“Op de televisie zag ik een man in zijn straat buren aanwijzen die een houtkachel hebben.”
Wat eigenlijk heel pijnlijk is, is dat kwaliteitscolumnisten als Danielle Hooghiemstra (Volkskrant, die bovenstaande zin met gouden beitel in graniet hamerde) en Maxim Februari (NRC, zie ook hier) zo verschrikkelijk duidelijk maken hoeveel middelmatige columnisten Nederland eigenlijk heeft.
Couranten, tijdschriften en websites worden al sinds jaar en dag overspoeld door een tsunami van columnisten, want hoe meer meningen hoe minder het opvalt dat de feiten niet objectief worden gebracht. Maar de meeste van die columns zijn van het abominabele niveau Bert Wagendorp: het morsig outdated deugend links briesen en snuiven van een ronkende dominee die er van overtuigd is dat zijn mening de enige juiste is en het domme lezersvolk er mee dient te worden opgevoed. Tussen de regels door slaat de alcoholwalm in je gezicht en hoor je het mondademen van een corpulente 50’er met moeilijke bril.
Om over de voorspelbaarheid van de meeste Nederlandse columnisten nog maar te zwijgen. 90 95 99 procent is per definitie anti-Wilders, anti-PVV/FvD/JA21, pro-multiculturele samenleving en vooral anti-gewone mensen (‘in een rijtjeshuis’), want die moeten hun bek houden met hun zogenaamde democratische vrijheid en beseffen hoe het Grote Genie van de Narcistische Columnist nou eenmaal altijd alles weet en voor alles een oplossing heeft zoals De Dominee vroeger ook als enige alles wist en wikte waarop God besliste. De krant als kansel, de lezers als kerkgangers, de ideologie als religie. Veel is er niet veranderd wat dat betreft.
Waarom zijn er niet veel meer columnisten als Hooghiemstra, Februari, Balci, Veelo, Pam, Hoogland, Marbe, Schimmelpenninck, Zwagerman, Lucassen, Ephimenco, Holman en Umar?
En waarom komen er steeds meer hysterische jankcolumnistes bij die drammen en zeiken en jammeren over dram- zeik- en jammeronderwerpen als hun kinderen, voedsel of hun BMI? Waarom schreien zoveel columnisten (V) wekelijks complete huiliebladen vol met hun bittere tranen over hun dode moeder, hun dode foetus, hun ziektes en handicaps, hun zieke kinderen, hun #metoo-seksleven, hun pathetische deugburgertjesophef of over dat ze ontroerd zijn omdat ze een moslima hebben zien stemmen? Waarom willen mensen dat eigenlijk lezen?
Waarom zijn er niet meer columnisten die ‘dobberneger’ durven op te schrijven?
Staat de columnist die écht woedend durft te zijn en échte zaken bespreekbaar wil maken omdat helemaal niemand anders ze bespreekbaar durft te maken inmiddels op uitsterven?
Ach, leefde Gerrit Komrij nog maar…
