Een lange lijst van maatschappelijke instituties, gemeenten, hooggeplaatste figuren en BN’ers publiceerden afgelopen week een brief. Zij roepen het kabinet op tot ‘solidariteit met Europa’. In de praktijk betekent dit: “Om een deel van de groep kwetsbare kinderen op te vangen en solidair te zijn met Griekenland en de andere landen moet het kabinet 2.500 kinderen opnemen uit vluchtelingenkampen.”
Bekijk allereerst deze kauwgomballen video. Elk jaar worden er wereldwijd tientallen miljoenen mensen geboren die nóóit boven de armoedegrens zullen geraken. Het opnemen van vluchtelingen belast de sociale voorzieningen en is letterlijk dweilen met de kraan open. Het is feelgood porno voor een elite wiens levens niet geraakt worden door de integratie problematiek. Ook schept het onrechtvaardige ongelijkheid qua ‘wie wel, wie niet’. Een vluchteling moet maar net een zielig mediamomentje hebben of een gewiekste advocaat met connecties tegenkomen. De Linkse Kerk redeneert “iedere geredde ziel is er één” – hun emotionele logica ondermijnt het überhaupt hanteren van immigratieregels.
Jaarlijks wordt er een nieuwe Mauro of een Lili en Howick uit de hoge hoed getoverd. Zo kunnen BN’ers blijven deugpronken over de rug van zielige kindertjes. VVD en CDA willen dit eigenlijk niet: zij redeneren echter dat ze meer verliezen dan winnen als ze in conflict komen met linkse NGO’s, het linkse medialandschap en de linkse academische wereld. In ruil voor gedweeheid op het migratiedossier mogen ze dan weer wat ‘rechtse’ arbeidsmarkt flexibilisering doorvoeren en zo rollen we verder. Wie dit ter sprake brengt op een partijcongres wordt gesmoord met: “U heeft een punt, maar de kiezer die hier gevoelig voor is zijn we toch al kwijt aan de PVV.”
De brief is uiterst belangrijk omdat hij de Lange Mars door de Instituties tastbaar maakt. De brief verheldert what we’re up against. GeenStijl deed er lacherig over, maar had Thierry Baudet (FvD) op dit punt niet gewoon gelijk?
Want wanneer verschijnt er in mainstream kranten een lijst met namen die pleiten voor versterking van de nationale soevereiniteit, een strenge(re) bevolkingspolitiek en het beschermen van het spaargeld van onze middenklasse tegen de knoflook-economieën? Topfiguren die zo’n lijst zouden publiceren (terwijl +/- twee derde van onze burgers dit vindt) zouden direct invloed en connecties verliezen! Onze instituties zijn ingenomen door morele chantage en opportunistisch deugpronken.
Nu enige cijfers om dit onbehagen toe te lichten. Volgens onderzoek van EenVandaag constateert 67 procent van de bevolking dat de Nederlandse identiteit onder druk staat. PVV en FvD kiezers maken zich het meest zorgen. Van hen ervaren bijna alle kiezers (96 en 95 procent) dat de Nederlandse identiteit onder druk staat. Maar ook kiezers van andere partijen constateren dit: SGP (91 procent), 50PLUS (85 procent), VVD (80 procent), CDA (79 procent), SP (71 procent), CU en PvdD (beide 58 procent). Dit sluit aan bij de beruchte uitkomst van de Geschiedenismotor, een onderzoek door Andere Tijden, Historisch Nieuwsblad en de Volkskrant uit 2008. Toen noemde 57 procent van Nederland de massa-immigratie als ‘de grootste fout uit de Nederlandse geschiedenis’.
Hoogleraar Arnoud Boot en andere academici publiceerden onlangs ook al een open brief die minister Hoekstra maant om flink te deugen op kosten van de belastingbetaler door bakken geld te storten naar Zuid-Europa. Dit is geen economische wetenschap, dit is ideologisch activisme. Waarom toch steeds dat deugpronken, dat koketteren met de moraalpaal? Waarom voeren de instituties al decennia een heel ander beleid dan de bevolking wil? Steeds winnen emoties het van feitelijkheden en consequenties. Wie dit wil verklaren moet kijken naar de deugbalts en het cultuurmarxisme.
Daarmee vallen alle puzzelstukken op hun plaats. De deugbalts betekent dat een duif niet kan paren met een meeuw: deze vogels maken verschillende zanggeluiden. Zo ontstaat er deugspeak – specifieke woorden die het signaal versturen: ik hoor bij de club, sleutelwoorden die aanduiden dat men ‘aan dezelfde kant staat’. Zoals ‘inclusie’ en ‘diversiteit’. Op organische wijze groeit uit deze terminologieën een ecosysteem dat draait rond het cultuurmarxistische wereldbeeld van Nieuw Links. Wie echter woorden als ‘dobberneger’ of ‘islamisering’ gebruikt, ligt er direct uit. Een subsidieverzoek kun je op je buik schrijven.
Het cultuurmarxisme is het toepassen van het linkse economische gelijkheidsideaal op omgangsvormen en culturele standaarden. Het feit dat de Europese cultuur zó gevoelig is voor cultuurmarxisme – de obsessie met minderheden, slachtoffers en schuldgevoelens – stamt uit het christendom. Nieuw Links heeft het Westers-christelijke schuld- en zondebesef op een ontkerkelijkte wijze voortgezet en verfijnd tot een loopbaan instrument. Vandaar de term ‘Linkse Kerk’.
In de achtenzestig-revolutie brak dit gelijkheidsideaal definitief door naar wat vandaag de elite is. Via social engineering (oftewel de maakbare samenleving) werkt Nieuw Links toe naar een gelijkgetrokken, geproletariseerde cultuur. Daarin zijn (goede) intenties de maatstaf en moet alles wat zwak oogt (in een slachtofferrol) vooral correct benaderd worden. Volgens het cultuurmarxisme is het eigen oordeels- en analytische vermogen van het individu slecht omdat het tot uitsluiting zou leiden. Je mag dus niet meer kritisch om je heen kijken en oordelen: “Goh, eigenlijk veroorzaken die open grenzen veel integratieproblemen.”
Op deze wijze is een verstikkende politieke correctheid op ons maatschappelijk debat neergedaald. De feiten kun je niet meer benoemen zonder jezelf verdacht te maken: dit leidt tot uitsluiting op allerlei gebieden – neem nu het relaas van deze vrouw.
Cultuurmarxisme heerst over West-Europa. Tijd om te ontwaken en ons lot in eigen handen te nemen.
Steun Sid Lukkassen via BackMe en neem deel aan zijn creatieve scheppingsproces! Volg zijn publicaties via de nieuwsbrief.
