STEUNT DR. SID LUKKASSEN EN DONEER
Deze week presenteerde Sam van Rooy zijn boek Voor vrijheid dus tegen islamisering. Om deze presentatie tegen de juiste achtergrond te kunnen begrijpen, is het belangrijk om kort stil te staan bij enkele publicaties die eerder verschenen. In zekere zin hebben Dirk Verhofstadt en Paul Cliteur al voorwerk verricht: zij hebben het maatschappelijk middenveld in Vlaanderen klaargemaakt voor dit debat, samen met het bekende boek Waarover men niet spreekt van vader Wim.
Eind 2017 publiceerde Verhofstadt De geschiedenis van het liberalisme. Het bevat begeesterde verhandelingen over het liberalisme en gaat in op mei ’68: “Als gevolg hiervan durfde geen Westers regime de mensen terug in een burgerlijk keurslijf en geestelijke dwangbuis te duwen.” Is het niet andersom? Het feit dat Westerse landen dit toestonden, toonde het vrije karakter van deze samenlevingen destijds. Er was pas écht moed nodig om te demonstreren in de communistische landen: die protesten werden consequent bloederig neergeslagen, zoals de auteur uitvoerig omschrijft. Dit contrast laat zien dat de achtenzestigers weinig hadden om zich druk te maken.
“Het boek over de geschiedenis van het liberalisme was selectief en onvolledig” schreef Historiek.net. “Verhofstadt heeft te veel weggelaten.” Integendeel! Gelukkig heeft Verhofstadt e.e.a. weggelaten – het boek, hoewel boeiend, is al dik genoeg. Het slot noemde alvast de bedreigingen van het liberalisme, waarvan het theoterrorisme de voornaamste is. Vandaar het vervolgboek: In naam van God. Hierin is vooral het dagboek van de aanslagen in 2017 relevant – het kan de meest volhardende wegkijker nog ‘redpillen’.
Dat is ook het manco van het boek: wie het al weet, begrijpt en volgt de argumentatie – wie het anno 2018 nog niet begrijpt, wíl het simpelweg niet zien. De kracht van In naam van God – een toegankelijke stijl met veel bronnen en verwijzingen – is tegelijk valkuil. Want een exercitie in restating the obvious.
In de ideële wereld zou een professioneel ketterbrander als Robert Lemm zich door dit boek laten ‘bekeren’ – we weten dat dit niet zal gebeuren. “Toch zit ik niet met islamisering. Wij zijn opgebruikt – nu komt de islam en die is vitaal. Zo ging het eerder in Byzantium en nu gaat het zo in West-Europa. Mijn kleinkinderen gaan straks naar de moskee.” aldus Lemm. Teleurgesteld over de terugloop van de katholieke kerk, ziet hij in de opkomst van de islam een afrekening met het ‘ketterse’ Europa dat zijn geliefde geloof de rug toe keert.
De reden dat dit relevant is, is precies verwoord tijdens de boekpresentatie van Sam van Rooy: de waarschuwing voor islamisering vloeit voort uit een debat dat al langer kritisch is op de invloed van religie. Als deel van dit debat zei Thierry Baudet (FvD) onlangs dat de ruggensteun van een God nodig is om boven jezelf te kunnen uitkijken:
“Enkel wie een religieus ideaal heeft en voorbij de grenzen van de horizon kijkt, is een moedig mens. Enkel als je een god voelt, kun je weerstand bieden aan de kudde en de kuddecultuur.”
Stel dat hij gelijk heeft – dan nóg is de vraag wiens god dat zal worden. Hoe zou Cliteur dit zien als directeur van het FvD Renaissance Instituut? Baudet wijst cultuurpessimisme af. Het terugtrekken van FvD’er Yernaz door een gelekte app-conversatie toont echter hoe alomtegenwoordig de deugdictatuur is, en hoe onmogelijk het is om een carrière op te bouwen in deze situatie. Zonder ideële en economische vrijheid is cultuurpessimisme realistischer dan ooit. In naam van God biedt hier helaas geen antwoord op. De Nieuwe Kerk misschien?
Wel omschrijven Cliteur en Verhofstadt hoe geloofsfanaten boeken als Harry Potter van scholen weren. “Want alleen God mag nog toveren.” In het geval van mevrouw Rowling zijn we hier niet rouwig om: op het internet manifesteert zij zich als een identitaire linksactivist die ook het islamisme verdedigt. Precies als de nuttige idioten die in mei ‘68 het communisme steunden, werkt ze actief mee aan de uiteindelijke uitbanning van haar werk.
Tot zover de voorgeschiedenis: we zijn nu bij de demografische opmars van het islamisme in Europa. Een jeugdige debater bezocht een middelbare school, om met scholieren te discussiëren over de EU. “Alleen maar hoofddoekjes – je weet dat die scholen bestaan, maar het is toch anders om er zelf rond te lopen.” De verdedigers van het vrije woord gaan hier nog een kluif aan hebben. Mogen zij kracht en inspiratie putten uit het nieuwe werk van Sam van Rooy.
Bij zijn boekpresentatie haalde Van Rooy tientallen voorbeelden aan van de negatieve gevolgen van islamisering: “Nooit zullen wij de wijken terugkrijgen waar de vrolijkheid is weggevaagd – nooit zullen daar nog gerokte jongedames in het nachtleven verdwijnen.” Complete binnensteden waar andere regels gelden en niet-moslims vogelvrij zijn.
Een rechter oordeelde dat een moslimvrouw haar hoofddoek niet mag afnemen van haar geloof, maar een christen zijn kruis wel. Hierom luidde het oordeel dat een hoofddoek wel zou mogen op het werk en een kruis niet: de rechter liet zich zodoende leiden door de islam in de duiding van het recht. Een loodgieter vertelde bij Pauw hoe hij dikwijls meemaakte dat de vrouw eerst op de slaapkamer werd opgesloten, voordat hij naar binnen mocht. De presentator zei: “Wat maakt u zich druk, het is een incident.” Maar nóóit stellen zij de vraag: hoeveel incidenten zijn nodig om te spreken van een trend?
Oké denkt men dan – zet nu eens de stap verder. Dat islamisering een groeiend probleem is, is bekend. Janmaat zei het, toen Fortuyn en nu Wilders. Maar de elite wil dit niet als probleem zien en de meerderheid van de bevolking blijft meedoen met het demoniseren van politici die realistisch zijn over islamisering. Cliteur suggereerde dat de oplossing niet uit de democratie zal voortkomen, zoals de uitsluiting van Hans Smolders en partijen als Leefbaar Rotterdam bewijst. Desnoods worden er oneindig veel kleine splinterpartijtjes op elkaar gestapeld, om de realistische stem van het volk buiten boord te houden.
Wie deze conclusies volgt, die weet: de instituties heb je tegen je, en de meerderheid krijg je niet mee. Dus moet je je richten op de emancipatie van jezelf, als groep. Vorm je eigen zuil, maak jezelf sterker en versterk elkaar. Verspil je energie minder aan de islam en richt de aandacht op jezelf. Eendracht maakt macht – realisten zullen moeten erkennen dat de staat voor hen verloren is: zij zullen noodgedwongen een staat gaan vormen binnen de staat.
Het probleem is niet dat er niets aan de analyse van Sam en co zou kloppen. Het probleem is dat een groot bevolkingsdeel deze analyse niet tot zich wil laten doordringen, wat men ook doet.
Het ongevoelig blijven voor dit realisme kan samenhangen met een onderliggend motief: velen romantiseren de terugval tot een primitievere toestand van samenleven. Want die zou ‘puurder’ en minder kapitalistisch zijn – mensen zouden dichterbij de natuur, bij hun emoties staan. Cultuurmarxistische verlangens en denkbeelden worden geprojecteerd op ‘de Ander’ en zijn geloof. Zolang die ander maar ‘exotisch’ c.q. niet-Westers is.
Zo was er op TerZake een ‘expert’ aan het woord over migratie. Die zei doodleuk: “Europa kan Afrikaanse landen niet meer vragen om migratie te beperken in ruil voor steun. Daarvoor is Europa nu te zwak en zijn Afrikaanse landen te sterk. Hun eisen zullen moeten worden ingewilligd en dat betekent: minder ongecontroleerde migratie naar Europa in ruil voor meer gecontroleerde immigratie.”En zo wordt het volk klaargekneed voor bevolkingsverandering one way or the other. Weldenkende mensen willen niet meer in dit systeem participeren en hebben behoefte aan een weerbaar eigen systeem.
(Op vrijdag 22 juni organiseer ik een event over dit onderwerp. Als u dit thema interessant vindt, kom dan langs op 22 juni!)
