STEUNT DR. SID LUKKASSEN EN DONEER
Donkere wolken verschijnen aan de horizon: in Engeland is het lot van de heer Robinson bekend. TPO onthulde dat artikelen over dit onderwerp via Facebook niet te promoten zijn. Dit ondersteunt wat ik vorig weekend schreef over de bestrijding van ‘nepnieuws’ door de EU. Deze week behandelde ik het cultuurmarxisme en analyseerde tevens hoe de globalisten dreigden om de soevereine democratie in Italië aan de kant te schuiven. Doorlopend ben ik bezig om alle aspecten die bij een thema horen uit te lichten: dit thema is het groeiende censuurapparaat dat met de globalisering meekomt om het soevereine realisme te beknotten. Alle uitgelichte thema’s voeren samen tot één conclusie: de noodzaak van een Nieuwe Zuil.
In Nederland is het referendum de nek omgedraaid. Betrokken burgers zoals u en ik zullen zich moeilijker kunnen uitspreken over wat ons te wachten staat in de nabije toekomst. Als een gevolg van migratie en religieuze radicalisering zullen spanningen tussen bevolkingsgroepen op straat voelbaar zijn. Maar in plaats van de oorzaken hierachter aan te pakken, probeert de gevestigde orde het denken van nietsvermoedende burgers te stroomlijnen met algoritmes en gecontroleerde media. We krijgen te maken met barstende schuldenbubbels en voorzieningen drogen op. Mensen zullen minder op de staat kunnen vertrouwen – zij zullen meer op elkaar aangewezen zijn dan ooit, op een wijze die nu nog nauwelijks voorstelbaar is.
De ruimte voor het vrije denken krimpt – de instituties bieden nauwelijks plaats voor een onbevooroordeelde uitwisseling van gedachten gebaseerd op soevereiniteit, democratie en gezond verstand. Onze vrijheid op het internet wordt teruggedrongen: we zullen ons op andere manieren moeten verenigen en organiseren. Dit voert tot de ‘Nieuwe Kerk’ – een bewust ludieke naam voor het levensbeschouwelijke huis dat staat op een economische onderstructuur, waar een netwerk van zakelijke connecties aan wordt verbonden. De kerngedachte van deze zuil is dat de gewortelde burgerij de handen ineenslaat om elkaar economisch te versterken en het vrije denken te waarborgen.
Eind februari schreef ik “We gaan weer kerken bouwen”. De titel bedoelde ik als kwinkslag op de Linkse Kerk: die heerst in Nederland vanuit de Amsterdamse grachtengordel en in Vlaanderen vanuit de chique wijk Zurenborg. Maar dankzij de ‘Nieuwe Kerk’ zal een begeesterend licht de donkere wolken uiteendrijven. Dit is dankzij de hoop die ontstaat wanneer mensen elkaar ontmoeten, die eerst dachten alleen te staan. Naar dit ‘huis van vrijdenken en realisme’ brengen zij hun inspirerende verhalen uit de samenleving mee, hun kennis en praktijkervaring. In deze tijd van betrekkelijke rust moet dit netwerk nu direct worden opgebouwd: als de onrustige tijden aanbreken is het al te laat.
Met uw steun kunnen vrijzinnigheid en realiteitszin blijvend worden gewaarborgd voor het publieke debat. Managementtaal overheerst helaas, wat authentieke gedachten onderdrukt. Als politicus droeg ik mijn steentje bij aan oprechte betrokkenheid en gemeenschapszin; als publicist legde ik bloot hoe de sociale samenhang wordt ondermijnd. Maar alleen een initiatief dat de politieke partijen overstijgt, is in staat om een stevige thuishaven te bieden.
De Europese cultuurfamilie kent rijke tradities: vanaf de Oudheid tot het humanisme en vanaf het heidendom tot de Verlichting. Maar door vervlakking en vluchtigheid missen wij vandaag intellectueel houvast. De huidige samenleving wordt gekenmerkt door ironie en een vacuüm aan identiteit; door vertwijfeld wegkijken en het weglachen van sombere vooruitzichten op de lange termijn. Als Europa haar eigenwaarde niet hervindt dan zal zij in geopolitieke zin worden overvleugeld door een oriëntaals-despotisch georiënteerd machtsblok.
Als gevolg van deze ‘levensbeschouwelijke leemtes’ krijgen de religies en normen van andere culturen nu de kans, niet alleen om hier te wortelen maar zelfs om de publieke ruimte over te nemen. Dit besprak ik met Manel Mselmi: zij noemt de oprichting van de Belgische Islampartij hét bewijs.
De gevestigde instituties doen hier echter afwerend over. Wij hebben geen tijd om op hen te wachten! Er is nu een plek nodig om met geïnteresseerden aan oplossingen te werken voor de grote vragen van deze tijd. Heeft onze liberale-kapitalistische getrapte democratie nog een toekomst of is dat systeem aan vernieuwing of zelfs vervanging toe? En: hoe kunnen wij de voordelen van het liberalisme behouden, van de economische en seksuele vrijheid, en tegelijkertijd de sociale samenhang van de Europese cultuur versterken? Hierbij staat één ding buiten kijf: een liberale democratie van “geen belasting voor multinationals maar u en ik een flexcontract” is geen liberale democratie, maar een kartelocratie.
Het Westen is verzwakt door cultuurrelativisme en zelfkritiek: er is een merkbaar verval in de kracht van de maatschappij. De worsteling van de middenklasse wordt gecompenseerd met een schreeuwerig tsjakka-optimisme: hierbij is de nieuwe revolutionaire klasse niet meer de fabrieksarbeider zoals in de tijd van Marx. Vandaag is dit de zelfstandige professional die weliswaar net gekleed gaat, maar kei- en keihard werkt voor bar weinig geld. Laat staan dat hij of zij wat overhoudt voor premies, verzekeringen of pensioen. Deze afhankelijkheid maakt onvrij in het geven van een mening. Maar gelijktijdig dalen de oplages van de gevestigde media: een groeiende groep durft – althans in denken – vraagtekens te zetten bij maatschappelijke ontwikkelingen.
Hoewel ik niet meer alleen sta in deze analyses, is het helder dat de kartelocratie dit alles bagatelliseert, ontkent en in de complotsfeer duwt. Zij leven immers in chique wijken – zij hebben de middelen én de connecties om zelf aan dit verval te ontkomen. Door hun toedoen is er geen publiek debat meer mogelijk zonder direct te worden geframed: de hitpieces die u als gek wegzetten stijgen in de zoekresultaten, de artikelen die de nuance zoeken kelderen omlaag. Dit komt neer op een beroepsmatige uitsluiting van iedereen die taboes aankaart.
Zodoende moet er nu een tastbare stap worden gezet om een rationeel en inhoudelijk debat te blijven waarborgen voor nu en voor toekomstige generaties. Vrijdenken is en blijft het hoogste goed, waarmee het oriëntaalse despotisme kan worden afgeweerd. Uit alle verhalen die lezers toestuurden bleek dat er een groeiende behoefte is aan verbondenheid: een verbondenheid waarmee die vrijheid van geest kan worden gewaarborgd.
De ‘Nieuwe Kerk’ is dus precies geen kerk van dogma’s – zij is het bastion dat de standvastigheid en gemeenschapszin biedt die noodzakelijk zijn om ons staande te houden tegen de krachten die in het soevereine realisme een gevaar voor hun belangen zien. Om de netwerken te versterken volgen er cafébijeenkomsten. Ik wil een structuur bouwen waar mensen voor elkaar klaarstaan en voor elkaar opkomen. Waar ondernemers elkaar treffen en waarmee ik jonge, ambitieuze denkers en schrijvers een duwtje omhoog kan geven.
Het is nu aan ons om samen te gaan bouwen – de technocraten en de virtue-signalers laten wij achter ons. Laten wij beginnen om een plek te maken waar wij elkaar kunnen ontmoeten en kunnen inspireren. Laten wij kerken bouwen!
