In december liet de Amsterdamse GroenLinks-burgemeester Femke Halsema (GroenLinks) in een interview met het Parool het volgende weten over haar twitterverleden en de reden om met Twitter te stoppen:
“Ik heb mezelf zeven jaar geleden van Twitter bevrijd, dat scheelt een stuk. Het commentaar op mij als persoon komt wel binnen. Ik ben ook maar een mens: als anderen laten weten wat ze van mij vinden, heeft dat natuurlijk effect.”
Zelf had ik niet durven dromen het ooit met Femke Halsema eens te zijn, maar ze heeft volkomen gelijk. Het beste wat je in je leven kunt doen is jezelf van Twitter ‘bevrijden’. ‘Bevrijden’ is het juiste woord hiervoor want Twitter is een drug die zwaar verslaafd maakt en waarvan je jezelf alleen na heel veel moeite kunt bevrijden (en zelfs dan blijft het gevaar voor terugval de rest van je leven op de loer liggen, zoals de ex-roker, ex-alcoholist en ex-heroïnejunk voor altijd moeten vechten om toch niet even weer één sigaret, één biertje of shotje te proberen). Eenmaal bevrijd van het verslavende juk van Twitter voelt het leven beter, rustiger, vrediger en pijnlozer dan het ooit is geweest.
Zelf stopte ik in 2013 met Twitter, bijna acht jaar geleden, en tot op de dag van vandaag is er die sluimerende behoefte weer plaats te nemen midden in het open riool met alleen jezelf als publiek. Het komt terug in nachtmerries, zoals ik als ex-roker in mijn dromen ook steeds weer op onverklaarbare wijze shag aan het roken ben. Eenmaal verslaafd kom je er nooit meer helemaal vanaf, verslaving nestelt zich voorgoed in het onderbewustzijn. Diep verscholen achter de verdringing, verdichting en verschuiving.
Dit impliceert bij Twitter-verslaving het besef tenminste op een bepaald niveau narcist te zijn. Dat besef komt niet vanzelf maar pas na langdurige zelfkritiek en durven denken, echt diep denken. Niets is vijandelijker voor je ego dan een aanval op je ego door je eigen ego zelf. Tegen de vijand van binnenuit valt geen verdediging op te werpen. Gelukkig maar, anders was ik nu nog steeds de verwarde bewoner van een ingebeeld hyperuniversum dat draait om een zelf gecreëerde echoput die als twee druppels water lijkt op de oprechte en onverdeelde aandacht van duizenden toehoorders, maar in wezen meer gemeen heeft met de dwangopgenomen psychoseleider in een cel met witte muren die onophoudelijk tegen zijn spiegelbeeld praat.
Twitter is een krachtige harddrug die eenzaamheid maximaal verdrijft, die angst verdooft en je feilloos voorliegt dat je écht wordt gehoord en gezien. Twitter is het fake podium voor iedereen die er van overtuigd is dat zijn mening behalve waar en zeker ook belangrijk is en zelfs beslissingen zal weten te beïnvloeden. Wie daaruit geen narcisme kan destilleren heeft overduidelijk nog nooit opgelet in het leven. Of nog nooit ‘reaguurders’ op weblogs gelezen.
Dat vooral narcisten twitterverslavingsgevoelig zijn verklaart ook waarom Twitter, al helemaal in een schizofreen diep geschift land als Nederland, wordt overspoeld door hinderlijke moralisten. Moralisme is niets anders dan camouflage voor narcisme. Alleen de narcist gelooft oprecht dat anderen op zijn mening zitten te wachten en dat zijn moraal de enige juiste is.
Het enige wat (altijd) ontbreekt in het leven van de narcist is aandacht. Twitter stopt nooit met aandacht geven. Twitter voorziet de verslaafde onbeperkt, altijd en gratis van aandachtsshots. 140 tekens en de endorfine stroomt weer vrijelijk, na elke opvolgende 140 tekens is het effect van de endorfine sneller uitgewerkt. Niet dat die aandacht oprecht is, of ingebed is in ook maar het begin van enige serieuze betekenis, want de rush die door twitter gefaciliteerde aandacht geeft is een al even intens zelfbedrog als de ‘liefde’ die religieuzen zeggen te ervaren door het ‘bestaan’ van hun God of profeet. Maar de psychedelische trip die paddo-eters, LSD-likkers en Ahayusca-drinkers maken is in werkelijkheid evengoed een ordinaire psychose en geen ‘reis’ naar ‘een andere dimensie’, toch is dat nooit een reden voor gebruikers om te stoppen. Verslaving schuilt nooit in de waarachtigheid. Mensen zijn wat dat betreft beperkte wezens met weinig mogelijkheden zich actief te onttrekken aan biochemische processen die in werkelijkheid hun bestaan sturen en vaak worden verward met ‘bewustzijn’ en ‘vrije keuze’. Zie bijvoorbeeld het gedrag van de zwangere vrouw, de ongestelde vrouw of de man tijdens het WK-voetballen.
Net als ex-rokers en ex-alcoholisten ben ik als ex-twitterverslaafde bijzonder rancuneus ten opzichte van mensen die nog wel gebruiken en verslaafd zijn. Op actieve twitteraars kijk ik van grote hoogte neer. Twitteraars zijn, weet ik nu, beperkten die zichzelf niet kunnen helpen, sneue narcisten die het niet lukt uit hun eigen put van zelfbedrog te kruipen, zelfloochenaars die bewust weigeren tot over hun horizon te staren. Twitteraars zijn zieligerds die medelijden verdienen, of behandeling en verpleging, maar beslist geen respect. Je kunt geen respect geven aan mensen die willens en wetens hun bestaan uit handen geven aan de puur voor winst bewust zo geprogrammeerde verslavingsmechanismen van Big Tech. Dat verdient uitsluitend mededogen.
Uiteraard is het Twitter-universum groter dan de verslaafde eenzaamheidsnarcist die niets wil voelen anders dan de rush van een retweet of een like. Er zijn twitteraars die uitsluitend zenden (bijzonder verstandig, zoals Femke Halsema al juist weet te verwoorden wordt elk mens vroeg of laat geraakt door onbegrensd, ongefilterd en vooral anoniem commentaar), er zijn twitteraars die het medium gebruiken als uithangbord voor hun bedrijf of merk, er zijn twitteraars die hun netwerk van opdrachtgevers aan Twitter hebben te danken en er zijn de twitteraars die noch narcist zijn noch lijden aan menselijke schmertz en elk commentaar, hoe gruwelijk ook, als ongelezen probleemloos weer van zich af kunnen laten glijden. Dit zijn tevens de twitteraars die hun Twitter elk gewenst moment weer kunnen uitzetten, moeiteloos en zonder concentratieverlies kunnen overstappen van Twitter naar boek of werk en, als ze hun Twitter-account opdoeken, dat doen zonder er ruchtbaarheid aan te geven. Dit zijn geen Twitter-verslaafden, dit zijn de tevreden gebruikers van technische vooruitgang. Een weinig hoopgevende minderheid. Maar zij die verslaafd zijn en lijden, uiteindelijk is verslaving altijd lijden, leven in een door algoritmen gedesignde leugen met een wanhopige desillusie als achterliggende waarheid waarvan het besef steeds weer 140 tekens wordt uitgesteld.
Het is even verbazingwekkend als onbeschrijfelijk hoeveel beter het leven voelt wanneer je uit die desillusie van het lijden hebt weten te ontsnappen. Wanneer het over mededogen gaat met twitterverslaafden kun je de arme aandachtszieke maar hulpeloze stumperds dan ook echt alleen maar dat toewensen: voor even, al was het maar vijf minuten, proeven en voelen hoe het leven smaakt en aanvoelt in de kalme beschaving van twitterloosheid.
Het is niet waarschijnlijk dat ik Femke Halsema ooit nog gelijk ga geven. Maar wat Twitter betreft zou ik haar gelijk willen toejuichen. Twitter is, in elk geval voor de narcistische twitterjunk, een zielloze machine die alles van je afneemt maar niets teruggeeft. Of je moet pijn, leed en onophoudelijke geestelijke onrust willen beschouwen als een ware gift.
Twitteraars lijden in stilte. Ongezien achter hun bio’tjes (een etalagepop in een winkelstraat waar nooit iemand komt) en accountjes zoeken ze naar bevestiging van het bestaan, naar pleisters op wonden, verlichting van het lijden, verdoving van de ziel en de invulling van eenzaamheid. Ze zoeken naar eeuwig afwezige oplossingen voor existentiële problemen: het menselijk onvermogen echt contact te maken, de definitie van ware vriendschap, het bestaan door louter waargenomen te worden, de evidente zinloosheid van het bestaan, de nooit aflatende eenzaamheid van het kille universum en de wezenloze drang te moeten blijven zoeken naar zingeving, bevrediging, volmaaktheid en perfectie.
In vroeger tijden was dat voer voor theologen en filosofen, daarna kwamen de psychologen, daarna kwam social media met Twitter als koning op de troon van het ijdele post-hedonistische individu. Het individu is dankzij de retweet en de like-button niet langer post-hedonistisch maar pre-apocalyptisch.
Wie denkt om een ander te moeten geven wordt aangeraden tenminste één twitteraar onder zijn hoede te nemen, als een ‘sponsor’ in een tienstappenplan van de Anonieme Alcoholisten. Begeleid de twitteraar langzaam aan uit de verslaving, van de illusie naar de realiteit. Met babybstapjes, twee vooruit, één weer terug. Heb meelij, koester geduld, reken op veel frustratie, hoed u voor de terugval.
Red een twitteraar. Red de mensheid.
Red de mensheid, neem een TPO+-abonnement.
Lees ook: Aandeel Twitter verliest meer dan 10% na permanente schorsing van president Trump
Lees ook: Twitter censureert democratisch gekozen president der Verenigde Staten van Amerika
Lees ook: Zelfs minister Kaag (D66) verdient minder domme twittertrollen
