Dit is een gratis en voor iedereen leesbaar artikel, maar als u een abonnement op TPO+ neemt kunt u nóg meer briljante artikelen van Hans van Willigenburg lezen, en nog heel veel meer moois. Dus neem nu een abonnement op TPO+!
Als een hoofdredacteur van de Volkskrant in het midden van het redactielokaal gaat staan en zijn afscheid aankondigt, gaat iedereen in Nederland gewoon door met koffiedrinken en de hond uitlaten. Maar binnen de grachtengordel is het dan groot alarm en wil iedereen een quootje scoren bij de persoon in kwestie, in dit geval luisterend naar de naam Philippe Remarque. Dus moest zelfs het prangende issue over seksisme in de tech sector bij de talkshow M draaiboektechnisch plaatsmaken voor de gevoelens en gedachten van meneer Remarque. Hij mocht het bal openen. Hetgeen ook betekende dat prins Constantijn, als boegbeeld van die tech sector, even op zijn beurt moest wachten.
Wat meteen opviel was dat de scheidend hoofdredacteur het grootste deel van het interview een brede lach op zijn gezicht had. Dat zou als reden kunnen hebben dat hij De Volkskrant, volgens de lofrede van Margriet van der Linden (die zich daarin een ijverig leerling betoont van Matthijs), min of meer door de verschrikkingen van het internettijdperk had geloodst. Het zou evengoed kunnen dat die glimlach veroorzaakt werd door zijn echtgenote Sylvia Witteman, één van de grappigste en meest onafhankelijke columnisten van Nederland, die zijn carrièrestap vast met wat sardonisch commentaar heeft begeleid. Hijzelf gaf als reden voor zijn vrolijkheid op dat het zwaarste moment van de dag, het aankondigen van zijn afscheid, achter de rug was. En dat hij alleen nog wat woorden op een rijtje hoefde te zetten voor Margriet.
Hoe dan ook – ik werd behoorlijk ingepakt door de glimlach van Remarque. Dat De Volkskrant onder zijn leiding niet meer het constante zuurdesemgehalte van weleer heeft, mogen we gerust tot zijn verdienste rekenen. Al moet je voor die prestatie dan voor lief nemen dat er in het zaterdagse VK Magazine af en toe wordt uitgepakt met een enorme berg luchtige onzin, zoals laatst zes pagina’s interview met de mediageile tv-critica van collega krant AD. ‘Ons nieuws zit dicht op de huid van de lezer,’ zei Remarque, alweer met een vette glimlach. Het was het soort marketingtaal dat hij straks, in zijn volgende baan als zakelijk leider van de krantendivisie bij de Persgroep, maar al te goed kan gebruiken.
De grootste verdienste van Remarque is natuurlijk dat hij de VK zodanig naar het midden heeft getrokken, en zodanig veel ‘tegengeluid’ binnen de krant heeft georganiseerd, dat linkse ideologen als Francisco van Jole algauw begonnen te piepen dat het geen ‘echt linkse krant’ meer is, wat per saldo betekent dat Remarque de schuttersputjes van waaruit de vooroordelen jarenlang op de lezer zijn afgeschoten middels een tractor of een ander destructief mechaniek heeft vermorzeld. Of neem de onfrisse Twitter-tijdlijn van ex-adjunct Bert Vuijsje, die jarenlang campagne voerde om allerlei afwijkende (rechtse) meningen, zoals die van Derk-Jan Eppink, uit naam van het fatsoen uit de krant te flikkeren. Dat heeft Remarque dus allemaal, en zeer terecht, naast zich neergelegd. Thans is De Volkskrant een medium waar je voorin, bij Bert Wagendorp, te horen krijgt dat Nederland er magnifiek bij ligt, om even later, bij Martin Sommer, tot de conclusie te komen dat we op een haar na de status van bananenrepubliek hebben bereikt. Lekker divers!
Nadat Remarque van tafel ging, kwam het seksisme in de tech sector dan eindelijk aan bod, met de zinsnede ‘we kunnen toch wel van je knappe gezichtje gebruik blijven maken?’ uit de mond van een niet nader genoemde, mannelijke investeerder als belangrijkste steen des aanstoots. Dit natuurlijk ver over de grens van het betamelijke schietende zinnetje was de inleiding van een gebed over de noodzaak op elk bedrijfsniveau een soort regenboogoffensief te starten, zodat er in een denkbeeldige toekomst nooit meer iemand op zijn ziel zal worden getrapt, aangezien er in de boven ons gestelde gremia namens diegene dan altijd iemand met hetzelfde profiel zal zitten die dat namens de kwetsbare ziel tegenhoudt.
Enfin, zo was er op de NPO al snel weer een uurtje ‘prime time’ gevuld met de belofte dat ooit niemand meer gekwetst zou worden. En voor de korte termijn was er ook goed nieuws: in de commissie voor de opvolging van Remarque zaten ‘vier vrouwen en één man’.
Het studiopubliek klapte op commando. Amen.
