Lieve Anonieme NRC Hoofdredactie,
Bert Brussen denkt wel eens aan mij. Het staat niet vermeld bij de informatie over de auteur, maar Bert weet dat ik theologie studeer en christen ben. Ik weet zeker dat hij mij in zijn gedachten regelmatig ‘gristengekkie’ noemt. Toch plaatst hij mijn stukjes wel eens op TPO. Een andere mening hebben mág daar namelijk. U weet wel; voorbij het eigen gelijk. Op TPO worden stukken geplaatst van zowel Ronald van Raak, SP als Geert Wilders, PVV, zonder aanziens des persoons. Ik ken de redactie niet persoonlijk, maar ik neem aan dat zij haar lezers toevertrouwt zelf een mening te vormen op basis van het nieuws of de columns die worden gepubliceerd. Je lezers menen te moeten opvoeden of waarschuwen geeft volgens mij niet echt blijk van heel veel vertrouwen in hun eigen oordeelsvermogen. Wat vindt u zelf?
Een mening is nooit verkeerd of onjuist, het is namelijk een mening. Feiten daarentegen kunnen gecontroleerd worden. Feiten verdraaien, omdat dit beter aansluit bij uw eigen mening maakt uw mening nog niet meer waar. Mensen met een voor u ‘foute’ mening hebben ook recht op vrijheid van meningsuiting. Dat is nu net de kracht van een democratie.
Wat betreft de vluchtelingencrisis toch even een paar feiten. Er zijn zonder meer vluchtelingen uit oorlogsgebieden. Helaas met name die mensen voor wie het geld voor de overtocht geen probleem is. De mensen die het niet kunnen betalen zitten vast in gevaarlijk gebied. Die hebben ook recht op hulp, mensen dáár opvangen kost minder geld dan de opvang van een handjevol hier kost. Met hetzelfde geld kunnen we in die landen zelf veel meer slachtoffers helpen en bereiken we ook de allerarmsten. Dat is wat Arnold Karskens bepleit.
Mensen moeten niet gestimuleerd worden op een gammel bootje hier naartoe te komen. Het is ook onnodig wanneer elk land zich aan de eerder gemaakte afspraken zou houden , het afgesproken beleid handhaaft én wanneer vluchtelingen de wetten van Europa aangaande asiel en migratie respecteren. Je hoeft niet in een diepvries op wielen proberen van Calais in het Verenigd Koninkrijk te komen. Deze mensen kunnen in Frankrijk zelf asiel aanvragen, volgens de regels, maar willen dat niet. Zij willen zelf bepalen waar ze naartoe gaan om verschillende redenen. Daarom bestaat het zogenaamde jungle kamp in Calais (ja, terug van weggeweest).
Behalve vluchtelingen uit de genoemde landen komen velen uit veilige landen, zoals bijvoorbeeld Marokko, hier naar toe. De landen van herkomst willen deze mensen die geen enkel recht hebben op asiel niet terug nemen. De cijfers over de overlast die een aantal van deze mensen veroorzaken liegen er niet om. De vertrekpremie maakt dat de eigen bevolking zich behoorlijk in het hemd gezet voelt als blijkt dat mensen van te voren plannen hier een paar maanden zoveel mogelijk rotzooit te trappen en nog geld op de koop toe krijgen ook (de vertrekpremie voor Marokkaanse en Algerijnse asielzoekers werd in 2016 geschrapt). Bovendien zorgt dit ervoor dat het draagvlak onder de bevolking om echte vluchtelingen op te nemen door dit soort gevallen zienderogen afneemt. Niet bepaald een win-winsituatie.
De boottochten zijn gevaarlijk ,velen verliezen het leven onderweg. Ik las zelfs van een vader die drie kinderen op deze wijze had verloren. Er zijn landen in Afrika waar 30 tot 35 procent van het BNI bestaat uit geld dat gestuurd wordt door landgenoten die in Europa werken. Er is iets grondig mis daar op politiek- en bestuurlijk niveau. Daarin investeren, niet per se financieel overigens, zou een stuk zinniger zijn dan jonge mensen, kinderen soms zelfs, maanden lang in een tentenkamp in Frankrijk te laten bivakkeren of een risicovolle boottocht te laten maken. Tel daarbij op dat er mensen zijn die in deze ‘business’ hun geld verdienen en iedereen met enig verstand ziet dat dit een Bermudadriehoek zonder eind is.
Overheden die het prima vinden dat het geld ergens anders wordt verdiend of zelfs geld ontvangen wanneer zij hun inzittenden terug nemen, mensensmokkelaars die geld verdienen aan deze situatie en families die hun kinderen op deze barre tocht sturen om elders hun geluk te beproeven, afhankelijk van onbetrouwbare deals, politieke chantage en uitzichtloze situaties in het thuisland. De oversteek op zee is niet het probleem noch de oplossing. Hoe meer mensen uit het water worden gehaald, hoe meer anderen worden gestimuleerd het ook te proberen, met desastreuze gevolgen dagelijks. Dáár doelde Annabel Nanninga mijns inziens op. Barmhartiger zou het zijn de politici in die landen duidelijk te maken dat er iets moet veranderen van binnenuit en eisen te stellen aan hulpverlening. Deze landen verliezen op deze manier hun toekomst of omdat jongeren omkomen of omdat zij naar elders vertrekken. Dus zowel op korte als lange termijn is dit absoluut onwenselijk.
Het schrijnende leed van je medemens dient niet ter illustratie van je eigen deugdzaamheid. Kijk eens hoe warm ik anderen welkom heet, waarmee eigenlijk vooral aangetoond moet worden wat er mis is met mensen die dat niet doen, is geen wedstrijd waarvoor een jaarlijkse bokaal wordt uitgereikt. Het lastige van het behalen van je deugbewijs is natuurlijk dat je, anders dan bij het rijbewijs, afhankelijk bent van niet één examinator maar van een hele groep argwanende, betrokken, zelf deugende experts. Wanneer je je rijbewijs haalt, mag je vervolgens een aantal jaren rijden, men gelooft wel dat je het kan. Het deugbewijs daarentegen moet zo vaak mogelijk opnieuw aangevraagd, gehaald en vooral telkenmale getoond worden, wil het valide zijn. Vermoeiend.
Tot actie of verzet oproepen tegen mensen die hierover schrijven lost bovenstaande problematiek niet op. Het polariseert overigens ook nog eens de groepen in onze eigen samenleving, niet iedereen leest het NRC zal ik maar zeggen, dus heel verbindend en inclusief vind ik het niet. Daar komt bij dat wij in ons land wel genoeg geweld hebben gezien gepleegd door mensen die vonden dat de onwelgevallige mening van een ander hen het recht gaf over te gaan tot geweld. Twee mensen hebben dit met de dood moeten bekopen, een politicus en een filmmaker. Hoe bestaat het dat Wilders verweten wordt, bijvoorbeeld na de walgelijke terreurdaad van Anders Breivik, dat hij verantwoordelijkheid voor zijn woorden moet nemen, terwijl dit tegelijkertijd niet voor kranten, televisiemakers of columnisten geldt die de juiste mening hebben.
Niet de woorden, de columns, de speeches, de meningen van mensen als Nanninga, Brussen, Baudet, Wilders of Karskens zijn het probleem, maar het stigmatiseren van iedereen die een andere mening heeft. Karaktermoord, lastercampagnes, meten met twee maten, vingerwijzen in plaats van het debat aangaan met iedereen, ongeacht hun politieke voorkeur, andere opvattingen of sociale groep. Niet iedereen noemt zijn kinderen Sterre of Ezra, rijdt bakfiets, zoekt zichzelf in India, eet glutenvrij, maar iedereen heeft wél het recht een mening te hebben en deze te uiten. Luisteren, problemen bespreken, oplossingen en een zo breed mogelijk draagvlak daarvoor zoeken. Sans rancune. Dat heet strijden met open vizier, beste Anonieme NRC Hoofdredactie, weet u nog wel?
