En weer een heksenjachtslachtoffer in de immer deugende ivorentorenwereld der hoge cultuur. Deze keer is het de artistiek directeur van de Arnhemse Toneelgroep Oostpool, Marcus Azzini, die ten prooi is gevallen aan de #metoo-heksenjacht (misschien wel één van de grootste misdaden deze eeuw). Uiteraard ook deze keer weer: veel laffe en lasterlijke beschuldigingen, nul bewijs.
Maar wie heeft in tijden van culturele revoluties nog bewijs nodig om tot vernietiging over te kunnen gaan? Het is niet bepaald dat de democratisch rechtstaat heden ten dage nog wordt beschermd door kritische journalistiek. Integendeel, de misdadige en rancuneuze #metoo-heksenjacht die vooral onschuldige slachtoffers maakt wordt juist aangezwengeld door ‘journalistiek’.
Zolang het slachtoffer maar man en als het even kan blank is, is alles geoorloofd. Bewijs en schuld zonder enig spoor van twijfel is een relikwie uit de tijd de drammende en schreeuwende massa’s nog niet aan de schaduwmacht waren en journalisten nog geen moralistische activisten op zoek naar een welverdiende Divi-bokaal.
Overigens is Azzini zelf opgestapt, waardoor hij tenminste nog de eer aan zichzelf kon houden. Tegen ongegronde hysterische haat valt niet te strijden maar alsnog met opgeheven hoofd de strijd kunnen verlaten is ook wat waard. Hoeft hij tenminste niet te knielen. Hij niét.
