Dit artikel hoort bij de reeks ‘Cultuur en Politiek’, gefinancierd door crowdfunding. Draag vandaag nog bij aan deze interessante reeks artikelen via crowdfundplatform VoordeKunst!
De rellen in Charlottesville maken de situatie rond media hoogst actueel. Media waren er als de kippen bij om Trump te manen afstand te doen van het geweld. Daarmee werd in het bijzonder bedoeld: extreemrechts geweld. Dit is een oude truc zoals ik deze ook in Avondland en Identiteit omschreef:
“Wie wordt beschuldigd van vreemdelingenhaat, xenofobie, moet moeite doen om de aantijging te weerleggen en wordt zo direct in de verdediging gedreven. Zo riep de journalist Peter Verlinden recent de Nieuw-Vlaamse Alliantie op om expliciet stelling te nemen tegen racisme.
Dit is een klassieke cultuurmarxistische truc die maakt dat een partij bezig blijft met het afweren van verdachtmakingen en zo niet toekomt aan proactief denkwerk. Als de partij de uitdaging aangaat en openlijk afstand neemt, al is het van iets waar ze niets mee te maken hadden, dan impliceert de ontkenning dat er toch een restje politieke zonde is blijven kleven. Guilty by association.”
In Nederland poogde de actrice Georgina Verbaan deze tactiek te kopiëren toen ze het Kamerlid Thierry Baudet op Twitter uitdaagde iets van Charlottesville te vinden. Het is opmerkelijk hoezeer dit Amerikaanse item het Europese nieuws beheerst. Zeker vergeleken met de rellen bij Charlotte in North Carolina, die plaatsvonden in september 2016. De gouverneur riep toen zelfs de noodtoestand uit en stelde een avondklok in. Foto’s bewijzen dat Black Lives Matter betrokken was bij de rellen. Toch vroeg niemand van enig belang of President Barack Obama wel afstand nam van racistisch gemotiveerd zwart geweld.
Ondertussen sloeg progressief Amerika – denk aan de uitspraak van Hillary Clinton over een “basket of deplorables” – een polariserende weg in. Men telt radicaal rechts op bij het conservatieve ‘Middle America’ waar de traditionele gezinswaarden en vaderlandsliefde nog hoog in het vaandel staan. Gewapend met het woord ‘bigotry’ zette Clintons campagneteam de fans van Trumps neer als een xenofobisch blok met een muf luchtje. Om zo te proberen conservatief en patriottisch denken in een kwaad daglicht te stellen. Vandaag proberen mainstream media hetzelfde. Door steeds weer nadruk te leggen op nazi’s in Charlottesville en dat te verbinden aan Trump.
Toen President Trump begin augustus verklaarde dat hij geweld “van vele zijden” veroordeelde, was dit slechts olie op het vuur. Was het nu vreemd wat Trump stelde over geweld van vele zijden? Is men nu al vergeten dat de Bernie Sanders supporter James T. Hodgkinson in juni Republikeinse politici overhoop schoot? Met zijn uitspraak stelde Trump radicaal rechts en radicaal links op gelijke voet. Dat mag niet van de pers: menig journalist sympathiseert zelf met radicaal links. Veel Republikeinen geven meteen toe aan de druk van de media, zoals Romney. Bang om in een hoek te worden gedrukt. Dat is precies wat Antifa wil.
Met het veroordelen van “geweld vanuit vele zijden” zou Trump neonazi’s “uit de wind houden“, zo luidt de mediaconsensus. Amerikaanse universiteiten gaan intussen gebukt onder de intellectuele en inderdaad fysieke terreur van radicaal links. Een universiteitsbestuur laat zich maar al te vaak intimideren. Optredens van de conservatieve spreker Milo Yiannopoulos werden met geweld verstoord en al in 2014 werd Ayaan Hirsi Ali geweerd van Brandeis University. En wat te denken van de zogenoemde ‘bikelock man’? De 28-jarige Eric Clanton was een professor in ethiek op Diabolo Valley College. Vermomd in het zwart van antifa en gewapend met een fietsenslot sloeg hij aanwezigen bij een demonstratie een bloedend hoofd.
Steeds maar weer verantwoording afleggen over nazi’s gaat zinloos en vermoeiend aanvoelen: zeker ook gezien ‘links’ zelden tot nooit verantwoording aflegt voor de goelags van de Sovjet-Unie of de Killing Fields van Pol Pot. Hierbij is duidelijk dat veel van de genoemde spanningen ontstaan uit cultuur- en identiteitspolitiek. Ze zijn te herleiden tot wat de Vlaamse cultuurwetenschapper Koenraad Elst voorspelde in 2001:
“Er is een trend gelanceerd die ertoe zal leiden dat de Amerikaanse blanken, zeker naarmate zij naar een numerieke minderheidspositie afglijden, het ‘white consciousness’ zullen gaan cultiveren net zoals de zwarten het nu met hun ‘black consciousness’ doen.”
Trayvon Martin was een getroebleerde zwarte jongere die in 2012 werd doodgeschoten door George Zimmerman, een buurtwacht van Latino afkomst. President Obama intervenieerde in het debat terwijl het juridische proces nog gaande was. Hij stelde dat Trayvon zijn zoon had kunnen zijn. De president greep de zaak niet aan om etnische spanningen te ontmantelen, maar drong juist aan op een debat over institutioneel racisme.
Daaraan droeg de Democratische presidentskandidaat Bernie Sanders zijn steentje bij: “Als je blank bent weet je niet wat het is om arm te zijn of gefouilleerd te worden.” Hoewel Sanders eigenlijk campagne wilde voeren op de klassenstrijd, liet hij zich toch overhalen om zijn boodschap etnisch in te vullen. Een van zijn speeches werd onderbroken door zwarte militanten: de aanwezige supporters werden daarbij “blank-supremacistische liberalen” genoemd. Al met al stapelen de incidenten in de VS zich op, waarbij de etnische aspecten steeds veel aandacht krijgen in het gepolariseerde land.
Ondertussen is het vertrouwen in media gekelderd. De vraag is wat de situatie zal zijn naarmate meer blanke Amerikanen verzinken in de gedachte dat de gevestigde media vooringenomen anti-blank zijn. Dat resultaat kan zijn dat de kloof tussen de extreme voorhoede en het bredere conservatieve blok krimpt en dat die voorhoede zich tegelijk beter organiseert. Dit kan progressief Amerika nog veel problemen geven – zeker indien de geboortecijfers onder het streng gelovige deel van blank Amerika hoog blijven.
