De Jeep Cherokee vreet kilometers zoals een deelnemer aan een grotesk televisieprogramma zijn dagelijkse lading taart verschalkt. Zeer ongebruikelijk voor een SUV hoeven deze kilometers niet per se met asfaltbodem opgediend te worden.
“Hij glijdt een tikje weg,” zei ik zo geruststellend mogelijk tegen de bijrijdster die gedurende onze rit over een bospad met zware klimmen en diepe dalen, steeds bleker werd. We proberen een twee ton-wegende tank door de Ardennen te jagen. Ondertussen blaast de muziek van Band of Brothers op zo’n volume uit de speakers dat we een verkeerde oorlog lijken te re-enacten. Dit is meer Die Walküre in Vietnam.
“Ja, we glijden zeker weg. Ga jij er anders even uit, maak die mooie muiltjes eens vies en vertel me daarna wat ik eigenlijk al weet.” Het was zeer aangenaam dat zij de prijs betaalde voor mijn koppigheid, want ik moest en zou draaien op een ultrakleine Y-splitsing die tegen de steile heuvel was aangeplakt. Voor draaien was geen ruimte. De draaicirkel van de Cherokee is nogal groot, hij weegt twee ton en de bodem waarop hij manoeuvreerde werd allengs glibberiger doordat ik na twintig keer proberen (geholpen door de excellente camerasystemen die mij perfect zicht gaven) ieder stukje grond met grip had platgewalst. Opgeven is iets wat verstandige mannen soms doen. Vaak al na een paar keer. Ik ben niet zo verstandig.
Eenmaal terug in de cockpit vertelde mijn bijrijdster het onvermijdelijke: dit gaat ‘m niet worden, uiteraard gevolgd door een blijk van medeleven die kracht werd bijgezet door een moeilijk te genezen ziekte gericht aan mijn persoon. Wijv0n, altijd maar zagen, zou kabouter Wesley zeggen. Enfin, er zat niets anders op. Achteruit terug zoals we gekomen waren. Hoppa, camera’s aan, nog eens controleren of ik het onderstel zeker heb ingesteld op ‘sand and mud‘ en piep-piep-piep, achteruit naar beneden. Maar dan zonder het gepiep, zelfs niet van mijn bijrijdster die zwaar onder indruk was van de wel heel stabiele manier waarop een Cherokee zelfs in zijn achteruit een berg afdaalt.
Het is maar goed dat de Duitsers tijdens hun laatste grote offensief aan het westelijke front niet konden beschikken over dit soort apparaten, want dan had de reputatie van generaal Patton wat minder glans gehad. Als de vijand hierover beschikte, was het toch wat lastiger geweest om de Duitsers terug te drijven.
De Jeep Cherokee is geen Range Rover. Maar dat is een oneerlijke vergelijking, want een Range Rover is als een S-klasse voor infrastructuur uit de steentijd. Eerlijker is de constatering dat er in zijn klasse vermoedelijk geen betere offroader verkrijgbaar is dan de Cherokee.
Nu is het wel lastig om te bepalen wat de klasse van de Cherokee is, om eerlijk te zijn. Ik denk Jeep de pretentie heeft om mee te spelen met de duurdere Duitsers. (Niet als in collaboratie en niet met het Zesde SS-Panzer, hoojr!) Offroad wordt die belofte ruimschoots ingelost, maar over asfalt worden alle verwachtingen overtroffen. De Jeep zoeft over het wegdek en is uiterst comfortabel. Zelfs op de traditioneel gehavende Belgische wegen is de Cherokee een kilometerkanon dat de door vadertje staat aangeraden twee-uurlijkse rusttijd een vreemde en onnodige formaliteit maakt.
(Nog even over die wegen: lieve Belgen, geachte Vlamingen, naar PPP gemeten doen jullie het nauwelijks slechter dan de Nederlanders. Wij zijn ons ervan bewust dat jullie ons arrogante kwallen vinden – mag allemaal – maar dat is ook wel heel makkelijk als we rondrijden in jullie schone land. Want hoe kan het voor een trotse natie met een vergelijkbare welvaart als de onze zo makkelijk zijn om er een teringzooi van te maken? Ruim je shit eens op! Het hoeft toch niet overal waar De Belg domicilie houdt een vervallen keet te zijn? Aan betere wegen is overigens ook nog nooit iemand overleden, aan slechtere wel. Verder houden we veel meer van jullie en jullie konijnenbouten in La Baracque Michel dan omgekeerd, dan weet u dat. Kusjes en tot snel.)
Het enige waar de Jeep van de heuvel glijdt en van de weg afraakt, is de afwerking van het interieur en het gebruiksgemak van het entertainmentsysteem. Wij reden de versie met 2.2-dieselmotor, vierwielaandrijving en een adequate 200 pk – kosten: ruim 66 duizend euro. Daar zitten opties bij, ter waarde van een dikke tweeduizend euro (waaronder helaas dat mooie park assist-systeem), maar veel is standaard. Een speciale vermelding hierbij voor de airco-geventileerde voorstoelen die standaard worden meegeleverd. Het is een luxe auto.
Mijn bijrijdster rijdt geen auto, maar uit ervaring weet ik dat ze met kinderlijk gemak elk entertainmentsysteem kraakt. Het aansluiten van haar telefoon op de Cherokee leverde een afspeellijst op die de auto naar eigen inzicht had gerandomiseerd. Elke orde ontbrak. Ook na de derde dag van proberen en prutsen eindigde het door trial and error zoeken van muziek steevast in doodsbedreigingen aan het adres van de ontwerper van het systeem.
Daarnaast zijn veel van de kunststoffen in de middenconsole en op het dashboard te goedkoop. Mooi vormgegeven, ja, zonder meer, maar gerecyclede prothetische ledematen voldoen niet in een auto met de prijs van de goedkoopste BMW X5. De Cherokee is goedkoper, omdat-ie goedkoper is gemaakt. Doodzonde, want een auto die zo goed rijdt, die zoveel pretenties waarmaakt, moet hier gewoon niet achterblijven.
Gelukkig is dat niet het einde van het verhaal. Want de joker is nog niet benoemd: kijk dan hoe geweldig de Cherokee er uitziet! Vooral de neus getuigt van durf en stijl. Iedereen die inziet dat hedendaagse kunst in hoofdzaak rommel is, heeft de plicht dit op een of andere manier te belonen.
Je rijdt lachend langs de oefening in kleurloosheid die de BMW X3 is. Voor een auto uit deze klasse draait-ie opvallend veel nekken. De gunfactor en de reactie van andere weggebruikers zijn van een orde die ik normaal alleen zien bij auto’s die een paar treden hoger op de ladder staan en tienduizenden euro’s duurder zijn. En zoals duidelijk mag zijn, geldt dat voor meer eigenschappen van de Cherokee.
