U kunt Dr. Sid Lukkassen financieel steunen. Hij is bezig met een onderzoek naar de waarde van het Verlichtingsdenken en een Leitkultur voor de huidige tijd – en hoe dit vooruitstrevende denken wordt ondermijnd. Ook duikt hij in de zin en onzin van het begrip ‘cultuurmarxisme’. Meer informatie bij crowdfundplatform Uit de Kunst.
Inmiddels heeft iedereen wel gehoord over de situatie in Friesland, waar pro-Zwarte Piet patriotten de wegen afzetten om het anti-Zwarte Piet kamp te stoppen: die laatsten wilden demonstreren bij de Sinterklaasintocht, met vaders, moeders en kinderen. Het juridische establishment liet weten te onderzoeken of ze de afzetters kunnen vervolgen. Als dit wordt doorgevoerd dan zullen uiteindelijk boetes worden opgelegd. Wie weet zullen politieagenten naar Friesland moeten om eventuele ‘daders’ naar de rechtbanken te slepen.
Van Rob Hoogland in de Telegraaf tot de vaste commentators bij Voetbal Inside: de consensus is dat Nederland in tweeën splijt. De Randstedelijke netwerkjes van Sylvana Simons en dergelijke social justice warriors dragen heel andere beelden uit van omgaan met tradities – of beter gezegd het veranderen van tradities – dan de rest van het land. Echter in deze netwerkjes is de toegang tot mediakapitaal geconcentreerd. Hiermee wordt het niet-Randstedelijke Nederland grotendeels buitengesloten: het krijgt een Sinterklaasbeleving opgedrongen waarin het zich niet herkent.
Het gevolg is dat mensen de hakken in het zand zetten en op de barricade gaan vóór Zwarte Piet. En niet omdat Zwarte Piet al dan niet mensen zou kwetsen, maar omdat een sterke cultuur uitgaat van kracht en eigenwaarde. Een sterke cultuur eist van minderheden dat zij zich aanpassen, in plaats van de eigen leidende cultuur aan te passen aan de wensen van militante ‘zeurpieten’ met lange tenen. Daarom staan er bijvoorbeeld nauwelijks kerken in Turkije, terwijl er in Nederland wel vele moskeeën staan. In Turkije lachen ze zich krom.
Alle tekenen zijn er naar dat de cultuurstrijd enkel harder en feller zal worden. Zal het juridische establishment agenten sturen om de patriotten achter de blokkade op te pakken? Die patriotten en zij die hen moeten arresteren delen waarschijnlijk dezelfde tradities, komen uit dezelfde regio, hebben hetzelfde vaderlandsliefde brandend in hun hart. Oftewel de juridische elite vermoedt wellicht al dat de doorsnee agent op den duur zal zeggen: “We hebben wel reëlere problemen in dit land. Hier maak ik even pas op de plaats: ik ga niet op mijn eigen volk schieten, op mensen die onze tradities liefhebben en er diep van binnen over denken zoals ik.”
Voor het leger idem dito: hiermee is het een interessante vraag wie in deze situatie überhaupt nog in het leger of bij de politie wil dienen. In België verschenen al artikelen over hoe het leger door o.a. jihadisten en ‘Soldiers of Odin’ was geïnfiltreerd. Patriottisme is traditioneel een militaire deugd – wie echter werkelijk patriottisch is, zal zijn vraagtekens zetten bij de multiculturele samenleving waarvoor hij of zij wordt geacht te strijden en, als het puntje bij het paaltje komt, zelfs te sterven. Kapitein Susan Teunissen, om een voorbeeld te nemen, diende in Afghanistan en zag de invloed van islamisering van dichtbij. Vroeger volgden vrouwen daar de Westerse mode; tegenwoordig gaan ze in burka over straat. Met dit in het achterhoofd is het geen verrassing dat ze zich aansloot bij het Forum voor Democratie.
Het establishment voelt dit aan: hun oplossing is verdeel en heers, om het politiekorps tegen de eigen bevolking te kunnen blijven inzetten. Oftewel meer diversiteit in het politiekorps. Uit diverse bronnen weten we dat de politietop daaraan werkt. Echter hiermee neemt ook het risico toe op infiltratie vanuit criminele netwerken, Erdogan-aanhangers en spionnen voor buitenlandse overheden. Zo zal de politie steeds meer gezag verliezen, om maar loyaal en dienstbaar aan de juridische gevestigde orde te kunnen blijven. Het is een kwestie van tijd totdat mensen vanuit dit wantrouwen het heft in eigen hand nemen. Burgermilities zullen ontstaan. Zonder Leitkultur is Nederland geen eenheid meer.
Onlangs stuitte ik op een krantenartikel over radicaliserende hoogopgeleiden. De ervaringen waardoor mensen zo worden, kwamen daarin wel nuchter in beeld. Die ervaringen komen neer op de fallout van de multiculturele samenleving: mensen wonen in verpauperende wijken waar de sociale voorzieningen verdwijnen. Ondertussen worden ze lastiggevallen en zelfs bedreigd door mensen met een zekere herkomst. Enclaves ontstaan, waardoor de politieleiding vreest dat bij te hard ingrijpen de vlam in de pan slaat; het ingrijpen wordt halfslachtig.
Iedereen voelt aan dat die ervaringen er de komende jaren niet minder op zullen worden. De gevestigde orde en Justitie kunnen dergelijke ervaringen ook niet uitsluiten, dus hun enige optie is het deksel op de pot te houden. Als de veenbrand eenmaal een uitslaande brand wordt, krijgen ze die wellicht niet meer geblust. Het land en zeker de steden zijn dichtbevolkt.
Wanneer de gedupeerden van deze ontwikkeling hun verhaal pogen te brengen in de media, schilderen politici met hun goede baantjes en luxueuze levens hen af als kille racisten. Zo niet, dan worden die politici door de eerder genoemde social justice warriors geframed als provinciale racisten: hun toegang tot het mediakapitaal wordt hen ontzegd. Tot slot beginnen hun eigen partijgenoten te morren dat de commotie zo slecht op hen afstraalt. Zo functioneert het uitsluitingsmechanisme in een notendop.
Een voorspelbare reactie op deze Friese kwestie luidt als volgt. “Van ‘links’ zijn we niet anders gewend dan demonstraties en blokkades; ‘rechts’ hoort echter te staan voor de rechtstaat, en die omvat het recht op demonstraties. Als we wegen gaan afzetten volgt er economische chaos en komen de onaantastbare rechten van individuen in gevaar.” Constateer echter hoe die ‘rechtstaat’ zich in de praktijk manifesteert: wegmoordenaars die er met taakstrafjes vanaf komen, Volkert van der Graaf die op kosten van de staat rechtszaken tegen zijn straffen aanspant, die wint en vervolgens op terrasjes tomatensapjes drinkt. Politici die worden vervolgd én veroordeeld door het woord ‘Marokkanen’ op te rekken tot ras, the list goes on.
Het principieel-morele argument blijkt zwak wanneer we kijken naar de praktijk. Het recht op demonstreren? En dan bij de intocht met alle mensenmassa’s en camera’s er bij? Diezelfde types hoor je nooit klagen wanneer Pegida-demonstraties op onbereikbare industrieterreintjes worden gestationeerd. Of wat dacht u, zouden zij klagen wanneer een demonstratie voor dierenrechten tegen het islamitische slachtfeest wordt verboden? Deze overdenkingen zijn krachtig te vatten in het motto: “Uw rechtstaat is de mijne niet.”
Nee dan hoor je ze niet – over de moralistische argumenten van social justice warriors kunnen we constateren: don’t take them by their word. Het zijn types die zonder schuldgevoel of zelfreflectie in totale tegenstrijdigheden kunnen leven. In de huidige cultuur is regressief links niet consequent: ze kunnen daarmee wegkomen en worden er zelfs voor beloond. Zie hoe een figuur die eerder medeverantwoordelijk was voor de brandbommen op Hans Janmaat, eerder een groot artikel tegen FvD mocht schrijven in de krant. Wie in deze ongelijke situatie principieel gaat doen over het blokkeren van wegen, die legt zichzelf een consequentheid op die slechts in zijn of haar nadeel is.
De macht van het juridische establishment en regressief links steunen beiden op de passiviteit en onwetendheid van de doorsnee Nederlander, op diens “huisje-boompje-beestje en m’n Ikea kastje” mentaliteit. Het is zoals een innovatief ondernemer het van de week al zei: “Geef mensen een hypotheek en een TV, en je hebt geen last meer van ze.” Mochten Nederlanders op weg naar de Ikea plots stil komen te staan door een blokkade, en worden gedwongen tot nadenken over de voors en tegens van cultuurverandering, dan is dat stukje bewustwording in ieder geval meegenomen.
