STEUNT DR. SID LUKKASSEN EN DONEER
De veiligheidsexpert Michiel de Weger omschreef de reacties op Donald Trump: in die reacties scheen eerst verbazing door en vervolgens woede. Hieruit maakt hij op dat een aanzienlijk deel van het establishment niet doorheeft hoe de andere helft van het land denkt. Living apart, together. Maar het is niet voor het eerst in de Amerikaanse geschiedenis dat dit gebeurt. Wat De Weger hier stelt doet denken aan een uitspraak die wel aan New York Times-journaliste Pauline Kael wordt toegeschreven: “Ik kan niet geloven dat Nixon heeft gewonnen – niemand die ik ken heeft op hem gestemd!”
De Weger maakt voorts het punt dat het morele vingerwijzen niet effectief is: de whiny wijze waarop progressief Amerika gewend is om machthebbers te bekritiseren. Willen zij wat bereiken, dan zullen zij moeten leren te denken zoals Trump. Tucker Carlson deed dit onlangs op TV: deze presentator maakte het punt dat oorlog in het Midden-Oosten helemaal niets oplevert en bovendien haaks staat op de isolationistische verkiezingsbeloften van Trump. Wat maakt dit nu tot een goede deal? Zo vroeg hij. Het gevolg was dat Carlson in de VS zelfs lof kreeg vanuit de uiterst linker flank. Linkser dan de Democrats, want in de VS ziet uiterst links de Democrats ook als een stelletje war hawks. Waarvoor veel is te zeggen.
Uit onderzoek blijkt dat rechtse mensen de argumenten van linkse mensen betrekkelijk goed begrijpen: ze kunnen deze navertellen en uiteenzetten hoe linksen denken. Maar andersom is dit niet het geval. Wetenschappers lieten testgroepen debatteren over rechtse en linkse standpunten. Linkse mensen die zich in het denken van rechtse personen moesten verplaatsen, kwamen niet verder dan wat negatieve morele statements. Het onderzoek is één lange bewijsvoering dat waarheidsvinding en rationaliteit in het centrum staan van het rechtse denken, terwijl het linkse denken is geconcentreerd op emotie en morele verontwaardiging.
Om de Trump-aanhang weerwoord te kunnen bieden, heeft de ‘liberal elite’ nog een lange weg te gaan. Zij zullen weer in tastbare consequenties, voorspelbare resultaten en meetbare gevolgen moeten redeneren. Zij zijn dit verleerd, omdat zij zijn gewend om met moralistische en identitaire statements ieder debat te winnen – er stond immers niets wezenlijks op het spel. Een procentje defensie eraf, een procentje zorg erbij; een accijnsverhoging hier en een genderneutrale toilet daar.
Aan existentiële vraagstukken – zoals dat half Afrika op het punt staat om naar Europa te migreren – wordt ondertussen nauwelijks een woord gewijd. De VVD haalde het aan in een hieronder geciteerd visiedocumentje van Halbe Zijlstra, dat vervolgens weer ondersneeuwde want “de toon moet wel positief blijven – de wat meer zwaarmoedige kiezer zijn we toch al kwijt”. Gebrek aan realisme is dus ook te danken aan allerlei PR-bureaus die kiezersprofielen doorrekenen.
Zie ter vergelijking ondanks het debat tussen Becker (VVD) en Baudet (FvD), over de te volgen koers in Syrië. Baudet stelde: als Assad het conflict wint, dan voelt dat moreel niet optimaal, maar er is dan tenminste een overzichtelijke situatie waarmee kan worden gewerkt. Het alternatief is chaos: een instabiele regio, een machtsvacuüm waarin weer nieuwe radicalen komen en ongebreidelde migratie. Becker kwam niet verder dan een morele aanval op dit standpunt, “het is inhumaan om zo te denken!”, terwijl de VVD-stemmer tot voor kort een pragmatisch en realistisch buitenlandbeleid verwachtte. Helaas – maar feitelijk wel te verwachten – is daar nu een einde aan gekomen.
Het meest fascinerende punt dat De Weger maakt is zijn Spengleriaanse analyse. Hij schijft:
“Trump is een exponent van een subcultuur waar we als andere ‘99%’ eigenlijk geen greep op hebben, die we liever zouden negeren, en die voor velen ook angst, woede en defaitisme oproept – maar die vooral vrij ongestoord in politiek en economie hun gang kunnen gaan.”
We laten de farce vallen. De 1% heeft toch de macht dus dan ook maar een president die tot de 1% behoort. In het Romeinse Rijk ging het zo: als het leger dan toch de macht heeft, geef ons dan ook maar een soldatenkeizer – hail Caesar! Dat maakt het wel zo overzichtelijk, hoewel pijnlijk voor de have nots. Die have nots worden nu meer arena-gangers of colosseum-bezoekers die spektakel zoeken en worden vermaakt, in plaats van de farce vol te houden dat zij invloed kunnen hebben door in het politiek proces te participeren. “Wij staan toch al aan de zijlijn, dus geef ons dan ook maar een goede show.” Trump als entertainer past die rol perfect. Ondertussen bouwen burgers aan nieuwe zuilen en nieuwe kerken.
In Europa hoeven we ons hierover ook geen illusies meer te maken. De Italiaanse president Sergio Mattarella heeft de IMF-econoom Carlo Cottarelli opgedragen om een regering van technocraten te vormen. De reden dat Italië een technocratenregering krijgt, is dat president Mattarella vanuit de globalisten instructies heeft gekregen om Paolo Savona te weigeren als minister Economie & Financiën. Savona heeft namelijk kritisch gepubliceerd over de muntunie en over de Duitse economische dominantie in de EU. Als een marionet wordt de president van hogerhand bespeeld om deze benoeming te voorkomen: dit toont aan dat de globalisten geen enkel ontzag hebben voor de soevereiniteit en de interne democratische processen van een land. Net als het Oekraïne-referendum in Nederland bewijst deze gang van zaken in Italië: de globalisten hebben de agenda al bepaald. Als het volk verkeerd stemt, dan wordt het genegeerd en moet het opnieuw stemmen.
Nog even terugkomend op Caesar – technisch gezien was hij geen keizer, maar het zegt genoeg dat dit woord van zijn naam is afgeleid. Net zo is er een kleine groep van miljardairs die feitelijk de VS beheersen via onder andere de aandelenhandel – laat die groep dan ook maar de formele leiding hebben: informeel hebben zij die macht toch al. Pepijn de Korte stuurde als hofmeier ooit een brief naar paus Zacharias: “Vindt u niet dat de feitelijke machthebber ook de formele koning dient te zijn?” de paus stemde in. Wat we vandaag met Trump zien, de miljardair-president, verschilt niet wezenlijk van dit meedogenloze pragmatisme. De unificatie van de praktische en de theoretische machtsposities is een cyclus die zich om de zoveel eeuwen herhaalt.
Op een zeker moment is de machteloosheid van die formele posities dusdanig zichtbaar dat men ze negeert en rechtstreeks naar de feitelijke machthebber gaat, zoals dit vroeger zo was met de sultan en de grootvizier. Dan komen we in de nepotistische maffia-samenleving waar wordt geregeerd met vriendjespolitiek en korte lijntjes. Geen liberalisme meer, maar gewoon keihard staatskapitalisme en iedereen die hier vraagtekens bij plaatst wegzeggen als een zuurpruim waarvoor geen plek is in dit “gave land”. Klinkt bekend?
Onderaan de streep blijft staan dat mensen minder waarde hechten aan democratie als mooi woord – zij merken al een tijdlang dat zij daar niks voor kopen. Nu willen zij vooral een regering die effectief is en hun belangen veiligstelt. Het tijdperk van moralistisch regeren vanuit verheven beginselen is ten einde: welkom in het tijdperk van meedogenloos pragmatisme.
