. Zelfs feministen en gendergelijkheid-activisten beginnen in te zien dat hun strijd tegen de traditionele familiewaarden tot gevolg heeft dat niemand hen in de toekomst zal verzorgen of beschermen. En dit in een tijd dat de Turkse president Erdogan steeds dreigendere taal spreekt ten aanzien van het Westen, en Turkse vrouwen opdraagt om veel kinderen te krijgen.
De moderne Westerling beeldt zich in een moreel wezen te zijn dat het vlees ontstegen is, maar neemt de rauwe instinctieve kant, het dierlijke aspect van de psyche, onvoldoende serieus. Dit verklaart de sterk aangezette moreel verontwaardigde reacties op verkrachtingsfantasieën. Condorcet schreef tegen de kerk als instituut, De Sade richtte zijn pijlen daarnaast op de kerkelijke moraal – deze was anti-vlees, anti-lust en anti-instinct. Toen de Verlichtingsidealen het wonnen van de kerk en de adel, bleven de schaduwzijden van de seksuele psyche desondanks taboe. Toch is de essentie van het paringsritueel dierlijk, stelt Davis Aurini – het is een uitwisseling van seks voor hulpbronnen. Deze essentie uit zich in verschillende vormen, van het huwelijk tot de prostitutie.
Het probleem ontstaat bij de sloerie, betoogt Aurini, want zowel de echtgenote als de prostituee kennen een impliciet contract. De echtgenote biedt een vervullende levensrelatie met uitzicht op kinderen; de prostituee levert een kort moment van lichamelijk genot. De sloerie is echter een aparte categorie: zij is het archetype van de vrouw die seks ruilt voor status. Dit is geen eerlijke uitwisseling. In de puriteinse cultuur krijgen mannen van jongs af aan te horen dat vrouwen vallen voor eerlijke nette heren. In de praktijk blijken ze dikwijls te vallen voor de status en het opwindende sfeertje dat bad boy mannen omringt.
Volgens Aurini ruilen sloeries seks voor aandacht: “Ik zie vrouwen actief in het baltsritueel niet omdat ze oprecht op zoek zijn naar een partner of naar seks, maar omdat ze genieten van de aandacht.” Aurini legt uit dat dit geen eerlijke uitwisseling is, daar de vrouw nooit van plan was om de aandacht daadwerkelijk te belonen met seks: “Dit is het type meisje dat zich laat meeslepen door de verhitte sfeer, dikwijls dronken raakt, en naderhand toch spijt heeft – voor haar gevoel is ze dan verkracht. Dit is hoe valse aangiften ontstaan.”
Als de voorwaarden maar eerlijk zijn, kunnen prostituees en (potentiële) echtgenotes prima met elkaar opschieten, stelt hij. Want beiden leveren een ander contract en trekken andersoortige mannen aan: de één biedt seks, de ander biedt seks verbonden aan zorg, geborgenheid en liefde. Sloeries verstoren de onderhandelingstafel. Progressieve activisten vallen voortdurend porno en prostitutie aan, maar ook het huwelijk als instituut. Sloeries proberen mensen met de verlokking tot seks te manipuleren en ze haten mensen die er open en eerlijk over zijn.
Het verbieden van porno komt voort uit het verlangen naar een hogere morele mensheid. Mensen moeten als heiligen leven en juist hierdoor openen we onze samenleving voor charlatans die het ene beloven maar het andere leveren. Geen eerlijke uitwisselingsvoorwaarden. Dan resteert de vraag waarom het benoemen hiervan mensen verontwaardigt. Dat is omdat ze opgroeiden met de puriteinse notie van Disney-romantiek. Statuszucht, onderwerpingsdrang en andere diepere instincten, die van betekenis zijn in het liefdesspel, zijn taboe.
Deze materie diep ik verder uit in het boek Avondland en Identiteit, dat januari 2015 verschijnt bij uitgeverij Aspekt.
