“Het heeft iets ironisch: als hoofdredacteur van The New York Review of Books maakte ik een themanummer over #MeToo-daders die niet door justitie maar wel door sociale media zijn veroordeeld. En nu sta ik zelf aan de schandpaal.
Het heeft mij wel duidelijk gemaakt dat de universiteitsuitgeverijen die met hun advertenties het verschijnen van The New York Review of Books mede mogelijk maken, met een boycot dreigden. Ze zijn bang voor de reacties op de universiteiten, want die zijn oververhit. Het gevolg is dat ik me gedwongen voel om ontslag te nemen – in feite capitulatie voor intimidatie in de sociale media en door de universiteitspers.
Het thema #metoo interesseerde me en ik krijg daar nu zelf ook mee te maken: wat moet je vinden van straffen door sociale media? Daar staat geen tijdslimiet voor, er is geen verdediging mogelijk.
Ze gaan daarbij ver, ze zijn bezig om alles op te graven wat ik ooit heb geschreven om te bewijzen dat ik een vrouwenhater ben. Ik lees het allemaal niet, want ik wil er niet gedeprimeerd door raken, maar ik hoor het wel.”
Ian Buruma stapte woensdag op als hoofdredacteur van het prestigieuze New York Review of Books omdat hij een essay geschreven door Jian Ghomeshi (hier online) heeft laten publiceren in de laatste editie van het magazine. Ghomeshi werd ooit beschuldigd van #metoo-praktijken, maar werd door een rechter vrijgesproken van meerdere aanklachten. Ook trof hij een vorm van schikking met een ander beoogd slachtoffer. Zelf blijft Ghomeshi volhouden onschuldig te zijn, iets waarover hij ook schrijft in zijn essay.
En dat mag dus niet van hysterische SJW’s, die rancuneuze stoottroepen van haat, zomaar een artikel plaatsen dat is geschreven door iemand die is vrijgesproken door de rechter omdat er geen enkel bewijs bestaat voor de beschuldigingen aan zijn adres. Want in de nieuwe totalitaire ‘rechtstaat’ van angry mobs on social media bestaat er geen onschuld, al helemaal niet bij mannen die door vrouwen worden beschuldigd: eenmaal beschuldigd is voor altijd schuldig, bewijs verder niet noodzakelijk, vrouwen hebben altijd gelijk en zouden nooit liegen of mensen vals beschuldigen, mannen zijn altijd fout, al helemaal als ze blank en heteroseksueel zijn, dan zijn ze eigenlijk per definitie al misdadiger.
Uiteraard moet Ian Buruma, die niets anders heeft gedaan dan als hoofdredacteur een essay goedkeuren dat is geschreven door iemand die is vrijgesproken, nu zelf ook kapot.
Net zoals in stalinistische regimes niet alleen de dissident, maar ook zijn gezin, zijn kinderen, en zijn vrienden tot in de komende generaties automatisch medeschuldig waren en eveneens naar de gulag werden gestuurd.
Citaten uit Vrij Nederland.
