‘Hier is de situatie soms erger dan in ons eigen land. We zijn bang, heel erg bang want de homohaat vlucht mee en wordt niet gestopt in Nederland’
We zijn met 10 LHBT asielzoekers in de Noodopvang in Alphen aan de Rijn. Twee van ons zijn al overgeplaatst omdat het voor hun veel te erg werd. Op 11 december 2015 zijn wij in hongerstaking gegaan na maanden van discriminatie, intimidatie en vormen van geweld te hebben moeten meemaken in deze noodopvang. Wij zijn geslagen, vernederd, bespuugd, uitgescholden, aangerand, verkracht. Er wordt aan ons gevraagd of we tegen betaling seks willen hebben met mannen die hier ook wonen, we worden als homostellen uit elkaar gehaald en er is ons zelfs gezegd dat we ook hier van het hoogste gebouw gegooid gaan worden.
Wij kennen jullie systeem niet waar we moeten klagen, we willen hier alleen maar asiel krijgen. We willen veilig zijn. Maar hier is de situatie soms erger dan in ons eigen land. We zijn bang, heel erg bang want de homohaat vlucht mee en wordt niet gestopt in Nederland.
We vluchten als LHBT-asielzoekers vrijwel altijd alleen, zonder familie of vrienden. We proberen niet te laten zien dat we ‘anders’ zijn. Het lukt ons om steun bij elkaar te vinden, we weten elkaar op te zoeken en zo zijn we een groep geworden waarin we ons meer veilig voelen en steun aan elkaar hebben.
Maar we blijven ons bang en onveilig voelen in deze noodopvang want de mensen waarvoor we bang waren in ons land, zijn ook in deze noodopvang. We zijn zelfs zo bang dat één van ons een zelfmoordpoging gedaan heeft. We zijn daarvan erg geschrokken en willen zelfs soms terug naar ons land. We hadden niet verwacht dat dit zo erg zou zijn. Het verscheurt ons, doet ons twijfelen aan alles, maakt dat we ons niet beschermd voelen en breekt ons als mens op de vlucht.
Het breekt ons nog meer op omdat we niet alleen ons land ontvluchten dat in oorlog is, we worden ook nog eens niet getolereerd in onze maatschappij en vermoord. Daarom vluchten we naar Nederland. Het land waar u koning van bent. Het land waar homo’s, lesbiennes, transgenders en bisexuelen dezelfde rechten hebben en er niet gediscrimineerd mag worden. Waarom mag dat dan wel in een noodopvang met ons gebeuren en wordt er zelfs tegen ons gezegd niet naar de politie hiermee te gaan? We zijn nu toch in een veilig land die dat niet toestaat? Wij snappen jullie niet. We voelen ons in de val zitten.
We zagen een foto van u in het nieuws en kunnen bijna niet geloven dat u in een opvangkamp was voor asielzoekers. Want de mensen die om u heen staan, zien er niet uit als wij, asielzoekers, gewone mensen. We nodigen u daarom uit bij ons op bezoek te komen. We hebben al twee politici op bezoek gehad die op 13 december onze verhalen hebben aangehoord en die ons verteld hebben daarmee naar de politie te gaan. Voor ons is naar politie gaan iets heel anders: sommigen onder ons zijn verkracht door de politie in ons land. Zo gaan ze met ons als LHBT’ers om in ons land. We zijn minder dan minder.
We willen heel graag aan u en uw vrouw Maxima vertellen wat er hier gebeurt en waarvan het COA telkens in de kranten vertelt dat het niet zo is. We horen hoe goed uw vrouw met de Nederlanders omgaat, een groot hart heeft en steun geeft aan LHBT-Nederlanders. Daar willen wij ook bijhoren.
Als u langskomt, misschien wel samen met uw vrouw, moet u zich eerst melden bij de receptie waar uw IND-kaart vanachter gewapend glas gecheckt zal worden, want anders gaat ook voor u de deur niet open. Maar vandaag heeft het COA ons laten weten dat we geen mannen meer mogen ontvangen op onze afdeling, dus we weten nu niet hoe we dat voor u moeten oplossen. U bent daarmee zelfs als koning niet meer welkom volgens deze nieuwe regels van het COA.
Zo komen er nu vrijwel elke dag nieuwe regels bij die onze vrijheden beperken. De noodopvang is een voormalige gevangenis maar met al deze regels en deuren die we niet zelf open kunnen krijgen, voelen we ons opgesloten en zijn we ook écht in een gevangenis. Zelfs de contactpersoon van de organisatie die voor ons opkomt mag er nu niet meer in.
Als u alsnog bent binnen gekomen kan dat alleen maar als één van ons u ophaalt uit de vrouwenafdeling waar ze ons als LHBT-asielzoekers hebben ondergebracht. Dat was namelijk voor ons de enige vorm van veiligheid die het COA die ons kon bieden: de vrouwenafdeling waar we nu ook al bijna niet meer af durven te gaan.
Als u binnenkomt moet u maar niet op het personeel letten. Ze zijn soms – niet allemaal – nogal ruw. We hoorden dat een grote LHBT-organisatie die voor de belangen van LHBT’ers in Nederland opkomt en samenwerkt met het COA nu pas, na drie maanden, een cursus gaat geven. Ook dat begrijpen we niet. Zijn wij soms een experiment, vragen we ons af?
Als we aankomen bij de vrouwenafdeling, moet u zich nogmaals melden, want mannen mogen hier niet zomaar naar binnen. Ook u als koning, als u zich met ons tenminste veilig genoeg voelt in deze noodopvang. We moeten daarna drie trappen omhoog want de lift is alleen gebruikt voor de twee politici die hier zijn geweest.
In de ruimte naast het washok kunnen we met elkaar praten, delen we met u ons brood en bent u onze gast zolang u wilt. Ook als u samen met uw vrouw Maxima wil komen. We krijgen geen geld van het COA maar zullen alles delen wat we hebben. Dat is onze vorm van gastvrijheid die we vanuit onze cultuur aanbieden aan welkome gasten. Want we willen al onze verhalen met u delen waarvan het COA zegt dat ze niet waar zijn.
U bent een belangrijke man in Nederland, vader van kinderen en een goede man voor uw vrouw. We hopen dat u naar ons wil luisteren en voor ons een oplossing kan bieden.
Was getekend,
Namens 10 LHBT asielzoekers in Alphen aan de Rijn,
(Via.)
