In de Europese politiek en media overheersen de opvattingen dat Europa de huidige mensenstroom moet opvangen, zo niet opnemen. De aangevoerde argumenten hiervoor zijn zowel juridisch als moreel van aard. Het laatste niet zelden gevoed door een mea culpa voor verfoeide westerse bemoeienissen in het verleden, die de morele verplichtingen soms zelfs heilig maken, een mea maxima culpa.
‘Wij, het Westen, hebben landen ‘vernietigd’ – Mea Culpa – dus moeten we vluchtelingen uit deze landen opnemen’
De aanval op Irak door westerse mogendheden in 2003 is inderdaad een oorzaak van de huidige misère in dat land. De rol van Koeweit, Oman en Qatar, dat uitvalsbasis en steunpunten waren, worden bij het mea culpa genegeerd. De generalisatie van een aanvallend ‘Westen’ is bovendien incorrect. Slechts een paar landen voerden de aanval uit, zijnde: VS (150.000 man), GB (46.000), Australië (2000), Polen (194) plus een wat onduidelijk aandeel van Denemarken (50-100 Special Ops). Daarnaast werd de invasie van binnenuit gesteund door Koerdische strijders (70.000) en van buitenaf aangemoedigd, deels zelfs geïnspireerd, door Iraakse groeperingen in ballingschap. Groepen die elkaar onderling bestreden in het Iraakse Nationale Congress (INC), maar gaandeweg de invasie een paar honderd strijders in het veld brachten.
Menig westers land, onder andere Frankrijk en Duitsland, was tegen de aanval op Irak, en zat niet in de Coalition of the Willing. Wat bijvoorbeeld een ‘willing‘ Japan, Ethiopië en El Salvador medeverantwoordelijk maken voor het Irak-debacle. Diverse officieel non-willing en oppositie voerende landen hebben bovendien achter de schermen hand en spandiensten verricht voor- en tijdens de invasie.
Na de verwijdering van het Saddamregime zijn het voornamelijk de bevolkingen van Irak zelf geweest, met steun van talloze mohammedaanse ‘broeders’, die nadien een bloedige chaos van het land maakten. Ook buurlanden als Iran spelen een rol in de sektarische strijd. Een doorgaand bloedbad waarin inmiddels twintig keer meer burgerdoden zijn gevallen dan tijdens de invasie en de directe nasleep ervan (maart t/m mei 2003). Het onafhankelijke www.iraqbodycount.org rapporteert voor de periode maart-mei 2003 7957 burgerslachtoffers (ruwweg twee keer Jemen nu) als gevolg van oorlogshandelingen door alle strijdende partijen. Inmiddels staat deze ‘teller’ op maximaal 166.143 burgerdoden, op een totaal inclusief combattanten van 224.000 doden.
Ook daar hebben westerse landen behoorlijk huisgehouden, en op z’n zachtst gezegd geen verbetering gebracht. Aan de ‘nasloop’ deden net als in Irak landen van alle continenten mee. Wat zij niet slopen sloopt de Taliban. Het is daarbij vaak lastig vast te stellen of puinhopen nieuw zijn of voordien veroorzaakt door de Sovjet-Unie, het toenmalige Afghaanse leger of de verzetsbewegingen hiertegen (toen onder andere gesteund door de VS, Saoedi-Arabië en Pakistan).
Daarnaast is er in Afghanistan sprake van een gemengde bevolking, wederom overvloedig bijgestaan door mohammedaanse ‘broeders’ van elders, waar vechten een tribale traditie is. Vechten tegen alles van ISAF-ongelovigen tot rivaliserende clans en stammen. Zo was het al toen die eerste smerige westerling ‘Iskandar’ er op tournee ging. Geen enkele sindsdien getrokken grens heeft er veel invloed op gehad. Wat menigeen toch denkt. Vooral grenzen die door westerse landen zijn getrokken.
Westerse landen hebben lang geaarzeld om er te gaan bombarderen. De roep vanuit Libië zelf, en van bewogen mensen bij ‘ons’ thuis vanwege de gevreesde slachtingen door het Khadaffi-regime, maakten dat de bommen toch los gingen. Waarna niemand meer raad wist met de ontwikkelingen nadien. Net als voor het ingrijpen in Irak of Afghanistan was er gewaarschuwd dat het een openen van de doos van Pandorra zou worden. Een doos vol tribale rivaliteit. Rivaliteit en strijd die niet ontstond door de gps-geleide bommen van 2011, of door eerdere Italiaanse en Ottomaanse overheersing, maar ver daarvoor. Het zijn heden de Libische stammen die het land verwoesten. Wederom -het wordt eentonig- met hulp van talloze mohammedaanse ‘broeders’ van buiten het land (ook ISIS heeft er voet aan de grond).
‘Het is de schuld van de grenzen die koloniale westerse machten hebben getrokken -Mea Culpa- dus moeten we de vluchtelingen uit deze ‘kunstmatige’ landen opnemen’
Vanwege de slavernij en koloniale uitbuiting regelmatig zelfs een ‘mea maxima culpa‘. Ter onderbouwing van het gestelde passeren Sykes-Picot, dat briefje van Lord Balfourt aan Baron de Rothschild of de 1884-1885 ‘landjepik’-conferenties van Berlijn (1, 2) toen over Afrika afspraken werden gemaakt. Bij de Berlijn conferenties had medeondertekenaar het Ottomaanse Rijk het nakijken (ook Rusland tekende). Wel bleven ze tot 1918 de baas in grote delen van het Midden-Oosten. Waar desondanks heden alleen de westerse bemoeienissen de schuld van zo’n beetje alles zijn.
De grenzen die door westerse mogendheden, Rusland en het Ottomaanse rijk werden getrokken zijn zonder meer van grote invloed geweest op de bevolkingen van Afrika en het Midden-Oosten (of de Balkan). Net als de koloniale invloeden. De getrokken grenzen zouden bevolkingen van diverse etnische, tribale en religieuze pluimage binnen grenzen hebben ‘opgesloten’ waar ze niet in vrede konden samenleven.
Althans, zo luiden sommige mea-culpa argumenten. Wat best een beetje vreemd is. Immers, dezelfde mea-culpa monden bejubelen niet zelden de verrijkende multicultuur voor Europa. Ondanks dat sommige regeringsleiders hebben erkend dat de multiculturele samenleving -met eerdere niet-westerse migrantengolven- is mislukt. In ieder geval de ‘aanpak’ ervan (Angela Merkel zei: “Der Ansatz für Multikulti ist gescheitert, absolut gescheitert“).
Maar, wat zou er zijn gebeurd zonder Sykes-Picot, Balfourt of Berlijns landje-pik? Zou het in het Midden-Oosten vrede zijn geworden en gebleven als de lokale ambities voor een (nieuw) Groot-Syrië of Arabië (pan-arabisme) inhoud hadden gekregen rond 1918? Binnen de grenzen hiervan zou namelijk een nog grotere tribaal-religieuze diversiteit hebben bestaan, met een navenant bredere historie van onderlinge strijd.
Onderlinge strijd die ook onder eerder Ottomaans gezag bestond. Geen enkele getrokken grens door welk land ook zal dergelijke etnisch-tribaal-religieuze strijd in het Midden-Oosten of elders stoppen. Dat alleen was-, is- en blijft reden genoeg om je als (westers) land niet met oorlogen in dergelijke regio’s te bemoeien. Of om er een te beginnen. Er is geen begin en eind aan. Daar moeten ze in de regio’s zelf eindelijk eens mee aan de slag gaan. Zonder slagen.
Wat de getrokken grenzen van Afrika betreft geldt hetzelfde als het Midden-Oosten. Voor de komst van de koloniserende landen was het continent net zo’n toneel van strijd tussen koninkrijken en volkeren als elders in de wereld. En, slavernij en het exploiteren van wingewesten waren er in de prekoloniale periode maatschappelijk even geaccepteerd.
Toch laat dit onverlet dat ‘wij’ dat continent bergen ellende brachten. ‘We’ (her)introduceerden er onder andere aanvullende godsdienstige stromingen om oorlog over te voeren. Gelukkig introduceerden ‘we’ uiteindelijk tevens een gezondheidszorg die maakte dat er meer kanonnenvoer in leven bleef dan ooit tevoren.
Geen land kan het soort bevolkingsexplosies aan zoals Afrika, het Midden-Oosten en delen van Azië ondergaan. De snelle bevolkingstoename maakt dat er onvoldoende middelen van bestaan zijn. De armoede samen met de talrijke tribaal-religieuze strijdtonelen maken een prettige leefomgeving zeldzaam. Waar allerhande achterlijk bijgeloof niet bij helpt. Dan heb je als jonge man twee keuzes (het nagenoeg ontbreken van alleenstaande vrouwelijke migranten spreekt boekdelen over hun keuzemogelijkheden).
1) Er thuis keihard tegenaan gaan om er wat van te maken. Behalve met je piemel natuurlijk, want daar kwam de ellende juist deels door (waarbij het voor sommige regio’s eveneens een goed idee is om vaker -bot gezegd- haar hoofd te raadplegen in plaats van haar doos).
2) Je laat je land in de steek en je vertrekt naar Europa. Daar hebben anderen, vooral van eerdere generaties, er wat van gemaakt, en is het goed vertoeven. Bovendien zijn zonden er overerfelijk en schijnt iedereen vol schuldgevoel te zitten over vanalles en nog wat, dus durven ze geen ‘nee’ te zeggen.
