Van een filosoof die zich als criticus opwerpt van Jordan Peterson mag worden verwacht dat hij tracht een objectief beeld te schetsen.
Aan de hand van een aantal citaten uit het artikel van Marcel Zuijderland wordt zijn poging een objectief beeld van Peterson te schetsen beoordeeld.
”Inmiddels harkt hij 60.000 doller per maand binnen[…]”
Hiermee wordt gesuggereerd dat de motivatie van het verspreiden van de boodschap op geldelijk gewin is geënt. Het woordje ”harken” impliceert een ordinaire manier.
”Dit is een gebrekkige diagnose […] je kunt het postmodernisme niet vernauwen tot een enkel citaat van Derrida.”
Hiermee wordt gesuggereerd dat Peterson slechts citeert wat hem van pas komt en dan nog wel van een enkele filosoof. M.a.w. geborneerd en/of vooringenomen selectief, met een gebrek aan een kennis.
”Waarschijnlijk heeft Peterson geen postmoderne auteurs gelezen, laat staan zich verdiept in de geschiedenis van de filosofische theorie.”
Het woordje ”waarschijnlijk” laat nog enige ruime voor twijfel, maar is taalkundig zo bedoeld dat als hij dat wel had gedaan, hij nooit tot deze conclusie had kunnen komen. De belezenheid van de criticus daarentegen onderstrepend.
”Nu hoef je het niet eens te zijn […] tot een enkel citaatje […] ronduit stompzinnig.”
Hij beperkt zich tot een enkel citaatje (let op het verkleinwoordje) van Derrida laat dus de rest van het gedachtegoed van deze filosoof buiten beschouwing, dan wel is er niet van op de hoogte. De cultuurkritiek van Peterson is een omgekeerde pyramide en al daarom al zeer wankel en per consequentie ”stompzinnig”.
”Overigens is de cultuurkritiek van Peterson niet bijster origineel te noemen, hetzelfde geluid kon je 40 jaar geleden ook al horen.”
Peterson is niet origineel, dus een soort plagiaris. Het originele werk kent hij niet en put slechts uit de subjectieve beschouwingen van andere schrijvers. Alsof je steeds de hele taart moet eten om te weten hoe die smaakt en je de kok zonder enige oorzaak sowieso niet kunt vertrouwen. Maar aanvaard vooral de beschouwingen van Zuijderland wel als het evangelie.
”Als klinisch psycholoog komt Petersson beter beslagen ten ijs […] hoewel zijn therapeutische aanpak is gebaseerd op omstreden ideeën […] en een “schijn van dieptepsychologische” inhoud geeft.”
Dit is complimenteus verpakkingspapier om een cadeau van dubieus allooi. Zelfs in zijn vakgebied dekt de vlag de lading niet.
”Dit is prima maar ze moeten zich hoeden Petersons filosofische kortzichtigheid na te praten.”
Het woordje kortzichtig duidt op de belezenheid en de doordachte visie van de criticaster. En ja… hoewel natuurlijk niet alles stompzinnig is wat Peterson zegt, daarvoor kan je ook (en beter) bij anderen terecht, zoals reus Seneca. Hiermee suggererend wat een dwerg Peterson is.
”Want wees eerlijk, de man is nou niet bepaald een lachebekje, maar doodserieus en vermoeiend.”
Als je het al volhoudt naar deze stompzinnigheid te luisteren, wees er dan op bedacht dat deze ook nog eens door een sacherijn wordt gedebiteerd.
Ik wil niet zeggen dat Zuijderland karaktermoord pleegt, wel spant hij een web van suggestieve draden waarin de oppervlakkige lezer dreigt te worden gevangen. Waarom zou je in vredesnaam nog naar zo’n man als Peterson luisteren? Integendeel, jongeren, opgepast, luister niet naar deze rattenvanger van Hamelen, want Peterson is
Degenen die Peterson wat langer volgen weten gelukkig beter. De eruditie van deze man is indrukwekkend en zijn duiding van de geschiedenis inspirerend en verhelderend en die hij op een zeer welsprekende wijze uit.
Niet alleen voor de lezer maar ook voor de criticus wil ik wijzen op een enorm aantal YouTube filmpjes (zoeken op “Peterson postmodernism”), waarin wordt gelogenstraft wat hierboven is beweerd.
Voor de criticus in het bijzonder wil ik wijzen op een drietal filmpjes. Een filmpje met een langdurig gesprek tussen Peterson en Stephen Hicks en op twee colleges van Stephen Hicks, waarin de ontwikkeling van het filosofisch gedachtegoed in de afgelopen eeuwen onder de loep wordt genomen en waarbij het Postmodernisme vooralsnog het eindstation is. Part 1 vanaf 57 minuten geeft een aardig beeld daarvan. Hiermee wordt ontkracht dat we hier te maken hebben met een charlatan en een filosofische kwakzalver.
Stephen Hicks on Postmodernism part 1 & 2 de ontwikkeling in de filosofie (voor “luie” toehoorders luister part 1 vanaf 57 minuten).
Hopelijk geldt voor de criticus: het is mij een vriend die mij mijn feilen toont! In het rechtsgeding heeft de eerste spreker gelijk, dan komt een ander en rekent hem na. (Spreuken 18:17).
Een groet van de kritische, bezorgde en in dit geval teleurgestelde burger.
