Sommigen noemen #metoo een nieuwe seksuele revolutie. Klinkklare onzin: de échte nieuwe seksuele revolutie is de seksrobot. Een uitvinding die Westerse mannen en vrouwen nóg verder uiteen zal drijven: een proces dat #metoo slechts versnelt.
Dit wordt helder in een column door Rob Hoogland:
“Jongen ziet meisje aan de bar, vindt haar leuk en maakt uit de blikken op dat de genegenheid wederzijds kan zijn. Hij vist een kopie van het Kennismakingscontract deel I uit zijn aktetas en overhandigt het haar.
‘Indiener dezes is voornemens een gesprek met u aan te gaan’, staat er. ‘Hij is bereid het advies, zoals opgesteld in overleg met de #MeToo-beweging, om bij eerste kennismakingen een afstand van minstens vijftig centimeter tussen beide gesprekspartners te bewaren, te eerbiedigen. Om dit voornemen te concretiseren is, indien u althans toestemt in dit gesprek, een verklaring van geen bezwaar benodigd, waaraan gestalte kan worden gegeven door dit document van beider handtekeningen te voorzien, alsmede van volledige namen en adressen, locatie, datum en tijdstip.’
Hij tekent alvast, overhandigt het contract aan het meisje, dat evenmin aarzelt om te signeren, en levert het in bij de barkeeper, die het papier goed controleert.
‘Ga jullie gang’, zegt de barkeeper, voordat hij het contract in zijn dossier van die avond stopt.
‘Ik ben Martijn’, zegt de jongen.
‘Ik ben Fleur’, zegt het meisje, dat er geen gras over laat groeien. ‘Ik vind jou woest aantrekkelijk en wil je graag zoenen.’
Zij grijpt hem gretig bij zijn revers, maar hij schudt haar van zich af.
‘Even wachten, Fleur’, zegt hij, wederom naar zijn aktetas reikend. ‘Ik vertrouw je best, maar je beseft dat ik dit risico niet meer kan nemen. Laten we eerst ook Kennismakingscontract deel II tekenen’.”
Dergelijke contracten worden al rondgedeeld op de campussen van universiteiten. Dit scenario is treffend voorspeld in Cherry 2000. Deze film uit 1987 schetst de eenentwintigste eeuw als een tijd waarin de juridisering van het leven een hoogtepunt bereikt. Bij ieder afspraakje moet in het bijzijn van een advocaat tevoren worden vastgelegd hoeveel een etentje mag kosten en welke seksuele handelingen zullen worden verricht. Speltheorie heeft de plaats van moraal ingenomen en de mensen zijn zó berekenend dat een liefdesleven zonder schriftelijk contract onmogelijk is. Sommige zielen blijven niettemin het ontbreken van iedere romantiek als een tragisch gemis ervaren – voor deze zonderlingen is er de Cherry 2000: een robotvrouw die zich gedraagt als oprecht verliefde dame.
Wat zowel Hoogland als Cherry 2000 correct zien is de trend van de Westerse maatschappij, die leidt tot het steeds abstracter worden van intiem menselijk contact: een ontwikkeling waarin #metoo perfect past. Door alle negatieve verhalen die er over mannen rondgaan, krijgen vrouwen – die vandaag vaak in kleine gezinnen opgroeien zonder broers – een eenzijdig beeld van hen. De eerste seksuele contacten van een vrouw zullen meer beladen zijn. Hierdoor zullen veel mannen denken: “laat maar, als het zo moet…”, met in de toekomst de seksrobot achter de hand als alternatief.
Neem nu het voorbeeld van een man die hoffelijk aanbiedt om met een dame naar huis te wandelen als het ‘s avond laat is. Typische reacties vanuit het #metoo narratief: 1. Die man is niet te vertrouwen, want hij wil je zelf verkrachten. 2. Die man hoopt je met zijn ridderlijke gedoe over te halen tot seks. Wees op je hoede! 3. Dit is nu ‘benevolent sexism’ – hij probeert je op een paternalistische manier te bevoogden. Alsof wij vrouwen niet voor onszelf kunnen opkomen!
Hoe redeneert een #metoo-feminist? Een man die een bloemetje meebrengt heeft te hoge verwachtingen: ‘Wat wil hij van je?’ Hij zet je onder druk want hij verwacht nu een tegenprestatie! Brengt de man geen bloemetje mee? Wat horkerig en onattent! Je bent toch wel een bloemetje waard? Welke man heeft nog de puf om door dit mijnenveld te gaan als er straks de seksrobot is?
De #metoo-campagne heeft het gevolg dat een vrouw die tijdens carnaval in de bil wordt geknepen, evenveel aandacht kan opeisen als iemand die van de fiets is getrokken – qua slachtofferstatus ontstaat een grijs gebied. Nu zijn er inderdaad mannen met macht en status die daar misbruik van maken, terwijl doorsnee-mannen het al zwaar hebben zónder de extra beladen situatie die ontstaat door #metoo. Onderzoeken bewijzen hoe de gemiddelde vrouw veel kritischer en veeleisender naar mannen is dan andersom. Zie deze video vanaf 5:30:
Het is enerzijds nuttig wat er nu bovenkomt – over Yves Cochet tot Kevin Spacey – anderzijds steekt er achter het #metoo verhaal ook een klassenconflict. Het zijn verhalen van acteurs en actrices, filmmakers en politici, gecentreerd rond de wereld van Hollywood en de EU. Zijn er niet velen die wegkwijnen in eenzaamheid en wiens lot vergeten wordt? Is het niet zoals Houellebecq beschrijft in De wereld als markt en strijd?
“In een volkomen liberaal economisch stelsel vergaren sommigen enorme rijkdommen; anderen kwijnen weg in werkloosheid en armoede. In een volkomen liberaal seksueel stelsel hebben sommigen een afwisselend, opwindend seksleven; anderen zijn veroordeeld tot masturbatie en eenzaamheid.”
De seksueel-liberale ontwrichting blijkt uit het verschil qua hoe mannen en vrouwen elkaars uiterlijk beoordelen. Hoe mannen vrouwen beoordelen op OkCupid is gebalanceerd: er is een klein percentage vrouwen dat als bijzonder aantrekkelijk wordt gezien, versus een klein percentage onaantrekkelijke – de grote meerderheid zweeft rond het gemiddelde. Zien we vervolgens hoe vrouwen de aantrekkelijkheid van mannen beoordelen, dan wordt maar liefst tachtig procent van de mannen aangemerkt als “minder aantrekkelijk dan het gemiddelde”. Vrouwen concurreren om de top 20 procent van mannen. Tinder bevestigt dit: vrouwen swipen in 15 % van de gevallen naar ‘aantrekkelijk genoeg om nader contact mee te hebben’, versus mannen die dat in 47 % van de gevallen doen.
“The bottom 80 % of men (in terms of attractiveness) are competing for the bottom 22 % women. The top 78% of women are competing for the top 20 % of men. It was determined that a man of average attractiveness would be ‘liked’ by approximately 0.87 % (1 in 115) of women on Tinder.” zie deze video. Laat je iedereen met iedereen concurreren, dan zijn maar zeer weinig mannen ooit goed genoeg voor een vrouw. Dit verklaart waarom in traditionele leefverbanden de gemeenschap meebeslist in de partnerkeuze: een vrouw bindt zich pas aan een doorsnee-man wanneer ze aan hem went door binnen een betrekkelijk gesloten leefgemeenschap met hem om te gaan. Vervang je omgekeerd die gemeenschap door de ontwortelde kosmopolietenbubbels à la Brussel en Hollywood, dan is het ieder voor zich en kan misbruik gemakkelijker plaatsvinden in een vacuüm.
Een voorwaarde voor het voortbestaan van een beschaving is het bewustzijn dat iedereen hetgeen zij hebben gekregen van hun voorouders, dienen te waarborgen en te beschermen om het vervolgens weer door te kunnen geven aan de eigen kinderen en kleinkinderen. Vandaag zien we echter hoe jonge vrouwen het maken van kinderen uitstellen met een beroep op de financiële situatie, maar vooral ook op het argument “niet de juiste man kunnen vinden”. De geciteerde statistieken bevestigen dat de gemiddelde vrouw van nature omhoog blijft ruilen tenzij ze actief wordt begrensd. Dat proces van begrenzing is het verband van een cultuur. In veel culturen zien we bijvoorbeeld tantes en oma’s die meedenken met de partnerkeuze en vervolgens ook meedraaien in de opvoeding – the extended family.
Deze sociologische verschillen tussen man en vrouw besprak ik met een feministische psychologe. Het ging direct mis bij de opening, waarbij ze zichzelf als “sekspositieve vrije markt feministe” omschreef. Feminisme gaat om het ophogen van de sociaaleconomische positie; op de vrije markt kan alles worden verhandeld. Dus moet de vrouw inspelen op de seksuele begeerte van de man om zichzelf omhoog te ‘werken’. Ze gaf consequent toe dat dit geoorloofd was, zoals betoogd in Honey Money door Catherine Hakim. Echter, waar stopt de verleiding om de eigen mobiliteit te vergroten en begint het seksuele machtsmisbruik? Ik wierp tegen dat dit de seksbeleving tot een ruilproduct maakt: de vrouw legt het seksuele genot buiten zichzelf, als een toegift aan wat een ander wil. Dit staat haaks op het sekspositieve verhaal.
Daarop zei ze dat ze biseksueel was. Ik vroeg door: was het voor haar dan makkelijker om fysiek contact te maken met een andere vrouw, omdat dit sociaal meer geaccepteerd is? Wanneer een man een vrouw ‘zomaar’ aanraakt wordt dit daarentegen als roofdiergedrag opgevat. Ze antwoordde dat dit inderdaad klopt, maar dat dit ook een ambiguïteit opwerpt. “Want juist vrouwen kunnen elkaar zoveel aanraken, dat zij niet weten of ik dit vriendschappelijk of romantisch bedoel. En dus moet ik echt héél ver gaan voordat zij mijn geilheid doorheeft. Maar als ik dat doe, dan gedraag ik me net als een man. En dan besef ik me hoe invasief dat voelt als een man dit bij mij doet. En als feministe haat ik mezelf dan.”
Oftewel, het ‘progressieve’ discours over seks voert steeds tot ongerijmdheden en maakt zodoende verward en ziek. Blijf je maar omhoog ruilen, dan kom je inderdaad uit bij een kliek elite-types voor wie jij als jong aantrekkelijk persoon een inwisselbaar gebruiksobject bent. Omdat er zoveel anderen zijn die ook die filmrol of dat EU-baantje willen, en daarom letterlijk bereid zijn voor de baas te slikken. Dit is de consequentie van het als los zand uiteenvallen van onze leefverbanden en een “iedereen concurreert met iedereen” opzet.
Sinds de verzwakking van deze traditionele banden in West-Europa (lees: ’68), moeten alle kinderen uit ‘liefdeshuwelijken’ voortkomen. In de ontwortelde culturen nemen scheidingen toe en geboortecijfers af, terwijl de geboortecijfers in traditionele gemeenschappen hoog blijven. Het kastenstelsel in India, de hechte familiestructuren van de islam, het gearrangeerde huwelijk van het hindoeïsme, het Middeleeuwse gildesysteem – allemaal mechanismen die de vrouwelijke inruildrang begrenzen door een groep af te bakenen waaruit zij moet kiezen. Baken je niet af en laat je alles met alles concurreren dan is slechts een handjevol sterren en alfamannen uiteindelijk goed genoeg – zo krijg je amper stabiele gezinnen en werk je seksueel machtsmisbruik in de hand. Ondertussen vergrijst het Westen terwijl traditionele volkeren demografisch floreren.
Vanuit de Westerse man bekeken zijn de juridische risico’s die aan vaderschap vastzitten afschrikwekkend. Natuurlijk zijn er genoeg leuke vrouwen met traditionele waarden én een kinderwens: als je de samenleving niet wat dwingender op die kinderwens inricht zullen echter ook vele van deze vrouwen huisdieren nemen om hun moederinstinct te kanaliseren. Het probleem ligt niet eenduidig bij de vrouw maar komt ook voort uit vluchtigheid van de samenleving: vandaar dat de oplossing op de samenleving is gericht. Wel is het in de meeste gevallen de vrouw die een scheiding aanvraagt (no fault divorce laws) – al wordt het begin van een gezin gemaakt: blootgesteld aan de markt waar allen met allen concurreren blijkt de drang tot omhoogruilen in veel gevallen te groot. De trieste lotgevallen die dit oplevert – de ware verliezers van de globalisering – blijven onzichtbaar in het #metoo verhaal.
